Toen ik besloot het contact (tijdelijk) te verbreken met mn ex... had ik onbewust toch de hoop/verwachting een reactie bij hem los te maken..

er was dan ook nog geen sprake van rust toen ik hem dat kenbaar had gemaakt.. zat te wachten op een laatste reactie van hem.. dat hij mn beslissing respecteerde.. of juist t tegenovergestelde..

frustraties toen hij niks meer van zich liet horen... wat had dat nu weer te betekenen... doet t m dan echt helemaal niks?
dat ik nu eigenlijk geen internet meer hoor te hebben thuis, kwam me dus best goed uit.. (ik zit nog te wachten op het moment dat t t echt niet meer doet) maargoed, ik had dus een reden om toch nog 1 x te mailen hierover..

na dit mailtje dus nog een gesprek met m gehad.. heb mn frustraties kunnen spuien.. heb me flink op zitten winden, dat ik niet tot hem door kon dringen.. vond dat me groot onrecht aan werd gedaan.. vond dat hij de grootste sukkel was die er op aarde rondliep.. hij deed zn best t gesprek leuk te eindigen.. ik was er niet echt voor in de stemming en heb dat ook wel laten merken geloof ik..

de dagen(lees nachten) erna flink lopen malen.. waarom moet het zo lopen, waarom kan ik niet tot hem doordringen, waarom vind ik hem zo'n ongelofelijke sukkel maar wil ik niets liever dan hem terug? waarom geloof ik nogsteeds niet dat dit het definitieve einde is voor ons?

vanmorgen nog een jankbui gehad.. en dat heeft erg opgelucht..
er is weer rust.. berusting.. kan nu accepteren dat ik nu echt geen controle mogelijkheden meer heb..
ben niet meer in conflict met me zelf.. voel zoals ik me voel.. wil mezelf niet meer dwingen om hem los te laten, dat kan ik niet forceren.. dat zal geleidelijk wel gaan..
de energie die ik daarin zou moeten steken kan ik beter anders gebruiken, voor positieve dingen..

alle energie die ik nu nog aan hem besteed is teveel wat mij betreft.. op dit moment hoort hij nu eenmaal bij me, neemt hij een plekje in mn hart en hoofd in.. daar wil ik niet meer tegen vechten..
nu een tijdje geen contact meer.. en me weer helemaal in t leven storten.. en ik zie wel wat er op mn pad komt

heb nu nog het idee dat het nog niet echt over is tussen ons.. dat er ooit een vervolg komt.. maar nu even niet.. dat klinkt denk ik erg naief.. en dat vind ik van mezelf ook wel.. zou het op dit moment eigenlijk niet eens meer willen denk ik..
maar het is ook een gevoel waar ik niet meer tegen wil vechten.. het is er.. de toekomst zal uitwijzen of ik gelijk heb of niet.. het maakt me niet uit ook..
het enige waar ik echt in geloof is dat ik het echte geluk wel vind.. vandaag, morgen of volgend jaar..met hem of met een ander.. wie zal het zeggen..

maar totdat het zover is ga ik mezelf niet meer kwellen met dwang gedachten.. gewoon echt mezelf zijn.. mezelf de ruimte geven van het leven te genieten, maar ook om hem te missen.. maar niet om me bezig te houden met dingen waar ik geen grip op heb..

dat was een heel betoog.. vind het best wijs klinken al zeg ik het zelf
ik denk dat het voor mij de juiste instelling is.. en ik hoop dat ik deze instelling vast kan houden.. zal er mn best voor doen in elk geval

het gevecht tegen mn ldvd is eigenlijk een gevecht tegen mezelf.. en dat gevecht kan ik nu niet winnen.. ik ga er aan onder door.. dus geef ik me over en heul ik met de vijand tot deze verder trekt