Ik probeer het te accepteren ..dat hij me heeft verlaten heeft voor zn ex..
Als ik aan het werken ben lukt het me wel om normaal te functioneren..zodra ik klaar ben komen de tranen weer naar boven..
Wetend dat hij niet meer thuis op me wacht...wetend dat hij niet meer me vriend is..
Alle gedachten komen in me op...
Of hij wel echt om me heeft gegeven..
Waarom hij me naar zn familie heeft meegenomen heeft als het voor hem niet serieus was...
Hoe kon hij zo vaak diep in mijn ogen inkijken..en zeggen dat hij niets voor haar voelt..en van mij houdt..
Dat hij me nooit zal verlaten..
Ik geloofde het..

Hij was mijn 1e...Hoe kan je zo iemand vergeten...
Ik dacht dat hij alles meende..snap niet hoe hij me zoveel pijn kan aandoen..

Nog 2 weken geleden stuurde hij sms dat ik gelijk heb en dat hij spijt heeft..
Dat hij helemaal niet met haar is...

Blijkt wel zo te zijn...
Vindt het niet eerlijk...waarom als iemand weet dat je zo verliefd en van hem houdt..zoveel pijn doet..

Ik wou hem helpen met alles..de enige wat ik niet achter stond..was dat hij naar de landmacht zou gaan..
Is toch wel logisch..
Tuurlijk iedereen gaat dood...maar ik leg die link bij landmacht heel snel ernaast..
Ik wil niet dat niets hem overkomt..en wil hem graag bij me hebben..

Blijkt dat zn ex nu zn vriendin weer...hem wel daarin wil steunen...tuurlijk doet ze dat ..omdat ze hem wil hebben...

Waarom ziet hij dat niet in..Het is toch een teken van liefde als je vriendin niet wilt dat je in de landmacht gaat..
Hoe kan hij me zo inruilen voor haar...

Toen ik hem ontmoette liet hij gelijk zn tattoo op nek zien..en zei dat hij echt klaar met haar is..dat ze nog paar x heeft gebeld..maar dat hij haar niet wilt..

Hij wou vanaf de 1e afspraak gelijk een relatie met mij..hoe kon hij dit doen..

Voel me zo stom..