Hoi, leuk dat je mijn blog bezoekt en de moeite wil nemen om mijn verhaal te lezen!
Jammer genoeg weet ik sinds een paar weken ook van het bestaan van deze site af….. het zal geen verassing zijn dat een verbroken relatie de oorzaak is. Fijn om te lezen dat mensen elkaar hier een hart onder de riem steken! Dat is voor mij een belangrijke reden om ook mijn verhaal te delen. Op het moment voel ik me enorm eenzaam, ik zou het leuk vinden als ik door mijn blog in contact kom met andere mensen. Reacties zijn welkom en als ik anderen misschien kan helpen, laat het maar weten.

Komt ie dan:
Tot een paar weken geleden leefde ik een gelukkig leven met mijn vriendin….. ik bedoel ex-vriendin (daar kan ik nog niet aan wennen). De dag dat mijn leven voorgoed zou veranderen was de dag dat we een feestje hadden en ik voelde dat er iets aan de hand was. Het leek net of mijn ex en ik ruzie hadden gehad, terwijl er niets was voorgevallen.
Toen we thuis kwamen en ik haar vroeg wat er aan de hand was kwam er na veel aandringen uit dat ze sinds 3 weken verliefd was op een ander. Een hardere klap in mijn gezicht kon ik niet krijgen!
Op dat moment was ik vrij rustig en moest zij huilen. Ik heb haar getroost en vroeg of het aan mij lag en er misschien dingen tussen ons niet goed zaten waar ik niets van wist. Ik wilde ook weten of dat ik op dat moment bepaalde dingen kon doen of juist beter laten. Ik liet haar weten dat ik in ieder geval alles wilde doen om onze relatie te behouden/redden en haar ruimte en tijd wilde geven om haar te laten uitvinden wat ze met haar gevoel aan moest. Het enige wat er uit haar kwam was dat ze het allemaal niet wist en dat het aan haar lag.

Mijn vriendin had de week na die dag van haar bekentenis vrij van haar werk en ik moest nog een week werken voordat ik ook vrij zou zijn. Terwijl ik aan het werk was besloot ze in een razend tempo (terwijl ik pas twee dagen wist wat er speelde) om bij me weg te gaan, ze zou zich niet meteen in een nieuwe relatie te storten (WEL DUS!!!), ik kreeg geen kans meer, maar ze wilde wel contact houden.
Mijn ex en ik waren bijna 11 jaar samen, we hielden zielsveel van elkaar (dat gaf ze zelf ook aan), deden leuke dingen, hadden twee maanden geleden nog een prachtige reis gemaakt en hadden het er kortgeleden zelfs over gehad om aan kinderen te beginnen. Om die redenen dacht ik dat de kans dat we er samen uit zouden komen groot zou zijn. Dat duurde dus niet zo lang……

Ze kocht diezelfde week nog een appartement en een nieuwe keuken alsof het om een pak melk ging en onze spullen verdwenen in dozen. Omdat we verkering kregen op ons 16e hadden we allebei wel eens een ‘schoolliefde’ gehad, maar waren we elkaars eerste echte partner. Het nieuwe, andere en spannende was nu belangrijker voor haar dan 11 jaar onvoorwaardelijke liefde. Met haar praten had totaal geen zin meer, want aan alles merkte ik dat haar verliefdheid voor die nieuwe en spannende man te sterk was en ik wat ik ook deed of zei ik daar toch niet tegenop kon.
Vervolgens vertrok ze……… en een dag later ging ze met die vent (opgepompte kwal die haar vader had kunnen zijn &**$) en z’n kind lekker naar het strand en liet ze me later weten dat ze genoot van de aandacht en verliefdheid, terwijl ik vol verdriet alleen in ons huis was. Ik wist gewoon niet waar ik het zoeken moest en was er letterlijk en figuurlijk ziek van. Ik voelde me zo enorm ingewisseld en bedrogen door de belangrijkste persoon in mijn leven, haar met wie ik alles deelde en voor door het vuur ging.
Ook de rest van de week werden door haar dagjes met die ander gepland, maar ze wilde nog steeds vrienden met me blijven. Ze hield toen ook onze relatiering nog om en mijn foto zat nog steeds vooraan in haar tas.
Als het om vriendschap ging zei mijn verstand ‘rot op, ik wil hoef geen vriendschap met degene die mij in mijn leven het meeste pijn heeft gedaan’, maar mijn gevoel wilde niks liever dan contact houden en samen dingen doen. Ik kan er wel een boek over schrijven, maar wees gerust dat zal ik hier niet doen!

Nu ben ik 1,5 maand verder en heb ik kanten van mijn ex gezien waardoor ik haar niet terug wil. Ze is niet meer die leuke, lieve meid waar ik van hield, maar koel, berekenend en egoïstisch. Niet alleen ik, maar ook familie en bekenden zeggen dat ze anders is als voorheen. Het lijkt er op dat het voor haar een soort vlucht naar een ander leven is, waarin ze alleen rekening met zichzelf hoeft te houden. Hoe het over een half jaar met haar zal gaan weet ik niet en of haar relatie met die ander toekomst heeft…., maar daar wil ik niet op wachten.

Er zijn intussen dagen dat het redelijk gaat, maar de meeste tijd voel ik me kl*te en eenzaam. Ook heb ik af en toe last van paniekaanvallen, doordat me dan een gevoel bekruipt dat ik de rest van mijn leven alleen als een kluizenaar zal slijten. Ik haat het!
Ik ben niet zielig en weet maar al te goed dat ik zelf stuurman ben van mijn eigen leven, maar toch moet ik oppassen dat mijn leven niet alleen bestaat uit werken, eten, slapen en gevoelens die verlangen naar toen alles nog goed was. Een enkele keer lukt het om mezelf ‘een figuurlijke schop onder m’n kont te geven’ om iets ‘leuks’ te gaan doen, maar dat geeft nog weinig voldoening.
Wat ik wil is gelukkig zijn en mijn leven met iemand kunnen delen. Als ik mensen spreek zeggen ze al snel, het is nu een waardeloze tijd voor je, maar dat gaat over en er komt zeker weer een tijd dat de zon weer voor je zal schijnen. Lief bedoelt, maar ik moet het nog zien. Mijn ex en ik leefden tamelijk op onszelf en deden alles samen. Daarbij komt dat ik wel een goede vriend heb en een aantal kennissen, maar geen massa’s sociale contacten, wat het leggen van nieuwe contacten moeilijk maakt. Dat wil dus ook niet echt vlotten.

Mijn ex en ik hebben nu nog af en toe contact, maar dat heeft dan alleen te maken met praktische dingen en uit een soort beleefdheid vragen we dan even naar elkaar. Ook al wil ik haar niet terug, de pijn en het verdriet zijn er niet minder om. Wat ooit was komt nooit meer terug en is eenzijdig kapot gemaakt.

Ik wens iedereen met ldvd veel sterkte, steun en liefde toe ennuh zoals ik eerder al schreef zijn reacties welkom!