Weer een dag voorbij. De tijd zal mijn vriend blijken te zijn, want tijd heelt alle wonden. Af en toe kijk ik rond in mijn nieuwe huis en dan vraag ik me af hoe ik hier terecht ben gekomen. Het voelt zo onwerkelijk. Een paar maanden geleden was ik er nog van overtuigd dat we zouden gaan trouwen. Dat ik samen met de vader van mijn toekomsige kinderen was. Ik besefte wel dat we problemen hadden, maar ik dacht dat we die konden overwinnen.We hielden toch van elkaar? En ik had geduld. Ik wilde het niet opgeven, ook al voelde ik ook wel vaak dat ik niet gelukkig was. Hoe weet je wanneer je in een relatie moet opgeven, en wanneer je er voor moet vechten? Hoe vind je iemand die er ook voor wil vechten? Hoe oneerlijk is het als 1 van de 2 het opgeeft. En dan het weer opnieuw beginnen. Ik wil helemaal niet weer opnieuw beginnen. Wat heb ik aan een nieuw huis, een nieuw stad, aan nieuw meubels? Ik wil gewoon op mijn 80ste samen met mijn lief terug kunnen kijken op een leven dat we samen geleefd hebben, met onze ups en downs, maar dat wetend dat we het gered hebben. Is dat nou zo veel gevraagd?