Wat ben ik toch een ezel. Ze vetrekt over enkele ogenblikken van haar reis van iets meer dan 3 weken terug naar huis. Ik had speciaal verlof genomen op het werk om haar te komen ophalen op de luchthaven.
Ik ben de vertrektijden op de luchthaven aan het volgen zodat ik in gedachten bij haar kan zijn.
Ik sluit mijn ogen en ik denk aan haar omdat ik zo voel dat ze weer bij mij is. Waarom doe ik dit ? Ik weet het niet. Dit is maar één van de vele momenten dat ik aan haar denk. Ik heb haar immers niet meer gehoord of gezien na onze breuk nu meer dan vier weken geleden. Och wat is het soms moeilijk. Ik heb soms het gevoel dat ik op een roller coaster zit. Wanneer het wagentje de hoogte ingaat dan voel ik me slecht en wanneer het daalt dan voel ik me beter. Ik voel zo een onrust in me.
Zal ik haar ooit kunnen vergeten ?