voor de laatste keer schrijf ik kort mijn verhaal.
eind feb dit jaar gaf hij aan niet meer verder te kunnen gaan in ons huwelijk.na 12 jaar geluk en veel te hebben gedeeld samen.
8 maanden geleden is het bij hem begonnen hij kreeg het gevoel van niet meer welkom te zijn en de vrouw met wie die leefde herkende hij niet meer de vrouw die er altijd voor hem was.
vaak is het aangegeven en gezegt tegen mij maar ik was erg druk met andere dingen waardoor ik mijn gezin vergat en niet er was waneer het nodig was.
dit heeft mijn man erg veel pijn gedaan zei die en is toen het gevoel gaan krijgen dat het niet meer werkte tussen ons.in jan en feb dit jaar heeft hij gelopen met die gedachtes en steeds proberen te praten met mij maar ik dacht steeds valt wel mee komt wel goed en ik ga hem niet lastig vallen want met de nieuwe zaak heeft die al genoeg aan zijn hoofd foute keus van mij had gewoon naar hem toe moeten gaan en had zeer zeker moeten luisteren naar de signalen en woorden van mijn gezin.
toen kwam de dag dat hij er klaar mee was en niet meer kon.uren dagen gesproken maar niets hielp.we gaan uit elkaar maar als goede vrienden want we hebben geen haat en nijd en ruzies.
zolang hij geen woning had verbleef die hier dus ook stom van beide sex gehad en ja ik de hoop nog en hij verward door de gevoelens die we deelde.eind maart is het eruit gekomen dat die een jonger iemand leerde kennen die gaf hem datgene wat die bij mij gemist had ze luisterede naar hem en gaf hem aandacht.dus ja gaan elkaar leuk vinden en zijn verliefd geworden.ik dacht nu ben ik zeker verliezer hier win ik het niet van.
zij maakte er problemen van dat die hier nog woonde en sliep al had hij gezegt op de bank niet dus.en ze maakte er een probleem van dat ik hem nog steeds lieffie noem en zei ik hou nog heel veel van hem en zal hem nooit laten vallen en altijd is die welkom.
goed hoop gezeik hierdoor dus.nu hij zal bij vrienden gaan slapen maar kwam regelmatig voor onze dochter en wat eten en een bakkie doen ach ja vriendschappelijk zouden we uit elkaar gaan.
nieuwe vriendin heeft daar geen weet van is niet nodig dat ze het weet oke prima zijn keus laat ik wel zeggen hij is anders nu hij is net als ik altijd monogaam,open en eerlijk geweest en nu nog steeds tegen elkaar.alleen bij haar niet ik weet niet waarom.
een week heb die bij die vrienden geslapen maar door ruzie was die weer terug bij mij ja waar moest die anders heen oke prima ik laat hem niet buiten staan daarvoor geef en hou ik te veel van hem.
we hebben ook tegen elkaar gezegt we raken elkaar niet kwijt blijven altijd ervoor elkaar als er wat is en we kunnen op elkaar terug vallen en in nood ook maar ja nu hebben we wel gezegt wat als er daardoor problemen komen omdat een andere partner dit niet pikt.
nu sinds gisteren heeft hij een woning dus ja nu defitief is hij weg rot nacht gehad ook hij heb slecht geslapen is erg druk in zijn hoofd.ook heeft hij gevraagt om hem niet meer te knuffelen en te zoenen op de mond hij raak in de war ervan zeg die.
vandaag kwam die even wat langs brengen en een bakkie doen en hij zei ik heb zo,n gevoel dat ze niet daar aan het werk is ik zeg oh waar komt dat vandaan hij liet zich er niet over uit waarop onze dochter vertelde dat het van de week ook al zoiets raars was.
het voelt allemaal zo dubbel ik heb een plek in zijn hart voor altijd en blijf het vertrouwde persoon en dat is ook wederzijds maar ik hou van hem heel veel dat het gewoon pijn doet maar hij is van me gaan houden als een vriendin ja maar daar heb je geen sex mee. met als gevolg ik moet een test gaan doen en is die postief ja dan gaat hij het haar niet zeggen zeg die want dan weet ze gelijk dat die nog met mij is geweest,wat een gezeik.
goed er gaat al een hoop rond hier en zij heeft ook een ardige achtergrond en ze schijnt bij hem het zelfde te doen of te proberen wat ze bij andere vriendjes ook heb geflikt en geprobeerd alleen die hun ogen zijn open gegaan maar die van mij zit op een roze wolekn al bijna 3 maanden en ja ze liegt over leeftijd maar goed heb ik het maar niet over.
ik weet nu niet meer wat ik moet doen wil verder me leven oppakken maar lukt niet ik mis hem hou van hem geef om hem wil hem terug in mijn leven.
mijn leven heeft geen zin meer zonder hem dat is wat ik ervaar.
schrijf alles op en van me af maar niks helpt ga dingen doen maar vind niks leuk wil met hem weer samen dingen doen wat we altijd deden toen we zo intens gelukkig waren.nu is de scheiding nog niet officieel maar ben bang voor de dag dan is die echt niet meer aan mij verbonden.tuurlijk je bent niet van elkaar je bent van je zelf maar een naaste hebben is mooi.
hij is me alles hij heeft zich altijd voor me weg gecijferd en de vloer was te koud waarop ik liep alles heb die voor me gedaan en ik deed dat voor hem maar toen hij het nodig had was ik er niet en dit is waarom ik nu zo zit.goed mag niet alles naar me toe schuiven maar heb wel de meeste schuld hij geef ook aan dat hij dingen niet goed heb gedaan.hij heb wel het vaak gezegt en gewaarschuwd van dit gaat niet goed zo maar ik hoorde of wilde het niet horen.
daarom vraag ik me af kan hij ooit nog zien wie ik was en wat ik nu weer ben dat ik afscheid heb genomen van die ellendige periode?
kan hij ooit nog van me gaan houden als toen?
of is dat onmogelijk?
waarom doet liefde voor iemand zo.n pijn.
waarom is hij het zat gewoorden en kan hij gewoon niet meer?
nee ik zie wat er gebeurt met me maar weet niet hoe ik hier uit kom ik laat hem gewoon weg nog niet los ik kan het nog niet ik moet aan mezelf denken maar kan het nog niet hoelang duurt dit ik wil uit die boze droom.voel me alleen en eenzaam en wil hem bellen smsen en berichten sturen maar doe het niet want dan ben ik bang dat ik hem verder weg duw.nee omeerlijk ik wil gewoon niet meer zo verder zonder hem.