Hallo Allemaal,

Het is nu bijna 9 maanden geleden dat ikzelf een einde heb gemaakt aan de relatie met mijn ex. We waren op dat moment bijna 4,5 jaar samen. Het is zo dubbel want als het aan mij had gelegen waren we dat nu nog steeds...

Twee jaar eerder, terwijl ik nog helemaal in de wolken was en we al 1,5 jaar samenwoonden, is hij vreemd gegaan. Dat had natuurlijk een enorme impact op mij en op onze relatie (verdrietig, boos, onzeker, teleurgesteld, vertrouwen in hem en in ons etc.etc.). Helemaal omdat het een week heeft geduurd (na intensieve ondervragingen) voordat hij het eindelijk toegaf. Met dat gegeven heb ik een weloverwogen keuze gemaakt om opnieuw voor hem te kiezen en voor het gebeuren een plaatsje te zoeken waar het niet meer in de weg zou staan. Het vertrouwen in de relatie, in hem en in mezelf groeide langzaam maar zeker weer. Het was duidelijk. Hij had een fout gemaakt, ik had het hem vergeven, we hielden ontzettend veel van elkaar en we wilden niets liever dan elkaar!

Na vier jaar samen kreeg ik in vertrouwen te horen dat hij, kort voordat hij was vreemdgegaan, een relatie van bijna twee maanden had gehad met iemand anders. Ik denk dat ik wel 10 minuten totaal verdoofd voor me uit hebben zitten staren. Kon en wilde het maar niet geloven! Pas uren daarna kwam het breekpunt...
's Avonds, we lagen al op bed, ben ik voorzichtig gaan peilen. Hoopte dat hij er eerlijk over zou zijn en er niet (weer) om heen zou draaien. Het duurde bijna 5 dagen voordat ik de bevestiging van hem kreeg...

Wat ik allemaal heb geprobeerd om ook dit ergens te parkeren... ik kon het niet, er was gewoon geen ruimte voor...

We waren allebei verschrikkelijk verdrietig toen ik vertelde dat ik het niet meer zag zitten tussen ons. Dat ik het niet meer kon. Hij wilde dat ik bleef en ik moest van mezelf weg. Als ik er aan terugdenk dan denk ik; toen, daar op dat moment lagen je kansen, daar lag de basis voor de wederopbouw, toen werd hem duidelijk dat het serieus was, had die kansen met beide handen aangepakt!...

Nu, 3/4 jaar verder heb ik verwerkt wat me op dat moment zo in de weg zat om door te kunnen gaan. De parkeerplaats is gevonden waardoor ik mijn werkelijke gevoel voor hem weer kan ervaren. Dat gevoel heb ik proberen te onderdrukken tot vorige week. We hebben sinds dat we uit elkaar zijn gegaan contact gehouden. In 1e instantie voor de praktische zaken, later ook voor elkaar. Vorige week hebben we na een maand weer afgesproken bij hem thuis (hij woont nog altijd waar wij woonden). Bijna alles is onveranderd, dus het voelt er ontzettend vertrouwd. Aanvankelijk was ik het niet van plan (wilde het zo onbevangen mogelijk laten zijn), maar ben toch begonnen over mijn gevoelens voor hem. In de hoop dat die gevoelens wederzijds zouden zijn. En wat blijkt?... dat zijn ze niet...

De conclusie: we houden nog van elkaar, geven nog om elkaar, zijn gesteld op elkaar, willen er voor elkaar zijn, vinden het gezellig en fijn bij elkaar, alleen zijn 'extra' gevoel voor mij is weg... En vanaf dat moment is het 1 groot tranendal. Ik wil hem zo graag dat 'extra gevoel' teruggeven, wil er voor hem zijn, voel me zo machteloos. Aan de andere kant begrijp ik hem ook wel, hij heeft ook gevochten om te zijn waar hij nu is, hij is begonnen aan een toekomst zonder mij en daar pas ik dan logischerwijs niet in. Maar ik kan me niet voorstellen dat, na zo'n lange tijd samen, er helemaal niets meer over is van dat gevoel. In mijn beleving is er altijd nog iets van dat gevoel sluimerend aanwezig of je nou wil of niet. Hij zegt dat ik naar de toekomst moet kijken en niet moet blijven hangen in het verleden. Maar als ik in mijn toekomst kijk zie ik hem daar... Ik weet niet meer welke kant ik op moet denken. Hij is duidelijk genoeg, maar ik voel me een op hol geslagen kompas zo onderhand...