pff,weet niet eens waar ik moet beginnen,na een relatie van bijna 10 jaar,en veel geweld ben ik weg gegaan met 2 kleine kinderen.daarna leerde ik iemand kennen,vreselijk lief en alles ging goed,ik raakte zwanger,alles ging perfect,tot de kleine geboren was,hij veranderde na een paar uur,staptte de deur uit en kwam is af en toe nog kijken,hij liep om het kleinste ding ruzie te maken,en deed wat hij zelf wilde doen,en liet alles wat de baby betreft op mij aan komen.na een half jaar belde hij mij en zei dat hij er mee wilde stoppen,daar schrok ik behoorlijk van,en dat de kleine bijna 1 werd ben ik compleet ingestort.na 3 maanden ging het wel weer en ben verhuist,daarna kwam hij weer bij mij thuis en trapte weer in zijn verhalen,ik dacht dat alles wel goed zou komen,maar toen ik zag dat zijn gedrag van drinken en schelden niet varanderd waren ben ik ermee gestopt,elke x veranderde mijn kwade gevoel weer,in gevoel dat ik toch nog van hem hield,toch heb ik hem daarna een jaar bijna niet gezien,hij kwam is langs waaien voor de kleine,nam hem 2 uurtjes mee,en vertrok daarna weer,en ik zat elke x met een gevoel,zou het nog goed komen.vorig jaar voor de feestdagen begon hij er weer over dat we het toch moesten proberen,en ik dacht nu meent hij het echt,niet dus.na 2 maanden liet hij niks meer van zich horen.ik heb hem nu gevraagd hoe nu verder,hij lachte erom,en zei we passen totaal niet bij elkaar.het komt er dus op neer,dat ik me behoorlijk heb laten besodemieteren,daar ben ik zelf al achter,maar toch zit je elke x met een vreselijk gevoel,voel me schuldig tegenover de kinderen enz...maar het moelijke is als je echt van iemand houd,kom je niet zomaar van die gevoelens af,das duidelijk.nu toch maar proberen en m n leven maar is op gaan pakken.dat wilde ik ff kwijt;)