Hoi allemaal,

Afgelopen november is mijn relatie uitgegaan van 7,5 jaar.
Geen makkelijk begin praktisch bekeken.
Wonend in verschillende provincies.
Ik had mijn werk zij ook.
Moeder van 2, maar dat deerde me niets.Ik kon ervoor gaan.
Elk weekend heen en weer sjezen.Vrijdag heen maandagochtend weer terug en gedeelde vakanties.
Praktische vooruitgang was er niet aangezien niemand weg kon uit de provincie waar men woonde.Ik had een goede baan.Zij had haar roots daar.Maar toch veel meegemaakt en stug volgehouden al die jaren.
Al die jaren een kennissenbestaan opgebouwd, die ik naast mijn vriendin en haar 2 kids ook heb moeten opgeven.
Gevolg was zoeken naar mijn oude vrienden, de draad weer oppakken na even een flink stuk uit balans te zijn geslagen.

De breuk schockeerde me behoorlijk.
Achteraf zag ik toch veel barsten.
Alles weg.weekend weg en een deel van mijn opgebouwde leventje.

Ben druk bezig een nieuw bestaan en vriendenkring op te bouwen cq te hernieuwen maar soms baal ik er nog enorm van, dat dit zo is gelopen.

geen zin om mijn vrienden te belasten met een verhaal wat zo enorm zeurderig kan klinken.

Ik probeer er zo goed mogelijk mee om te gaan.
Af en toe nog s contact.nog s langsgegaan maar rijd altijd weer met tranen naar huis.
Niks laten blijken, dat het me af en toe moeilijk afgaat.

Zie praktisch ook positieve kanten.geen gesjees meer en geen ruzies, die naar mijn mening te heftig waren.

Achteraf zie ik mezelf als iemand die is blijven hangen in een situatie, die ik niet meer onder controle had.Kon niet meer vechten tegen de afstand en baalde van de ruzies.Ruzies moesten altijd weer snel over zijn, want je ziet elkaar in het weekend.

uiteindelijk het beste zo!
Maar zie het niet altijd...

het volgende nummer beschrijft mijn gevoelens het best

Moest het effies kwijt