Al een jaar of 2 zaten wij in een soort overlevingsmodus.
Allebei een eigen bedrijf, 2 jonge kinderen die niet de makkelijkste zijn wat gedrag en slapen betreft.
Ik met een burn-out, snel boos op de kinderen, kort lontje, druk met mijn eigen creatieve bedrijf en hij 6 dagen in de week werkend in zijn zaak en druk met zijn hobby; zijn raceauto.

We hadden alles voor elkaar, wonen bij de zaak, meerdere auto's en eigenlijk niks te klagen.
Alleen omdat ik zo in een luchtbel leefde en al jaren mezelf niet was en mijn partner niet kon communiceren waardoor ik ook mijn emoties niet kon delen liepen de gemoederen hoog op vorige week.

Hij heeft zich uitgesproken.... Hij ziet het niet meer zitten.
Zijn energie is op, hij kan niet meer met een fijn gevoel naar mij kijken en is juist opgelucht als ik er niet ben.
Het doet me pijn, pijn van mn kruin tot mijn tenen.
Ik kan alleen maar huilen en heb gelukkig oxazepam gekregen om rustiger te worden, ik bleef hyperen.

Zijn gevoel is weg, al weken, zegt ie.
Maar daar heb ik niks van gemerkt. We sliepen nog samen, waren intiem dus ik geloof ook niet dat hij helemaal niks meer voelt bij mij.
Hij wil niet meer leven zoals we leefden,
Maar ik ook niet. De luchtbel is gebarsten, ik voel weer emoties en liefde. Liefde voor hem, liefde voor mijn kindjes.. Ik mis hem en wil bij hem zijn.

Maar hij denkt alleen aan mij ivm de kinderen, niet om mij als persoon.
Ik moet hem met rust laten, en dat is zooooo moeilijk...
Zou er een kans zijn dat zijn gevoel terug kan komen?
Juist werken om zijn gevoelens weer vrij te laten, blokkades opheffen... Ik hoop zo dat er een kans is dat hij zn gezin weer samen wilt hebben...
Staar ik me nu blind? Valse hoop?
Argh... Ik word gek van mijn gedachten!!!!!

Tips zijn zeker welkom....