Ik voel me zo ontzettend machteloos. Het begon allemaal 1.5 maand geleden ongeveer. Mijn vriend ging door een wat moeilijkere periode waarbij hij zijn werk verloor, met zijn school ging het ook niet super en ik hielp hem af en toe door bijvoorbeeld samenvattingen te kopen of door hem mee te helpen met zijn schoolwerk.
Hij moest erg hard blokken want als hij zijn tentamens niet zou halen, zou die van school af moeten. Heel begrijpelijk dat je voor je vriendin dan wat minder tijd hebt. Ik vond het moeilijk om dat te accepteren en verweet hem dan ook wel eens dat hij geen tijd voor me had en geen interesse toonde.
Ik kreeg nooit eens een telefoontje of een smsje terug, want hij had geen financiele zekerheid en kon dus naar eigen zeggen niet meer bellen of smsen. Ik kon daar niet tegen en had echt zo iets van; 5 minuten per dag bellen of 1 klein smsje kan er toch wel vanaf?
Nou, toen ik afgelopen vrijdag met hem had afgesproken in de stad om 3 uur en meneer weer niet kwam opdagen, was voor mij de maat ook vol. Ik kreeg een sms dat hij niet meer kwam.
Ik was zo boos dat ik gezegd had dat mijn gevoelens waren verminderd (wat dus niet zo was) en ik had hem een email gestuurd waarin ik dus gezegd had dat ik vond dat er wat moest veranderen omdat ik er anders geen zin meer in had etc.
Daar reageerde hij op van; ik accepteer het, maar het is de bedoeling dat je in een relatie gelukkig bent en geduld hebt bij de tegenslagen. Klopt, maar zelfs alsik vroeg oftie van me hield, kreeg ik geen antwoord en dat alles maakte mij ontzettend onzeker. Hij kon dat niet zeggen zei die als zijn hoofd vol kopzorgen zaten.
Nou nu is hij als een blok omgeslagen en heeft hij er een punt achter gezet ineens. Al die tijd dattik voor hem het beste gewild heb, hem meegeholpen heb etc. Dat wordt nu beloond door mij gewoon aan de kant te schuiven, want hij had geen zin meer in het geruzie en geklaag.
Hoeveel geef je dan werkelijk om iemand als je niet inziet dat die mail die ik gestuurd had, een schreeuw was van verdriet, een schreeuw van; ik mis jou!
Ik heb al vanalles geprobeerd; gesmeekt, gesmst, gebeld, gehuild, in zijn straat gestaan, alles! Maar hij zegt dat hij nu alleen zijn keuze heeft gemaakt, met mij. Want mijn mail heeft hem in laten zien dat ik dit wilde, onbewust. Kortom, alles wordt nu ook nog eens op mij afgeschoven, want ik heb hem echt wel laten merken dat ik spijt had van die mail.
Ik heb hem gevraagd of die dit al langer wilde doen en zijn antwoord daarop was ja, maar ik wilde het niet en kon het niet. En toen ik vroeg; waarom nu dan ineens wel? Ja door jouw mail is dan zijn antwoord. Je weet afgelopen is bij mij afgelopen zegt hij en hij stelt zijn keuze niet meer bij. Ben ik dan zo hard geweest?
Het is gewoon zo moeilijk om zijn keuze te accepteren want mij zien dat wil hij niet. Ik kan niet eens fatsoenlijk afscheid nemen.
Hij is uber chagerijnig omdat hij ook slechte schoolresultaten terug krijgt, maar ik ben er de dupe van geworden, van zijn hele schoolgebeuren.
Ik weet echt niet meer wat ik moet doen, maar wilde gewoon even mijn verhaal met jullie delen..
Alle reacties zijn welkom!

Liefs