Hoe je relatie ook is geweest, of nog steeds wel/niet, bedenk 1 ding erg goed:

Wij allen hebben het goed bedoeld, hebben lief gehad, en hebben geprobeerd het beste eruit te halen wat in ons vermogen lag.
De een wat meer dan de ander, maar koester de mooie herinneringen.
Als een relatie stuk loopt, heeft dat meerdere oorzaken.
Die oorzaken hoeven niet eens de onze te zijn.
Dus ga jezelf niet de schuld geven van alles.
Ik ben ervan overtuigd, als ik alle verhalen lees, dat iedereen hier, intens gelukkig wil worden en dan blijven.
Net zoals iedereen.
Mooiste wat er is, liefde tussen twee mensen, maar als door welke oorzaak ook, de ander afhaakt, kun je niet meer spreken van balans.

De liefde is over. Ik voel ook geen liefde meer voor haar.
Waar ik in het begin haar nog in mijn gedachten zag met haar nieuwe vriend, en hoe hij haar aanraakte, hoe ze samen dingen ondernemen, ben ik er klaar voor en het hoofdstuk is uit.

Voel me vernederd, bedrogen, in de steek gelaten, maar er is meer dan alleen zij. Zij, waar ik zielsveel van hield, zij, waar ik dacht gelukkig mee te worden.
Het liep anders, en ik verdom het, om stil te blijven staan.
Ik ben door haar gedumpt, niet door de hele wereld!! Er is niks mis met mij, tuurlijk, ik heb fouten gemaakt, je mag falen, want niets is volmaakt!

Laatste blog van mij, dat ik een afspraak had gemaakt met de advocaat, nu bijna een week geleden.
In die tijd is er alweer veel gebeurd. Heb me vaak afgevraagd of ik dit wel moet opschrijven, maar doe het toch maar, al is het alleen om dingen van me af te schrijven.

Donderdagmorgen, bijna een week geleden. De gang moeten maken naar de advocaat. Allerminst leuk, maar het is het enige wat ik kan doen. Om 10 uur zat ik er, half elf stond ik al weer buiten.
Duidelijk verhaal, ik heb mijn rechten, en die gaan we dan ook halen.
Zaterdagmorgen kreeg ik de copy in de bus van de brief die was verstuurd door mijn advocaat naar mijn ex. Inzet, hoe banaal eigenlijk, omgang met mijn zoontje. Mijn alles, mijn dierbaarste bezit.

Heb een tijdje niets van me laten horen. Heb ook een paar leuke, en tevens vervelende dagen achter de rug.

Leuk omdat ik was uitgenodigd op een prachtige plekje in Spijk door een vriend, lekker gelachen, lekker gegeten, en soms een tikkie teveel drankjes. 4 dagen daar geweest, en s-avond op de scooter weer terug naar mijn eigen stekkie.

Vervelende dagen waren het ook. Eergisteren heb ik mijn ex gebeld.
Ik wilde het niet, maar ik wilde praten over ons zoontje. Over dingen die niet goed liepen, en ook over waarom afgelopen zaterdag niet doorging.
Ik kreeg slechts een kort maar krachtig antwoord: ik moest maar naar de advocaat, ze wilde niet meer meewerken aan de omgangsregeling.

Vandaag was de dag, het is immers zaterdag.
Zaterdag bestemt voor mij en mijn zoontje, na onderling overleg afgesproken een aantal weken geleden.

Eergisteren kreeg ik een telefoontje van mijn ex (zie vorige blog).

Stond vanmorgen op rond half negen. Normale tijd, en bereidde me toch voor om mijn zoontje te halen. Ik wist eigenlijk al, dat ik aan het kortste eind zou trekken. Tegen beter weten in had ik nog hoop, maar ik zou hem niet krijgen, ondanks onze afspraken.

Rond half elf heb ik haar geprobeerd te bellen. Geen gehoor, voicemail. Rond elf uur belde ik de verantwoordelijke man op, waarvan ik wekelijks de bus mee mag nemen om mijn zoontje mee op te halen.

Lieve allemaal,

Als jullie mijn logs hebben gelezen, dan is het duidelijk dat mijn ex voor een ander heeft gekozen.
Dit is nu een paar weken geleden, en langzaam aan krabbel ik omhoog. Ik voelde me op mijn ziel getrapt door dit alles, maar heb het inmiddels geaccepteerd, met ups en downs, en wat dat betreft zijn we op de goede weg.

Begin van deze avond telefoon.
Het was zij, de vrouw waar ik eens van hield.

Verleden week heb ik gevraagd aan haar, tijdens de wekelijkse bezoekregeling, of ik mijn zoontje niet een hele dag mocht hebben, elke week. Ze beloofde daar deze week op terug te komen.

Ik gaf haar al mijn liefde
en hield van haar oprecht
Dat alles nu ineens over is
realiseer ik me nog niet echt

Was alles dan een luchtbel
al die jaren met elkaar
Waren al die lieve woordjes
die zij zei dan niet echt waar

Van de één op de andere dag
was zij niet meer verliefd
Hield zij niet meer van mij
en ik voelde me gegriefd

Maar ik verlies nu niet de hoop
want eens komt echt de dag
Dat ik de ware vrouw voor mij
in mijn armen sluiten mag