Tja weer een erg lastig verhaal.
Vele zitten hier (ik ook) met vraagtekens "waarom"

Uit jouw verhaal lees ik wel dat hij opgelokt wordt door zijn bedrijf en mensen met een beginnende burn out staan niet voor een relatie open..Zijn psychische toestand laat het denk ik nu niet toe..
Maar dat betekend niet dat het verschrikkelijk moet zijn voor jou! jij weet niet precies wat er in dat hoofd omgaat.

lastig joh maar als hij echt tegen een burnout zit zal hij toch echt eerst aan zich zelf werken. Mijn inziens kun je geen relatie hebben en liefde aan iemand geven als je zelf totaal niet goed in je vel zit. Zeker omdat jullie net begonnen zijn aan een relatie. Begrijp me niet verkeerd wanneer je al lang wat hebt en een van beide krijgt dat ben je er natuurlijk gewoon voor elkaar en loopt degene met burn out minder snel bij je weg.
Maar ik denk dat hij zelf niet weet wat hij er mee aan moet en al zal jij hem ongetwijfeld met alle liefde en kracht bij willen staan hij moet dat ook willen.

In iedergeval heel vervelend voor je. Stort hier je hart maar uit en probeer wat afstand van hem te nemen. Misschien dat je er later rustig over kan napraten??

Groetjes Incognito78

Ja joh ik voel met je mee, lijkt ook wel een beetje op mijn verhaal weer..
Leek ook veel langer en bij hem was het gevoel wel ineens weg..
Heel moeilijk!

Goed van je dat je nu al een paar dagen geen contact hebt opgenomen laat het maar even van hem afhangen. Maar als je er straks achter komt dat je wel met vragen zit of twijfelt om zijn beweegredenen en als je voor je gevoel niet verder kan heb je er wel recht op verhaal te halen waarom nou precies. dan kan je altijd aankaarten dat je er rustig over wilt praten.

Maar laat het anders eerst maar even, mensen met een beginnende burn out weten gewoon niet wat ze willen. Dit (zijn) gedrag is er wel typerend voor! Verantwoordelijkheden uit de weg gaan etc etc...

Sterkte joh!
Groetjes Incognito78

Ps: Wat Angelo ook tegen mij zei, of je 2 maanden wat hebt of 10 jaar het kan even veel pijn doen. Het is maar net hoe intensief het was..Ik bedoelde niet te zeggen je had pas 6 maanden hoor, maar goed je snapte denk ik wel wat ik bedoelde

Hoi Jelle, wat een moeilijke situatie zeg.. Ik hoop dat het je een beetje oplucht om je verhaal hier te doen..Als hij inderdaad een burnout heeft maakt dat het heel moeilijk om op dit moment de relatie voort te zetten..Maar je vraagt je natuurlijk af "wat moet ik in de tussentijd?" En dat kan ik me goed voorstellen..Van hem krijg je op dit moment ook geen antwoorden dus dan moet je zelf je plan trekken..heel erg moeilijk natuurlijk..Want je wilt misschien graag voor hem klaarstaan..vooral nu hij het zo moeilijk met zichzelf heeft..Maar hij moet daar zelf ook wel voor open staan en dat doet hij blijkbaar niet..(ik zie nu dat ik bijna hetzelfde aan het schrijven ben als Incognito)..Anderzijds vind ik het ook wel weer erg egoistisch van hem dat hij helemaal niks meer van zich laat horen..jou in vertwijfeling achterlaat..waarom hij dat doet? Ik weet het niet..dat is nou juist het vervelende dat ze ons dat niet vertellen en je er zelf naar moet raden..Die vervelende gevoelens die je nu hebt..deel ze met ons op deze site..oplossingen zijn er niet..maar een "luisterend oor" en af en toe wat tips kunnen je er misschien wel een beetje bij helpen.. heel veel sterkte, groetjes maartje marij

Oh jeetje dat bij mij is ook een heel verhaal.
Niet om onaardig te doen maar ik heb best veel al hier gepost dus daar kan je het allemaal lezen.

maar even kort samengevat komt het er op neer dat ik een relatie heb gehad met een jongen die ik al heel lang kende was een zakenrelatie van vorige bedrijf waar ik zat maar alleen via mail/telefoon contact.
toch groeide daar een hechte band uit en toen we elkaar eenmaal zagen een relatie dus. Tot er bij meneer een knopje omdraaide en het gevoel was weg, einde relatie

zo dat was even de korte versie haha

terugkomend op jou kan ik me voorstellen dat je twijfelt OF er uberhaubt sprake is van Burnout of dat het een smoes is. Mocht je daar echt over blijven twijfelen zal ik toch proberen over een tijdje daar voor verhaal te halen. Nogmaals jij hebt recht op de waarheid..

groetjes Incognito!

