Ik kijk uit het raam in haar richting, ver weg. Ik voel de connectie nog.
Ik stel me eens voor dat er een dag komt dat wij elkaar weer zullen spreken. Hoe moet dat zijn? Zoals ik gevoelsmatig denk zie ik het voor me dat we oppervlakkig zullen zijn, ontwijkend over de persoonlijke dingen, nog ontwijkender over ons verleden. We komen dan denk ik al vrij snel tot de conclusie dat verder contact zinloos is. Zij durft me dan niet te confronteren met haar nieuwe leven en ik wil haar niet oppervlakkig zien doen. Nog gevoelsmatiger gok ik dat zij niet wil praten over ons verleden en ik haar wil wijzen op wat zij en ik allemaal fout deden, wat we beter of anders hadden moeten doen. En ook dat ik wil weten of ze verliefd is op een ander en of ze mij nog wel eens mist. Dat ze ons mist. Maar dat is een onverstandig gesprek. Rationeel moet het dus zo gaan: Ik moet niet eens denken aan ons verleden en gewoon mezelf zijn, kijkend naar het heden en mijn eigen toekomst en dat haar laten merken. Vrolijk, zelfverzekerd en onafhankelijk van haar zijn; overtuigd dat wij niet meer bij elkaar horen. Dan kan zij ook hetzelfde doen naar mij en voelt ze zich helemaal vrij van me. Ook dat is de enige weg waarop het mogelijk kan zijn dat je weer verliefd op elkaar kan worden wanneer daar bij beide personen nog ruimte voor is. Maar even goed kan ze je dan ook vertellen over haar nieuwe leven zonder jou, met eventueel een ander, en objectief de leuke gezamenlijke punten uit onze relatie benoemen, mij als goede vriend hebben en goudeerlijk kunnen zeggen dat wij niet meer bij elkaar kunnen en zullen komen, zonder dat ze zich bezwaard zal voelen.
De andere varianten van een gesprek voeren zoals ik dat hiervoor noemde klinkt aannemelijker, gevoelsmatig, maar daarmee is er ook geen kans op liefde.

Herstel is uitgesloten, altijd.

De enige mogelijkheid is elkaar opnieuw vinden zonder het te zoeken.

Daarom push ik mezelf verplicht die kant op. Die kant op dat ik haar moet leren zien als iemand waarmee ik vrienden kan zijn zonder gevoelens te hebben voor haar. Die gevoelens mogen wel komen weer als ik haar zal zien, maar dat moeten nieuwe gevoelens zijn die mogelijk wel of niet beantwoord zullen worden. In dat geval hoef je slechts nog om te gaan met een onbeantwoorde verliefdheid en niet meer met een veel zwaarder wegende relatie. En daar kom je wel eenvoudig overheen. Ik wel althans.

Dus loslaten, loslaten en nog eens loslaten. Niet meer erg vinden dat ze geen contact zoekt, dat ze geen pogingen beantwoordt, dat ze een ander kan hebben, dat ze zich leuker, vrijer, verliefder, spannender en blijer voelt dan met jou. Niet meer haar missen. Nu niet meer en nooit meer daarna. Die kant is de enige kans op 'salvation of the soul'.

