vanavond probeer ik het, om vijf uur moet ik mijn dochtertje afzetten voor de week dat ze bij haar mama gaat verblijven en ik ga proberen te zeggen dat ik haar niet meer wil horen of zien tot zondag als ik mijn dochter ga halen voor mijn week.
het zal moeilijk zijn, want ze zit nog steeds diep in mijn hart (ook al zijn we al 11 maanden uiteen, maanden waarin we soms een koppel waren en ze soms een ander had).
Maar ik moet dit stoppen of ik ga er aan kapot, zo kan ik het niet meer aan, telkens die hoop dat het deze keer wel goed zal gaan en telkens weer een gebroken hart...
Mijn hart is in het laatste jaar al meer gebroken dan in de rest van mijn leven ( da's al veel gebeurd)en ik ga langzaam kapot, psychisch en fysiek...
maar ik ga het vanavond trachten te eindigen, ik hoop gewoon dat ik de kracht ervoor heb en die vlinders zich voor één keer stil houden als ik haar zie, want zolang het zo doorgaat kan ik het niet beginnen te verwerken. ik moét het doen, ook al hou ik zoveel van haar, ik moét de kracht vinden, vanavond...