Wereldverbeteraarster tegen wil en dank, inderdaad, wat ontzettend zonde. En inderdaad, die wegwerpmentaliteit, gruwelijk.

Ik ben als stuurdame aan wal wel van mening dat je nu even moet / mag ophouden met (voor)vechten. Was het maar zo dat jouw vechtlust het gebrek aan de zijne (zo lees ik het, kan het mis hebben natuurlijk) uiteindelijk compenseren kon. Was het maar zo dat de liefde voor twee die emogaten dicht kon gooien.

Ik heb het idee dat je waarschijnlijk flink moe bent, maar te gestresst om het te voelen. Je mag best even om jezelf denken, want ik vraag me af of je dat veel hebt gedaan de laatste tijd... Ofwel eerst je eigen zuurstofmasker bevestigen, voor je dat van anderen omdoet. Ofwel even geen contact en geen hoop met hernieuwde wanhoop achteraf. Dingen lopen ook als je niets doet (for better and for worse), al is dat lastig te geloven misschien. En heel eigenlijk is het misschien ook hoog tijd dat hij een stap doet, want alleen red je de boel nooit. Misschien heeft hij daar net wat meer ruimte voor nodig en misschien verbaast hij je nog als je hem de kans geeft. Al is dat op zo'n afstand ook enorm gissen natuurlijk.

Hoe dan ook sterkte, ciao,

L.

Dat is één manier om de situatie te bekijken, en als ik mij herinner heb ik die gedachte ook wel gehad indertijd, en was de reden waarom ik zo hard bleef verder ploeteren door de modder...

Ik, voor mezelf, nu een grote maand later, heb er totaal geen spijt van.

Ik heb mezelf gedefiniëerd aan de hand van het afgelopen jaar. Dingen van mezelf ontdekt die ik vooreerst niet kende. Ik dacht jarenlang dat ik niks waard zou zijn in een relatie, ik dacht dat ik dat niet zou aankunnen, maar niks was minder waar.

Oke, ik geef toe dat vechten als een Don Quichotte tegen windmolens niks uithaalt. Maar ik ervaarde kracht waarvan ik niet eens wist dat ik ze bezat, en waar kwam die vandaan? Vanuit Liefde natuurlijk!

In onze huidige maatschappij is het een 'gewoonte' dat mensen samen komen, samen horen. Alles gaat zo enorm snel en niemand krijgt nog tijd om eventjes adem te halen. Veel mensen zijn zichzelf niet meer, want ze willen/moeten beantwoorden aan dit en dat, ze willen dat of dit vergaren en bereiken, dat en dit moet nog gebeuren...

De puur menselijke kant word door velen vergeten en velen zijn doodsbang van hun 'menselijke' kant, laat het nu net die mensen zijn die steeds koortsachtig op zoek zijn naar de volgende nieuwe spannende ervaring, en kiezen voor een relatie (Dit is niet algemeen bedoeld, maar het is wel typerend). Liefde is voor velen enkel maar een synoniem voor aandacht. Als het leuke van het nieuwe er af is, of er komt een haar in de boter, dan is er voor velen maar één oplossing...vluchten en verder opnieuw op zoek gaan, waar ze meestal een herhaling van het voorafgaande beleven, en zo gaat die cirkel verder, tot ze eens wat verantwoordelijkheid beginnen te nemen.

Helaas zijn er altijd oorlogsslachtoffers die achterblijven met grote vraagtekens, en die zich vaak schuldig voelen zonder dat daar echt reden toe is.

Iets wat ik heel graag zoveel mogelijk mensen op het hart probeer te drukken is het volgende: Lieve mensen, hoeveel ellende je ook mag meemaken, en hoeveel keer je je ook maar mag teniet gedaan voelen door een ander, probeer niet te ver mee te gaan in dat gevoel, want eens er verbittering intreedt, dan sluit je een muur om je heen, en laat je niet veel meer binnen, ook niet de mensen die goed voor je zouden kunnen zijn. En dan hebben ze je écht wel overwonnen, dat wil je toch niet eh?!

Geloof het of niet, Geluk staat ons allen te wachten

Om op je blijkbaar prangende vraag te beantwoorden, Ief, ja ik ben een man in dit leven haha

Veellicht en liefde

Spiri