U'r welcome.

Zou het ook niet zo kunnen zijn dat jullie voor de periode dat jullie samen waren beiden iets van elkaar nodig hadden en elkaar te bieden hadden ? En dat nu het punt is gekomen om ieder de eigen weg, los van elkaar, in te slaan ?

Zie de filosofie van 'reisgenoten' die Chelle ergens op het forum beschreven heeft en hoe ik zelf ook naar alle relationele ontmoetingen en verbindingen kijk die ik aanga en als het nodig is weer worden verbroken (al dan niet tijdelijk). Kunst is wel om dat wat je je meegeeft als mens en in je leven te blijven zien en niet in bitterheid te vervallen.
(Die natuurlijk in jouw beleving en die van anderen heel zweverig kan zijn)

Dat meenemend wat je van de periode samen over jezelf hebt geleerd ? Als ik je blogs en de reacties van met name Pall en Indubio (it isn't me) die je toch aardig het vuur aan de schenen leggen, ben je instaat jezelf kwetsbaar op te stellen , reflectief naar jezelf te zijn, sta je open voor objectieve feedback om een ander inzicht toe te laten.

Als je instaat bent bovenstaande toe te laten naar jezelf ben je absoluut geen emotioneel arm mens. Maar dat is wat ik vind. En dat schrijf ik niet om hier en public even je ass te kussen.

Zoals ik er totaal niet vreemd van opkijk dat een oude (jeugd)liefde toch het een en ander bij je in beweging weet te brengen. Is dat raar ? Misschien je eerste grote (kalveren)liefde in een levensfase die nooit meer terugkeert, die je ineens na 17 jaar in real life of virtueel weer 'ontmoet'. Vind ik niet zo vreemd dat het sentimenten en melancholische gevoelens bij iemand oproept.

Sterkte...