Ik dacht dat ik alles had, zo intens gelukkig, iemand waar ik eindelijk mijn liefde aan kon schenken.. helazz wazz dat voor korte duur.. na 5 maanden was het over, niet vanmwege iemand anders, of vanmwege mij.. ik was in haar ogen knap, lief, attent enz. het lag aan haar zei ze... maar wat schiet ik ermee op...ik mis haar zo verschrikkelijk

het is nu 3 maanden verder maar nog steeds knaagt het aan me, ze was mijn alles en is nog steeds mijn alles. de week nadat het uit was wilde ik haar spullen teruggeven, en zij de mijne.. maar we konden het niet, en we omhelsden elkaar.. zucht, ik weet niet wat nog meer pijn deed.. maar nu na die drie maanden heb ik haar spullen tog teruggegeven, maar ik heb ook geen foto ofsow nodig om aan haar te denken, want dat doe ik toch automatisch.. ik tegen haar gezegd dat ik graag een goede vriend voor haar wil zijn. dat doet pijn om te zeggen, maar ik hoop gewoon dat ut ergens ooit nog goed komt.. want die liefde die ik haar gaf was echt!!!!! ik weet niet waarom ik me zo kwel, om nog met haar om te gaan en langs te gaan. maar zucht, ik hou nog zo veel van haar, en kan echt niet zonder haar......

wilde hier mijn ei kwijt, doe ik tog iets om erover te praten.. ach jah het blijft tog utzelfde, ook al praat ik erover, maar jah je moet tog wat he mensen...

we zien wel, maar ik weet dat ik haar nooit zal vergeten, ze is mijn alles....