Begrijp me niet verkeerd. Het is niet zo dat ik het licht heb gezien. Ik probeer heel rationeel te kijken naar hoe ik de toekomst (met haar) vorm kan geven in relatie tot mijn gevoelens voor haar. Het staat buiten kijf dat ik heel wat geleerd heb van deze break-up: In anderhalf tot twee maanden tijd heb ik eindelijk door wat het is om zelfbewustzijn te ontwikkelen en te erkennen wie je bent en daar trots op te zijn. Ik wilde namelijk altijd beter zijn dan wie ik was. Leuker ook. En dan vooral het liefst mijn eigenaardigheden vergeten die ik vroeger had en wie ik vroeger was. Ik hoef me niet te schamen om mijn verleden, want het hoort bij mij. Dat is iets wat mn ex mij meerdere malen probeerde uit te leggen en waarin ze steeds weer teleurgesteld in mij raakte dat ik zo mijn verleden en wie ik was opzij schoof om leuker en beter te willen zijn dan dat. Ik zie dat nu ze weg is in. Het was heel belangrijk voor haar omdat zij dat zelf wel deed en de tranen kwamen in haar ogen toen ik koelbloedig vertelde dat ik mijn eigen verleden zo opsloot achter slot en grendel. Ze vond het heel erg dat ik zo was geworden, dat ik dacht dat dat de manier was om over een vervelende jeugd te komen. Ik zie dat nu in dat zij gelijk had; ik voel dat ook zo. Laat ik dat dan meenemen in de toekomst.

Ik geef mezelf nergens de schuld van. Dat hoeft ook niet van niemand. We kunnen haar break-up redenen nemen: ik hield niet genoeg van mezelf; we verschillen daardoor te veel van elkaar; het hebben van zoveel met elkaar gemeen is niet genoeg voor liefde; door welke reden dan ook voelde ze niet datgene wat ze dacht wat ze zou moeten voelen voor mij als het wel goed zat; ze bleef zich ondanks dat ze het probeerde te accepteren ergeren aan kleine dingetjes van mij; het blijven praten met elkaar over van alles en nog wat bleek niet zoveel te zijn dan waarop ze gehoopt had, mijn zelfmedelijden zou te veel aanwezig zijn terwijl ik beter daar mee om had moeten springen en overal aan had moeten gaan werken.

Lijstje hè. In elk geval kon ik daarmee uit de voeten en er aan gaan werken. Dit neem ik dan ook mee voor nu en voor de toekomst. Het is jammer dat ik dit niet eerder zo heb ervaren, want ik zie deze dingetjes niet als iets waarin wij per definitie in verschilden. Dit heeft niets te maken met mijn eigen unieke karakter (dat ik ook niet zou willen veranderen). Maar dit betroffen uitwerken, praktijkervaringen die ik niet zo goed aangepakt had en vooral ook niet anders wilde aanpakken. ALS dit eerder tot mij had doorgedrongen dan had ik anders in de relatie gestaan.

Het is wel zo dat de goede dingen van de relatie niet meer benoemd worden. Het is namelijk wel zo dat ik al veel geleerd heb van andere relaties voor haar. Om maar wat te noemen: Eerlijk zijn over je gevoelens. Dat deed ik in deze relatie, echter wel soms wat te dramatisch, dus leren om het in de perken te houden en structureel er goed mee om te gaan. Verder ook niet claimen. Deed ik voor haar wel en zag dat daarop meiden afstand van me namen. Ik heb hier dan ook niets dan goede ervaringen met mn laatste ex mee. Prima! Ook had ik geleerd de ander de ruimte te geven initiatieven te nemen: dat deed ik vooral altijd zelf waardoor er geen ruimte voor de ander was op die te nemen. Zelfverzekerd zijn. Als dat in combinatie was geweest met zelfbewustzijn was het goed, nu was ik echter een stoomwals die over alles wat ik niet leuk vond heenwalste... Vooral zelfverzekerd geweest over wie ik nu was en niet over wat mij heeft gemaakt. En nog veel meer dingen. Die hebben er wel voor gezorgd dat deze meid met mij een relatie is begonnen begin 2008. Dus ook deze nieuwe leermomenten moeten mij een beter mens maken, volwassener, evenwichtiger en vooral meer tevreden met wat ik heb, wie ik ben en wat ik doe.

