Ik voel de traantjes, de brok in mijn keel.
Houdt dit ooit op, maar ik ben niet de enige die dit vraagt!
Het is nu bijna 2 1/2 maand geleden. Ik weet nog toen het net uit was dat ik me afvroeg hoe ik de 2 weken in hemelsnaam moest zien door te komen. Dat leek mij een eeuwigheid. En nu spreken we dus over maanden i.p.v. weken.

Goh? ZO raar zo gek, 2 maanden zijn er voorbij waar wij geen deel meer maken van elkaars leven. Zo kan dat dus lopen.

Hij schreef me in zijn laatste e-mail dat ik nogal intieme zaken aankaartte voor een stel dat 2 maanden uit elkaar was. Ik dacht oo zit dat zo?

Voor mij voelde het namelijk alsof we nog wel iets hadden, oke het was uit, maar er was nog een emotionele band....maar door me dit te schrijven heeft hij bij mij vraagtekens opgeroepen. Waar ben ik mee bezig? Ik wilde graag als vrienden door het leven verder gaan en ja het bijzondere van onze relatie dan op die manier behouden.

Ik besef dat dit er waarschijnlijk niet in zit, ik weet niet of dat gaat? Ik wil namelijk veel meer dan dat, het bijzondere zat 'm ook in de openhartigheid, eerlijkheid over allerlei zaken. Nu kan dat ineens niet meer...

Dit besef doet me veel pijn. Het zorgt dat ik me nu als een hoopje ellende voel. Ha, ik durf dit wel hierzo te schrijven, toch allemaal onbekenden....maar ik ben het niet van me gewend! Ik zou mezelf nooit zo kwetsbaar durven te stellen. Ik begrijp ook wel dat hij bewust die afstand probeert te creeren. Ik begrijp hem zo goed, dat maakt het lastig weet je??

Ik hou me vast aan een strohalm, ja dat we in de toekomst vrienden kunnen worden. Wanneer, weet ik het, ik dacht vandaag nog....deze maand januari gaan we elkaar niet meer zien, maar waarschijnlijk zal er nog een vluchtig contact via e-mail plaatsvinden. ALs we elkaar gaan zien is dat misschien in febr. of maart? Ik heb me voorgenomen om hem alleen te zien als ik wat verder ben in mijn ldvd....
Als ik de situatie echt kan accepteren, als ik de baas ben over mijn emoties. Door zo te denken kom ik de tijd door. Is dit nou wel of niet goed om zo te redeneren? Misschien dat ik over een paar weken helemaal geen contact meer wil en er voorgoed een punt achter te zetten. Nu helpt het mij om de dagen door te komen. Alleen hoop ik niet dat ik zo blijf hangen in mijn verdriet/hoop naar wederzien.

Hoop is hardnekkig, dat merk ik nu. Ik probeer in ieder geval vol te houden om echt afstand te nemen en ja op een enkele keer na contact.
Het ligt nu in mijn handen, ik mag mailen wanneer ik wil...

Waarom geef ik eigenlijk om hem? Ik probeer de 4 welbekende woorden niet meer te zeggen of te schrijven. In het begin deed ik dat veelal, maar ik denk niet dat me dit verder helpt.

Wat helpt dan in deze situatie? Ja ik doe en doe wat ik hoor te doen, dat gaat ook wel, maar dat gevoel van gemis, knagend gevoel blijft er altijd. Stomme gedachten zijn er ook.

Ga ik wel vooruit? Ik bedacht me dat ik 3 dingen niet meer doe!
De behoefte om hem te bellen en elke keer naar de telefoon te kijken, of hij me heeft gebeld is niet sterk! Het is bijna verdwenen.

De behoefte om langs zijn huis te gaan, kijken of ik licht zie branden in zijn huis....ook dit doe ik niet meer.

De mooie herinneringen ophalen om mezelf lekker te kwellen, ook dit doe ik niet!!

Ga ik vooruit, goh ik hoop het!

Magriet, dank je!

Rene, dat gevoel heb ik inderdaad...volgens mij passen we ergens goed bij elkaar, alleen niet nu...
Wat bedoel je met, dat er altijd hoop is? Bedoel je dat dit altijd blijft, ook al ben ik een jaar verder of bedoel je nu?

Daar heb ik echt het meeste last van!