Enne... Hoe lang heb je het met hem uitgehouden?

Heel goed dat je eindelijk voor jezelf hebt gekozen!

Wat een zielig incompetent ventje zeg, sorry voor die woorden, maar ik vind dat dat best gezegd mag worden.

Heel veel succes

Petals, zo'n blog maakt me toch blij!!!!

Wat een goede inzichten heb je gekregen. Je zult er steeds meer krijgen.
Dit is heel herkenbaar voor mij.
Het helpt inderdaad om je in te lezen in manipulatietechnieken. Heel verhelderend.

Wat goed dat je je sterk voelt!

Dank jou, Petals.
Opeen megazwarte dag is jouw blog voor mij echt een lichtpuntje, er glijdt zowaar een lachje over mijn gezicht, want ja: ik weet hoe het voelt. Al is het aan de ene kant nog steeds alleen maar rot dat je het hebt moeten meemaken, maar nu kun je als het ware verder.
Met mijn inzichten liep het (en loopt het) vervolgens echt storm
Ik wist niet wat me overkwam.
Ik was toen echt flabberghasted. Hele gesprekken leek ik terug te kunnen lezen op de website van Evans, en ook in haar boeken vooral. Dat gevoel dat mijn ogen waren geopend, dat had ik ook. Het is zo gek hoe je er midden in kunt zitten en alles mee kunt maken, en dan zie je niet dat het een patroon is. Bv beschrijft Evans ook een vrouw die weer ging studeren. Telkens als ze lekker zat te studeren, vroeg haar vriend: ehhhhm Melissa (ik zeg maar even een naam), gaat het wel met je? En hij vroeg het megabezorgd met bijna een frons. Ze dacht en zei: ja natuurlijk, hoezo? Zo ging het weken verder, tot ze merkte dat ze met een ongemakkelijk gevoel aan de studie ging. Want ging het wel goed met haar? Was er niet iets, ja, ze voelde zich ongemakkelijk. Enzovoorts. Hij had- meer dan subtiel - ervoor gezorgd dat haar vreugde en blijdschap om met haar nieuwe studie bezig te gaan als sneeuw voorde zon verdween. Ook dat is verbal abuse.
En daar doet mij je verhaal over je website aan denken, meid.
Ik las ook een ander vehaal in 1 van de boeken van Evans.
Een vrouw had weeeeeeken de hele administratie van het gezin op orde gebracht. Ze had er een handige kast voor gekocht, mooie naamplaatjes erbij gedaan voor het overzicht, en alles in perfecte hangmappen gedaan. Hoe dan ook: het was spic en span, en trots vroeg ze aan haar man: kijk Kees, is het niet fijn dat het nu op orde is? Graag en logisch dat ze van hem een complimentje wilde horen. Maar net als bij jou, pikte hij er 1 dingetje uit, echt iets volkome futiels, bv: waarom heb je paarse naamplaatjes gebruikt en niet rode? En zo doet je ex ook hij negeert je vreugde en gaat 1 ding eruit pakken waar hij je op kan bekritiseren, waarop jij (als je een beetje lijkt op mij) een rotgevoel in je buik krijgt.
Ik las dat je 2 boeken van Evans hebt gekocht, dus ik zal niet alles eruit opsommen, maar echt, ik had er zoveel aan. Ik voelde me ook voor het eerst weer normaal.Ex had me constant het gevoel gegeven dat ik spijkers op laag water zocht: niks is ook goed genoeg voor jou, Meeuw, mopperde hij dan beledigd. Waarop ik me afvroeg: vraag ik dan teveel, of ben ik raar bezig? Al die twijfels die je inderdaad al beschrijft.
Ik herken ook je kracht. Ik had ook het gevoel dat een mist me voor ogen werd weggetrokken, echt. Ik voelde me jaren bij hem in een dichte mist, telkens weer dat misselijke gevoel als ik met hem over iets had gepraat, ik voelde me bijkans ook soms gek. Er waren zoveel momenten dat hij me als het ware zo diep raakte dat ik niet meer wist waar boven of onder was.
Mensen die dit niet hebben meegemaakt weten vaak niet hoe het is, en zie het ook maar eens uit te leggen aan vriendinnen. Stel je voor je zegt: nou, moe, toen ik over mijn website vertelde kwam hij ermee dat ik in een eetcade of park les wil geven. Ja,en, denkt een buitenstaander dan. Omdat het zo ONGRIJPBAAR is, kon ik er vaak ook gewoon geen woorden voor vinden. Ik raakte steeds verder in een donker doolhof, ZIJN wereld, zoals zou blijken.
Dat was voor mij 1 van de heldere inzichten die ik kreeg van Evans: er zijn 2 realiteiten. Hij zit in een andere realiteit. Wij reageerden op hem vanuit de opvatting dat hij ons wil begrijpen, ons goed gezind is, maar dat is ONZE werkelijkheid. In zijn werkelijkheid is tegengas, een aanval.
Ik heb hem tijdens onze relatie vaak verteld dat ik het gevoel had dat hij me als zijn vijand zag ipv zijn vriendin.
Toen ik dat veel later las in de boeken van Evans, kreeg ik werkelijk minutenlang koude rillingen. Dit was het, en ik heb het doorstaan. Ik had niet eens door dat het mishandeling was.

