Nou, ik geloof dat ik (bijna) door mijn innerlijke kracht heen ben. Sinds kort heb ik gesprekken bij een psycho-therapeut.
Ik merk hoe ik nu dichter bij mijn gevoel kom en zie hoe ik in het leven sta. Er is zoveel woede in mij, wat ik nooit heb geuit. Niet naar mijn ex-vriend, maar meer naar opvoeding/cultuur etc. Gisteren was er een akkefietje met mijn ouders.

Ik was daarna helemaal van slag, ik was zo kwaad, zo kwaad ben ik al een tijdje niet geweest, volgens mij komt dit door de gesprekken met psycho-therapeut dat ik merk hoe ik altijd al bezig ben geweest met overleven en me nooit echt kwetsbaar heb durven op te stellen.

Ik voelde me ontzettend rot gisteren, mijn gedachten gingen natuurlijk ook uit naar mijn ex-vriend. Ik ben dan ook weer voor het eerst sinds een tijd naar zijn huis gewandeld en ben zelfs zijn schuurtje binnen geweest. Ik had geen controle meer over mijn gevoelens, dit is denk ik ook goed...dit heb ik al te veel gedaan dan goed voor me was. Ik merkte ook dat ik last had van akelige gedachten zoals 'als ik overreden zou worden door een auto, dan zou ik beter af zijn' of toen ik langs de gracht kwam, als ik zou springen zou de wereld beter af zijn zonder mij. Dit zijn gewoon gedachtes, ik weet dat ik zoiets nooit zou doen, maar het geeft wel aan hoe depressief ik me voelde.

Ik ben al dagen lang gespannen, er gebeurt best veel op dit moment in mijn leven. Ik wacht ook af op iets, wat voor mij heel belangrijk is, dit kan of positief of negatief nieuws zijn. De onzekerheid hierover zorgt dat ik zo gespannen ben als een veer.

Ik ben de weg voor nu even kwijt, op mijn werk vandaag kan ik me goed houden (ha dat is wat ik dus al jaren doen, in een soort rol stappen, ingehouden gevoelens) maar ik denk dat er nu een deukje is ontstaan en dat het verder gaat openscheuren. Misschien klinkt dit als geraaskel in jullie oren, maar oh, ik weet het gewoon even niet meer.

Ik mis hem zo erg, juist op dit moment in mijn leven. Ik dacht dat het makkelijker zou zijn naarmate ik geen contact met hem had. De afgelopen dagen heb ik dag in dag uit gevochten om hem niet te bellen. Dat is heel zwaar, ik weet niet of ik dat volhoud.
Gisteren wenste ik dat ik bij hem naar binnen kon gaan en me in zijn armen storten, maar gelukkig toch nog iets van verstand, het zou niet eerlijk zijn naar hem toe. Dat is het enige wat me tegenhoudt. Ik denk altijd al eerst aan de ander en dan aan mezelf, maar goed.

Zo nu voel ik me lekker weer rot, die traantjes zeg...maar ja ik ben alleen, dus het mag. Ik schrijf dit, in de hoop dat het me oplucht.....want ja zoals bij veel anderen kan je dit in je omgeving niet echt kwijt.