Tot slot komt daar bovenop het weer dromen over doelen in mijn leven. Ik heb dat niet gedaan, erkende mijn passies niet. Ik ben een persoon die heel veel dingen leuk vind, overal voor in ben, maar niet het geduld of de inzet heeft één bepaald iets tot een passie te verheven en daar al mijn tijd en geld op in te zetten. Sommigen zijn verzot op sport, de ander op dansen, de ene op een verzameling, de ander weer op een instrument bespelen. Ik zag om mij heen dat heel veel mensen dat wel hebben en ik bleek dat bij mezelf te missen. Er was niet iets wat mensen direct aan mij konden koppelen en ik dus ook niet! Niet zoiets van ooh Huysch, die gedreven klusser! En dus had ik ook niet het idee van wat wil ik allemaal komende jaren gaan doen en bereiken. Daar had mn ex ook problemen mee, dat ik dat niet voor ogen had. Zij wilde nog afstuderen, dan mooie lange reizen maken, talen leren, veel mensen leren kennen, noem maar op. Ik was afgestudeerd al en bleek dat er geen ruimte was meer voor een lange reis, in geld niet door financiele tegenslagen. Ik moest gewoon wel een baan zoeken; een master doen lukte financieel ook niet echt meer. Ik wilde geen excuses zoeken; het is geen ramp om deze toekomstplannen niet meer uit te voeren, maar echt nieuwe richtingen aan mijn leven geven had ik eigenlijk ook niet meer gedaan en dat was wel verwijtbaar. Ik had meer een houding van: ik zie het wel wat er komende tijd op mijn pad komt. Meer zoiets van ik reis met jou mee! Ik leer wat jij wil leren! Leuk! Wat zij wilde gaf mij ook inspiratie. Meeloopgedrag zonder eigen dromen? Wel een beetje hè. Maar is het zo omdat ik het moeilijk vind mijn eigen dromen te dromen en doelen te stellen in het leven dat ik een passieloos figuur ben? Of iets milder: Ben ik het dan niet waard? Kan het zelfs zo zijn dat de liefde voor iemand dan niet kan uitbloeien als blijkt dat deze persoon het moeilijk vindt nieuwe doelen in het leven te maken en daarvoor willen te gaan... Ik denk het wel, kijk maar naar mijn ex. Haar exen voor mij leerde ze kennen op mooie reizen of via plaatsen waar mensen passies deelden. Ik moet wel toevoegen dat ik wel zeker passie voel voor iets anders: voor mijn verliefdheid, voor mijn partner, voor de mogelijkheden die een relatie met zich meebrengt: het delen van elkaars interesses/passies. Ik vraag me af: Diegenen die zo gepassioneerd zijn voor één of twee dingen, zijn deze personen dan ook zo makkelijk als ik dat ben warm te krijgen voor interesses van de ander. En is dat erg? Of juist minder erg dan hoe ik daar in sta? Dat weet ik niet. Maar ik weet wel dat het met deze ex slecht heeft uitgepakt. Doordat ik was wie ik was is ze verliefd geworden, maar door dat ik was wie ik was plus het bovengenoemde, heeft ze het ook uitgemaakt.

Ik mis haar dagelijks, maar ik wil haar niet meer terug. Ik wil haar opnieuw in mijn leven ontmoeten. Niet opnieuw, maar nieuw. Ik weet dat zij verwachtingen heeft die ik niet kan waarmaken, maar ik weet ook dat er nog steeds iets in mij zit dat zegt dat het de moeite waard is om er nog eenmaal voor te kunnen gaan wanneer de tijd daar rijp voor is en de mogelijkheden zich voordoen.

Er is nog veel te bereiken; een fantastische toekomst. Een hoop te leren en een hoop geleerd. Wat dat betreft werpt liefdesverdriet zijn vruchten af: heel wat zelfreflectie waar je niet aan toe komt in tijden van je relatie. Misschien moeten koppels, ook al gaat het prima, soms gewoon een tijdje uit elkaar, verplicht. In deze tijd zit het hoofd zo vol met bijzaken dat men vergeet waar je partner op dat moment in je leven zit en ook waar je zelf eigenlijk staat in je leven. Zo slecht is dat niet. We doen het wat rustiger aan nu...