Dinsdag is mijn relatie met mijn vriendin uit gegaan. Niets vermoedend had ik met haar afgesproken dat ze mijn kant zou opkomen en dat we gezellig gingen eten en dat ze bleef slapen.
Die bewuste dinsdag belde ik haar om wat te vragen. Ze deed toen al heel erg afstandelijk. Toen ik vroeg wat er was, zei ze dat ze wilde praten maar dat dat absoluut niet over de telefoon kon.
Waarschijnlijk kent iedereen het gevoel dat dan door je heen schiet. "Ze wil het uitmaken". Ik heb de hele dag als kip zonder kop rond gerend en wist mezelf echt geen houding te geven. Uiteindelijk arriveerde ze dan en ik vroeg maar gewoon heel direct wat er was. Ze zei dat ze er een punt achter wilde zetten. Dat het gevoel weg was en dat het voor haar niet meer speciaal voelde.
Op dat moment reageerde ik nog heel laconiek, zo van: 'ach is het uit? Naja is maar beter dan. Als je er achter staat respecteer ik je besluit'. We hebben toen nog een uur lang gepraat en geknuffeld voordat ze weg ging. En vanaf het moment dat ze is weg gegaan voel ik me zo ontzettend klote, kut, verloerderd, echt zo ontzettend bagger!
Ik ben absoluut geen huiler, maar ik lig nu gewoon al 3 dagen lang alleen maar te huilen.

Heeft iemand misschien advies voor mij? Ik zoek al heel veel afleiding in school, sporten en chillen met vrienden maar elke keer als ik in de trein zit, bus zit of gewoon alleen ben voel ik me zo honds ellendig!