Dit is al de derde breuk. Maar nu is het echt echt. 3 maanden geleden was het ook uit maar toen toch gepraat dat we niet zonder elkaar konden en dat we er alles aan zouden doen. Nu na drie maanden, weer onverwachts, ja ik twijfel en ik zit niet lekker in mijn vel. En de situatie is niet veranderd. We praten de ruzies niet uit. Nee logisch we hebben niet de tijd. We zagen elkaar alleen in het weekend. Nu was dat ook alleen nog maar 1 dag in het weekend maar hij wil nog meer tijd. WAT!!! Wat wil je nu. Ja ik weet ook niet wat ik er mee aan moet. Dus ik heb gezegd; ga naar huis, zoek uit wat je wil. Maar 's nachts ik malen, hij wilde het gewoon uitmaken maar durfde het gewoon niet te zeggen. Dus ik de volgende dag heel kwaad gebeld dat ie maar de ballen moest hebben en zeggen wat ie wilde. Dat hij mij niet nog weken aan het lijntje moet houden. Ja het was dan toch beter om er mee te stoppen maar ik hou wel van je!. Ja geloof je het echt. En wat moet ik er mee. Nu snap ik het helemaal niet meer. Ja het klopt we hadden vaak ruzie. Maar die kwamen bij hem weg omdat ie alles opkropt. En hij vindt dat je geen ruzie mag maken want dan hoor je niet bij elkaar. Heel frusterend dit. Ik heb er zoveel energie in gestoken. Hoeveel verwijten ik niet naar mijn hoofd heb gehad. En toch hou je dan van zo'n klootzak. Het is nu 6 weken geleden maar hij was al na een week aan het daten. Nog een trap nageven.