Groetjes Incognito78

En vandaag heb ik het ineens heel erg moeilijk. Het begon vanochtend meteen al, werd wakker uit een droom over hem en z'n ex. Ergens ben ik bang dat hij naar haar terug gaat, weet niet waarom. Ben zelfs een beetje jaloers op haar omdat zij kinderen van hem heeft en dus nog iets tastbaars heeft en hem daardoor ook regelmatig ziet. Ik weet niet of zij daar zelf ook gelukkig mee is maar voor mij is dit iets waar ik haar echt om kan benijden. Ziek he? Hoe moeilijk kun je het jezelf maken...

Ik probeer te vechten tegen dit rotgevoel maar weet dat je het maar beter over je heen kunt laten komen.

Zat vannacht ook te denken (kon toch niet slapen) waarom wij hier op het forum nou niet elkaar tegen komen en lang en gelukkig leven, waarom vallen we op de verkeerde personen? Vreemd toch? Het scheelt wel om te lezen dat ook mannen hetzelfde gevoel hebben want daar ging ik toch bijna aan twijfelen.. Niet leuk voor jullie maar wel iets waardoor ik toch ergens nog het vertrouwen door kan hebben dat er vast nog wel iemand voor me rondloopt.
Een vriendin van mij die nu al anderhalf jaar door dezelfde ellende gaat als wij, zei laatst ook al: konden we maar kiezen op wie we verliefd worden, dat zou wel makkelijk zijn. Soms zie je iemand die perfect lijkt en goed bij je past en dan mist die klik. De natuur is wreed..

Nou, ga maar eens wat doen geloof ik. Proberen m'n gedachten te verzetten.

Goedemorgen allemaal,

Ik kwam hem gisteren tegen op het schooplein, gisteravond was er een kerstdiner voor de kinderen en daar hebben we even gepraat over ons werk. Kort maar wel vertrouwd. Daarna moest ik naar huis en zag ik hem op msn online staan en heb daar verder gepraat.

Er is veel besproken, sommige dingen zijn duidelijker en andere dingen weer niet maar ik ben toch blij dat ik het gedaan heb. Ik heb me kunnen uiten wat tot nu toe sinds de breuk via de telefoon waarbij de verbinding ook nog eens werd verbroken, nog niet gelukt was en wat me mateloos frustreerde. Dus tegen alle adviezen in heb ik toch contact opgenomen omdat ik voelde dat het moest, ik kon anders gewoon niet verder. Het was niet goed afgesloten.

Nu voel ik me nog steeds verdrietig maar wel wat rustiger. Een soort gelaten verdrietig ofzo. Niet meer dat hele onrustige, afwachtende, wanhopige. Wel veel verdriet wat iknog een plaatsje moet geven. Maar ik heb er wel vertrouwen in dat het, met vallen en opstaan, gaat lukken.
En wie weet, kan ik ooit helemaal blanco tegenover hem staan en oprecht blij zijn als het goed met hem gaat en hij misschien een ander vindt. Zover ben ik nu nog lang niet.

Ik had ook gevraagd of hij dacht dat hij ooit nog verliefd om mij zou kunnen worden en hij zei dat hij dat niet wist maar mocht het gebeuren, dat hij me dat nooit zou laten merken om wat hij me allemaal aangedaan heeft.

Hij zegt dat hij zich heel rot voelt onder de situatie en dat het hem verdriet doet dat ik zo'n pijn heb. En dat ik terecht boos op hem ben. Ik vroeg of de mensen om hem heen er nog iets over hadden gezegd en hij zei dat z'n moeder, toen ze het hoorde, alleen vroeg hoe het met MIJ ging. Ergens toch een troost te weten dat ik niet de enige ben die denkt dat het voornamelijk aan hem ligt. Zijn broer had gezegd dat het bij hem altijd over gaat na de hevige verliefdheid en Hij wil dat zelf niet geloven maar ik heb hem gezegd dat ik vrees dat zijn broer gelijk heeft.

Nou, wat me nu op de been houdt is de gedachte dat ik ergens blij mag zijn dat het nu gebeurt en niet over een paar jaar en ik misschien nog dieper in had gezeten. Een schrale troost maar het helpt voor even.

Ga aan het werk, sterkte weer voor iedereen.

Lieve Jay,

Vroeger noemden mensen dat hard en gevoelloos, ik noemde het altijd realistisch. Relativeren is altijd wel mijn sterke punt geweest in ieder geval en dat komt nu goed van pas. Maar onder dat laagje he.... kon me vroeger slecht uiten maar het gaat steeds beter merk ik, durf gewoon kwetsbaar te zijn.
Ah, toch nog iets positiefs gevonden!

Bedankt voor je lieve woorden..