gelukkig heb ik een sterke maag, kan heel veel hebben. Alleen in het buitenland (India) ben ik wel eens goed ziek geworden van het eten. Hollandse, zelfs vage Chinese restaurants zijn geen probleem .

Als ik weer melancholisch word, geef ik mezelf nu even de tijd om uit te huilen, probeer ik daarna maar te denken aan de slechte momenten, en daarna over zowel goede als slechte heen te stappen en bezig te zijn met de dingen die ik zelf kan en wil. Gisteren bleef gewoon een rotavond, kon moeilijk in slaap komen, de tranen kwamen steeds weer. Alle details kwamen weer boven. 's Ochtends kan ik me er beter overheen zetten.

Met die vriendin had ik het er ook over, zij is nu 37 en ook vrijgezel, maar zij lijkt daar veel minder zwaar aan te tillen dan ik. Voor mij voelt het gewoon zo ontzettend zuur, dat ik het zo graag wil. Ik worstel daar ontzettend mee: ik kan die wens van mezelf niet negeren, ik kan niet negeren dat ik gewoon geen blije single ben. Ik kan ook de blijdschap die ik voelde toen ik hem had gevonden niet negeren.

Ik mis het hebben van een relatie gewoon zo erg. Ik ben 32, ik snak ernaar om te settelen, kindjes te gaan maken, een burgerlijk bestaan te gaan leiden. Ik was natuurlijk met die diepe wensen, in combinatie met een lief en zacht karakter, een grote wens tot geven, verzorgen, een ideale prooi! En vind het gewoon zo in en in gemeen van hem, dat hij precies die punten ziet bij mij, dan inspeelt op de wensen die hij bij mij ontwaart, precies de woorden uitspreekt die ik wil horen: we zouden gaan samenwonen, zijn moeder stuurde me elke dag telefonisch kusjes, zijn dochter zou bij me op bezoek komen, bij mij logeren als ze in NL was, we zouden een hondje nemen, hij zocht een beste vriendin, een partner, alles en die had hij bij mij gevonden! Maar dan het tegenbeeld blijkt te zijn van liefde, een soort vampier die je leegzuigt. Alles voor zijn eigen belang, ik deed er helemaal niet toe, geen moment. Ik dacht gisteren aan alle mooie sms'jes die ik in het begin ontving, het was allemaal voor hem, niet voor mij. Hij heeft gewoon nooit om mij gegeven, daar was het hem geen moment om te doen, ik was slechts een object voor bevrediging van zijn behoeftes, en de façade die hij opwierp naar mij toe bedoeld om mij te laten rennen voor hem.

Ik moet er op een of andere manier echt gezonder mee omgaan, met meer oog voor mezelf. Dat het inderdaad niet mijn focus is, en ook echt niet, in plaats van een beetje nep roepen dat ik er echt niet meer mee bezig ben maar dat het ondertussen nog steeds mijn allerliefste wens is. Dan ben ik ook minder vatbaar voor dit soort figuren, stel ik me minder kwetsbaar op, blijf ik beter bij mezelf. Dan was ik weggeweest bij hem zodra ik de eerste signalen ontwaarde en had ik die energie kunnen besteden aan andere dingen.

Dus ik weet dat er maar 1 weg voor mij opzit: inderdaad dat emmertje gaan vullen met dingen die echt voor mij zijn. Ik wil net als die vriendin zijn, er niet meer zo erg mee bezig, gericht op mezelf.