Het is alweer een tijdje dat ik zelf hier iets geschreven heb. Toch was ik in die tussentijd regelmatig hier te vinden om de verhalen te lezen. Het helpt wel om andere ervaringen te lezen. Daarom vond ik het ook weer tijd voor een bijdrage. Veel van de verhalen hier zijn in mijn situatie zo herkenbaar. Contact houden/contact verbreken, ups/downs, hoop/valse hoop ga zo maar door.

Ik heb sinds mijn vorige blog die ondertussen alweer 2 maand oud is,(wat vliegt de tijd) wel contact gehouden met mijn ex. Ik loog over mijn gevoelens als ze me vroeg of ik er geen moeite mee had als we als vrienden met elkaar zouden gaan. Elke keer deed ik me stoerder voor dan ik daadwerkelijk was.

Vorige week maandag kwam ik haar natuurlijk weer 'toevallig' tegen op het perron voor onze wekelijkse treinreis naar het Hoge Noorden. Aan de ene kant had ik gehoopt dat ze er zou staan, aan de andere kant liever niet. Vooraf wist ik dat ik dan weer geconfronteerd zou worden met haar leuke leventje waar ik geen deel meer van uitmaak. Tijdens de reis hebben we een dikke 2 uur gezellig met elkaar gepraat. Natuurlijk probeer je je best te doen om zo cool over te komen op je ex. Aan het eind van de reis kregen we het over het onderwerp waar je het liever niet over wilt hebben als ex geliefde, maar wel heel nieuwsgierig naar bent. Ze vertelde me dat ze het wel kon voorstellen met een ander, maar bang was. BOEM, daar sloeg mijn hart over...! Ik maakte daar natuurlijk weer vanalles uit op: dus er is een kans geweest enz enz. Ik vertelde op mijn beurt dat ik nog geen behoefte had aan een andere relatie en dat het bij haar tijd nodig had. Hoe anders kan je jezelf voordoen. Gelukkig waren we gearriveerd en hoefde het gesprek geen vervolg te krijgen.
Op de fiets naar mijn kamer ontving ik een sms van haar met daarin dat ze het leuk vond mij weer gezien te hebben en dat ik het maar moest zeggen als ik over het laatste onderwerp nog iets kwijt wilde. Ik begreep niet wat ze hiermee wilde bereiken. Eenmaal aangekomen ben ik weer eens in tranen uitgebarsten. Ze heeft het weer geflikt.

Na dit moment heb ik een mail gestuurd aan haar met mijn ware gevoelens voor haar. Hierin heb ik eerlijk gezegd dat ik niet als vrienden met haar kan omgaan. In een reactie op mijn mail vertelde ze dat ze wel zag dat ik het er nog moeilijk mee had. Ze gaf ook toe dat ze zich misschien iets te enthousiast gedroeg als we weer contact hadden. Dat mij weer valse hoop deed geven. Ze respecteerde de keuze die ik had gemaakt. Vanaf dat moment heb ik totaal geen contact meer met haar gehad.

Terugkijkend op deze eerste week merk ik dat het verdriet nog lang niet over is. Misschien is het wel net zo erg als toen het net uit was. Nu ondertussen dikke 4 maand. Ik vind het echt moeilijk om afleiding te zoeken, ook omdat ik bezig ben met afstuderen dat nu al een jaar te lang duurt. Vooral deze week ben ik veel alleen geweest op mijn kamer. Ik merk dat dit niet veel positiefs bijdraagt aan mijn gevoel. Op dat soort momenten denk je alleen maar aan je ex.

Misschien heel stom om hier te zeggen, maar ik dacht dat liefdesverdriet op dit niveau niet voor mij bestemd was. Hoeveel mensen hebben niet gezegd: jongen, het slijt snel genoeg en jij zult snel genoeg een ander vinden.
Ik besef wel dat ik me nu in een dal bevind die zijn laagste punt wel heeft bereikt. Vanaf nu hoop ik dat het bergopwaarts gaat. Dit gaat letterlijk en figuurlijk niet zonder slag of stoot daar ben ik me wel van bewust. Ik moet mezelf weer gelukkig maken en dat kon ik voor haar ook, dus nu moet dat ook kunnen! Dat geldt ook voor jullie!

Sterkte voor alle lotengenoten! Je bent niet alleen....!