Ook mij is het nu overkomen, m'n vriendin heeft zeer recentelijk de relatie plots beëindigd nadat in de maanden daarvoor er geen wanklank gevallen was. Sterker: we zagen beiden (zij midden in de 40, ik begin 50, allebei alleenstaande ouders) de toekomst zeer zonnig tegemoet en voor een ieder was duidelijk dat de liefde er vanaf spatte! Uitspraken als "de liefde van ons leven" noemden we voor eerst van ons leven (ik geloofde daar nooit zo in, maar dit voelde compleet anders dan wat ik in de jaren hiervoor heb meegemaakt) en alles 'leek' ongecompliceerd. Aarzelend heeft ze nu toegegeven dat bij haar de angst toesloeg en dat was achteraf niet voor het eerst binnen een relatie. Mede door haar impulsieve aard was het toen gelijk over & uit. Bespreekbaar is het domweg niet, op een paar korte emails na, en op haar verzoek - wat wel verstandig is - laat ik haar met rust.

Begrip voor haar hebben en erin berusten kan pas, ben ik bang, als ik echt met haar gesproken heb en we de mogelijkheden (mogelijk psychologische hulp, laag tempo van de relatie) de revue laten passeren. Geen idee of het wederzijdse gevoel voor elkaar - het is niet zo dat ze niet meer van me houd - ook door dit alles wegebt. Haar nu met rust laten - hoe lastig ook - is veruit het beste wat ik kan doen. Maar klote, zwaar klote, is het allemaal wel.