Hallo allemaal,

Ik heb mezelf zo ontzettend in de nesten gewerkt, dat ik het niet meer zie zitten. Ik heb absoluut geen flauw idee wat ik nu moet doen, wat het beste of verstandigst is... Ook schrijf ik nu hier dit verhaal om het voor mezelf even op een rijtje te zetten.

Ik heb al 1,5 jaar een aan/uit relatie met een collega van mij. Voordat we onze eerste date hadden was ik al tijden gek op hem.
Het aan/uit gedoe kwam van zijn kant. Hij twijfelde of ik wel de ware was, en hij wist niet of het wel goed voelde, of die echte klik er wel was. Eigenlijk had ik toen al hard moeten wegrennen, maar ik was veel te gek op deze gozer. Na wat rommelige maanden kreeg m'n grote liefde een ongeluk, waardoor die 2 weken in het ziekenhuis heeft moeten liggen. In deze tijd bloeide het weer helemaal op, ik was lief voor hem. Voornamelijk kwam het opbloeien van zijn kant, ik was namelijk aan het daten en aan het solliciteren voor een andere baan. Het feit dat ik straks opeens uit zijn leven zou zijn, maakte m doen beseffen dat hij het toch wel zag zitten met mij. Maar helaas sloeg de twijfel na 2 maanden weer toe. Al die maanden onzekerheid hadden me uitgeput en ben toen in therapie gegaan, om o.a. dit te verwerken. Niks is zo frustrerend als hopelijk verliefd zijn op iemand en degene de ene dag wel verliefde gevoelens heeft en de volgende dag het niet meer weet wat hij nou voelt.

Het ergste was dat ik hem dagelijks op het werk zag, en hij om me heen bleef draaien en vaak praatjes kwam maken. Na een wel verdiende zomervakantie en iemand nieuw ontmoet te hebben, dacht ik eindelijk over hem heen te zijn. In die tijd hadden we oppervlakkig contact naast het werk, en heb ik zelfs een aantal uitnodigen om bijv. vakantiefoto's te kijken afgeslagen. Al hoewel ik elke x als ik hem zag alleen maar kon bedenken hoeveel ik van m hou. Met de nieuwontmoete persoon is het niet ver gekomen, afstand binnen NL. was te groot.

Waarom en wanneer ik weer met m'n collega heb afgesproken weet ik niet precies meer. Vooral om de seks, want die was geweldig. Maar het was ook altijd gezellig en ik voelde me steeds meer op m'n gemak. Een relatie wilde die nog steeds niet, maar ik en m'n hopeloze hart zijn er mee in zee gegaan om t spel mee te spelen. Had ik nooit moeten doen, maar dat is achteraf makkelijk zeggen. We deden naast de sex ook leuke dingen samen, nachtje weg, shoppen, samen koken etc.
Iets wat ik nog steeds niet snap als het alleen om de sex ging. Ik zag het zo; we waren ook vrienden. En ja ik ben gek op hem, maar die gevoelens kan ik onderdrukken want ik wil hem niet kwijt als maatje.

Inmiddels zijn we 1,5 jaar verder, hoop geruzie gehad, heb tussendoor nog wel dates met anderen gehad (hij niet). We gaan nog steeds op dezelfde manier door. Van verantwoording geven houdt ie niet. We hebben niks, hij zegt wel wat z'n plannen zijn, wat ie gaat doen de avond etc, maar hij krijgt soms de kriebels ervan. Toch staat hij altijd voor me klaar, doet alles voor me, die lieve kleine aanrakingen, overal kusjes tijdens de sex. Ik weet dat Het niks meer word, maar mn hart blijft zo hopen en ik blijf ermee doorgaan. Maar nu heb ik mijn ontslag ingediend. Met het werk ben ik klaar en met hem ook. Ik heb besloten om het contact straks volledig af te breken. En zo hoef ik hem ook niet meer op het werk tegen te komen... Nog 5 weken nu, voor m'n laatste dag aanbreekt. En ik zie er ontzettend tegen op. Ik wil nog zoveel mogelijk leuke dingen met m doen, dat kan straks nooit meer. En naast sex en m'n grote liefde, is het ook mijn beste vriend en een soort van vaderfiguur. Ik weet niet hoe ik dit moet aanpakken..
gewoon blijven afspreken nu? En dan op m'n laatste werkdag abrupt afscheid nemen? Of nu al kappen.. Aan de ene kant lijkt me dat verstandig, maar het nadeel is dat ik nog 5 weken hem onder ogen moet komen, met m werken en moet zien hoe hij verder gaat.
Ik ben doodsbang. Ik hou zo ontzettend veel van hem en hij is zo belangrijk voor me. Na 1,5 jaar intensief contact, opeens totaal niet meer... En dat terwijl ik nog steeds mijn twijfels heb of hij echt onze klik niet voelt. Verschrikkelijk is dat ook mijn collega's blijven opmerken dat z'n ogen stralen als hij me ziet, om me heen dartelt en maar vaag is. Ik ben ten einde raad", loop al een week met giga hoofdpijn hoe ik dit moet aanpakken. Ik weet dat ik het allemaal veel te ver heb laten komen, maar ik weet niet hoe ik eruit kom...