You win some you loose some, zeggen ze wel eens.
Ik heb al heel veel gewonnen de afgelopen dagen. Maar nu vanmiddag slaat de depressie even flink door....heftig dit nieuwe gevoel....
Zoals gewoonlijk ben ik weer gaan graven in mijzelf en wat ik nu vond maakte mij dus wel heel erg verdrietig op een geheel andere wijze als dat ik gewend ben.

Mijn emoties erkennen en de baas zijn.

Het is niet mijn intentie elke dag wat te gaan schrijven, maar alleen als er zich iets voordoet waarvan ik vind dat het belangrijk is hier neer te zetten. in de 1ste plaats voor mijzelf en in de 2de plaats wie weet help ik er iemand mee.

Dat ik met de bewustwording van het in aanraking zijn met mijn innerlijke essentie nog maar het topje van de ijsberg heb gevonden bleek vanmorgen maar weer. Nadat ik dus mijn grootste angst maandagavond tegemoet getreden was raakte ik direct erna in een negatief spiraal....ehuuu?? ja idd, dat had ik dus ook.

Ik heb altijd gevoeld dat zij "anders" was/is,.....maar mijn angsten en mijn manier van communiceren met mijn vrienden zorgde ervoor dat ik steeds mijn beslissingen vanuit mijn angst liet leiden. En vanuit die angst de wereld bekeek. Ik keek nooit in mijzelf, wat was mijn eerlijkheid, echtheid....hoe neem ik mijn beslissingen? Hoe wil ik de wereld tegemoet treden...met angst of met oprechte echte eerlijkheid...?
Dat antwoord heb ik nu gevonden...ook weet ik nu eindelijk hoe ik op die plek moet komen....het kost wel flink wat energie maar ben een stuk blijer met mijzelf.

Eindelijk kom ik op de plek waar ik maanden....of heel eerlijk gezegd al jaren en jaren naar op zoek ben. Onbewust heb ik dit altijd al geweten, dat er "iets" was waar ik aan moest werken dat was dat vere ding waar ik altijd tegenaan liep, het was zo ongrijpbaar....want was "dat" nou waar ik zo onbewust naar op zoek. Half bewust wist ik dat ik nooit een echte relatie zou kunnen hebben als ik "dat" niet vond. Maar ik wist niet hoe ik daar moest komen. Ik leefde maar verder met die wetenschap...dat ik "het" ooit zou vinden.

De kogel is door de kerk, mijn eigen onzekerheid die al 7 maanden hoogtij vierde heeft ervoor gezorgd dat ik de time-out niet kon doorstaan. ik zat er doorheen. helemaal gebroken en labiel heb ik het uit pure wanhoop en basis zelfbehoud de knoop nu maar zelf doorgehakt. En wat heb ik daar nu zo een spijt van!!!

Ik had haar in het 2de weekend toch gebeld ondanks de afspraak elkaar 4 weken met rust te laten 0% contact.
zie al mijn vorige blogs.

Mijn vrije week staat er aan te komen, vanavond breng ik mijn dochtertje na een week bij mij weer naar haar moeder, altijd een klote moment iets wat nooit went want ik wil haar altijd bij mij hebben. Daarna rijd ik altijd meteen door naar mijn liefde. Altijd iets moois om naartoe te leven. Nu begint mijn maag zich al om te draaien. Mijn hersenen draaien overtoeren in een gevecht haar te bellen, te smeken om haar weer te mogen zien.