Zoals de titel al zegt... Veel mensen binnen mn familie en kennisen vragen me of het al wat beter gaat, beter zou ik het niet willen noemen, maar minder slecht wel.
Vooral het vele sporten (sportschool, skeeleren, naar mn werk fietsen) helpt daar naar mijn gevoel bij, daarnaast lees ik hier op deze website veel en klets ik met verschillende mensen in de sauna van de sportschool, het helpt allemaal in meer of mindere mate om me wat afleiding te geven en niet alleen maar te piekeren (wat sowieso zinloos is)
Gisteren zijn mn ex en ik weer even samen geweest, een beetje gekletst, samen gesport, wat gegeten, gezellige avond in ieder geval en dat vond zij ook... toch doet het "afscheid nemen" dan weer behoorlijk zeer, je wordt dan zo erg geconfronteerd met het feit dat je niet meer "samen" bent zoals je dat vroeger was...
Ook het thuis komen in een "leeg" huis (het is niet eens echt leeg want we hebben veel huisdieren samen) komt zo af en toe erg hard aan, vanochtend werd ik ook weer erg verdrietig en eenzaam wakker, ik droom de laatste tijd vaak dat we nog gewoon samen zijn... en op het moment dat je dan wakker wordt... en je omdraait naar die lege plek in bed... en het besef langzaam je slaapdronken brein binnendringt... naja ik zal hier absoluut niet de enige zijn die dit wel eens meemaakt, dus de meesten van jullie zullen wel begrijpen hoe dat voelt...
Het geeft wel een heel erg fijn gevoel dat ze mij nog wel wil blijven zien, contact wil houden, me iig als een vriend ziet.

Volgende week komt de dag dat het 9 jaar geleden is dat we elkaar hebben leren kennen... we gaan dan samen een hapje eten, uiteraard valt er relationeel niets meer te vieren... toch is deze dag nog steeds heel erg speciaal voor mij... het is de dag waarop ik een persoon heb ontmoet die negen jaar lang een hele belangerijke rol in mn leven heeft gespeeld, een persoon waar ik nog steeds enorm veel om geef en van hou.
Ik vind het ook heel erg fijn dat mn ex die dag (of iig de avond) bij me wil zijn... niet dat ik daarvan hoop dat het magisch allemaal wel weer in orde komt (emotioneel koester ik de verschrikkelijke hoop, hoe irrationeel ook, nog wel steeds) rationeel weet ik dat het over is, toch vind ik het fijn om op deze dag, iig dit jaar nu alles nog zo vers is, even ene paar uurtjes samen te zijn.

Ik weet dat we niet de makkelijkste weg kiezen door contact met elkaar te houden... maar het is wel onze weg en op dit moment kan en wil ik ook niet anders en zij ook niet overigens.

Iedereen die me hier zo af en toe aanspreekt of met me chat... heel erg bedankt weer, het contact met jullie helpt me heel erg veel.
Ik wens iedereen hier heel veel sterkte in deze pijnlijke en verdrietige periode van ons leven.
Mocht je zelf ook vast zitten en in mijn blogs of reacties iets lezen waarvan je denkt... hey... herkenbaar... spreek me gewoon aan als je daar behoefte aan hebt, zoals jullie er voor mij zijn, wil ik er ook graag voor jullie proberen te zijn.