Nou - je snapt het, ik herken het, en ben blij dat jij dingen herkent.
Ik heb me destijds voorgenomen dat zoveel mogelijk vrouwen hier in ieder geval weet van zouden moeten hebben. Het bespaart je niet alleen veel hartzeer, en pijn en frustratie, maar vooral geeft het saamhorigheid en daardoor kracht. Kennis is macht.En samen sta je, zeker hierin, sterk.

Ik denkt tot slot dat het helemaal niet uitmaakt hoe je dit gedrag van hem noemt. Daarmee kom je weer in een zelfde cirkel terecht. Redeneer gewoon vanuit je gevoel, en dat zegt al heel lang: dit klopt niet.

Zoveel jaar later kan ik zeggen dat ik er nog steeds niet ben. Ik voel me nog vaak veel minder vrolijk dan voor die relatie. Aangeschoten wild. Ik wou soms dat ik nog zo was als voor ik hem ontmoette, ik wou soms dat hij weg was gegaan die keer dat het na een half jaar uitging. Ik zit soms wel vast, dan zie ik fotoś van mezelf van voor die ex, en dan denk ik: waar ben je gebleven. Hij heeft me zoveel afgepakt. Mijn onschuld, en vertrouwen, en geloof soms zelfs in de goedheid van mensen.
Maar ik zie nu dat ik langzaam maar zeker, en ook hierdoor, meer besef heb van wie ik ben. Ik laat mezelf niet meer in de steek. En dat is meer dan ik ooit heb kunnen zeggen.

Heel soms, als ik dan ineens in een spiegel kijk, zie ik ze ook weer, die glinsters in mijn ogen, en dan denk ik: ik ben er weer.
Maar het is VOOR MIJ (afhankelijk van persoon maar ook van de duur en diepte van mishandeling) een lange weg. Als ik bv nu je blog lees, komt alles weer "boven". Die eenzaamheid, die angst voor hem. Ik ging bv hele avonden in de garage zitten, tussen mijn spullen die daar stonden, omdat ik niet in zijn buurt wilde zijn. Dan keek hij tv en aaide ik mijn dozen vol boeken, en dan zei ik hardop: ooit staat dit alles weer in mijn eigen huisje. Ik ging tussen de dozen zitten en heb mijn spullen bekeken en daar putte ik ieniemienie beetjes kracht uit.

En nu zit ik hier, in een huis (letterlijk en figuurlijk) dat weer van mij is. En ik weet nog hoe ik me toen voelde.Hoe alleen, hoe bang, wanhopig. Hij sneed met messen dwars door mijn ziel. Ik ben daar op het laatste nippertje weg gekomen. Toen ik weg was, heb ik me gedeeltelijk ziek moeten melden, een week in bed gelegen van de genadeklap die hij me flikte. Hij had vier dagen daarvoor in een gesprek uit zichzelf wel tien keer herhaald dat er geen ander was, nee, echt niet Meeuw. Ik zie zijn ogen NOG voor me. Ik geloofde hem wilde hem geloven. En toen zei hij dat ie me wel een brief zou schrijven om alles uit te leggen. De dagen erna was ik weer zo hoopvol,ondanks alles. Ik was blij (woonde destijds al elders), en wachtte. Ik wachtte op zijn brief, zijn uitleg en vooral zijn BEGRIP, dat het kwartje zou zijn gevallen.Dat wilde ik ZO graag. Hij vroeg me ook ten huwelijk.
Ik wachtte dus,en paar dagen later vroeg ik me af hoe het met de brief stond, en ben naar zijn huis gegaan, en toen ik daar weer weg ging, zag ik hem

Als in slowmotion kwam hij opme af. Ik wilde wegrennen, maar ik wistdat ie me wel zou zien. En oh my god, hij liep hand in hand met een andere vrouw. Ik wist niet wat me overkwam, ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken. Ik zag hoe hij langs me wilde lopen, zonder iets te zeggen. Dat ook nog. Dus ik zei, stamelde: Dus toch............je hebt dus toch een ander? Hij wist niks uit te brengen, en toen nam zij het woord, duidelijk op de hoogte van mij (haha, ik niet van haar, hoe ironisch), en ze zei, meelijvol: we hebben nog niet echt wat hoor. Ik zei: nou, wat niet is kan nog komen, ik ben weggegaan en thuis ingestort.Ik was zo beroerd, ik weet niet hoe ik het moet uitleggen. Dat gedraai, die leugens, allesmaal klapten ze in 1 grote golf over me heen.

En natuurlijk kwam er GEEN brief. Die is nooit gekomen.

Ik was toen al bij hem weg, althans, ik woonde al ergens anders, en ik heb mezelf in mijn bed gesmeten, en heb zo gecocoond. Ik wilde veiligheid, en kon niks vertellen, er kwam geen geluid uit mij. Heel langzaam is dat terug gekomen. En het is er nog steeds niet helemaal: het vertrouwen, die vrijheid om te zeggen wat ik wil. Dat alles heeft hij me afgenomen. Net op tijd was ik weg.

Wees blij, Petals. Echt, die kracht die je nu voelt, dat ben jij.
Laat niemand in je geest rondwaren als een uitgemergeld spook. Jij hebt het al die tijd goed gevoeld.

Kus en sterkte, keep going!!!
Meeuw