Gisteravond moest en zou ik langs zijn huis gaan. Dat heb ik dan ook gedaan, heel even....ik zag 't licht in zijn huis branden.
Gelukkig, hij leeft nog!

Vandaag weer gewoon gewerkt, ik voel me down. Hoewel het me troost gaf om jullie verhalen te lezen merk ik dat het ook confronterend kan zijn. Gisteren sprak ik over een innerlijke kracht, nou ik denk dat het gewoon nog hoop is wat mij voortduwt...

Ik functioneer nog omdat er de hoop bij mij bestaat dat we weer bij elkaar komen. Ik heb zo'n gevoel dat als ik dat loslaat dat ik dan in een diepe dal terechtkom. Ik ga het loslaten, nu en vandaag...ik wil er zo snel mogelijk doorheen. Is dit verkeerd van mij?? Zijn foto's/kaarten en spulletje heb ik nog niet opgeruimd. Ik kon het niet, maar ik wil er door heen klaar!

Het maakt me alleen angstig, zeker omdat het zo lang kan duren voordat je dit verwerkt hebt. Ik had mezelf 2 weken gegeven, 2 weken geen contact met hem, 2 weken verdrietig zijn enz...maar ik besef ook wel met mijn verstand dat 2 weken niet realistisch is voor een relatie die ik heb gehad. Zeker omdat we op een goede manier uit elkaar zijn gegaan. 2 weken is voor mij nog vol te houden, heeft iemand dat van jullie ook? Dat je niet verder wilt kijken....omdat je dan zo gekweld raakt als je weet dat dat gevoel zo lang kan duren.

Ik zou willen dat ik boos op hem kon worden, dan maakt dat mij gemakkelijk. Ik moet er alleen niet aan denken dat ik weken, maanden moet gaan rouwen om hem.

Ik haat het gevoel om hem te missen, me eenzaam en alleen te voelen. BAH! Ik wil er niet aan geloven dat het afgelopen is.

Ik wil weten hoe hij zich voelt. Zou hij twijfelen? Ik hoop dat van harte, gewoon goed voor mezelf....
Ik zou willen weten of hij ook hoop heeft, maar ja hoe kom ik dat te weten wanneer ik geen contact met hem heb? Ik vind het jammer dat we geen goede gezamenlijke vriend(in) hebben die ik had kunnen inschakelen. Heb je ook hoop als je het zelf uitgemaakt hebt? Dat zal toch niet, misschien wel dat iemand je mailt/belt?
Ik weet dat hij het moeilijk moet hebben om me niet te spreken, niks, geen teken van leven. Dat geeft me een beetje kracht om niks van me te laten horen. Het klinkt heel egoistisch, maar ik wil dat hij ook lijdt, net als ik, want dan weet ik dat hij om me geeft. Ik weet dat hij dat doet, eigenlijk is dat gek voor woorden, maar toch heb ik 't kennelijk nodig. Aan de andere kant maak ik me ook zorgen over heb en hoop ik dat hij goed voor zichzelf zorgt.

Ik haat het dat hij kennelijk beter met zijn gevoelens weet om te gaan dan ik. Hij heeft natuurlijk echt die keuze gemaakt om het uit te maken, ik half/half... Dat is 't verschil.

Ik voel me zo verdrietig, was er maar een knop in je hart die je zo kon omdraaien.