Zelf heb ik nu 2,5 jaar een redelijk turbulente relatie. Ik leerde haar kennen vlak nadat ik door mijn toenmalige ex aan de kant was gezet. Ik ging stappen met een groep vrienden en we kwamen een aantal keer een groep meiden tegen.

In eerste instantie papte ik aan met een vriendin van haar. Het was veel te snel na mijn vorige relatie en achteraf bleek zij een soort rebound te zijn. Toen zij meer van mij te vragen heb ik het na 2 maanden daten (van een relatie kun je niet spreken) afgekapt. Inmiddels bleek mijn huidige vriendin mij ook wel te zien zitten. Eigenlijk had ik haar ook altijd wel interessant gevonden, maar dacht dat ze boven mijn stand was.

Ongeveer een maand nadat ik het ‘reboundmeisje’ (haar vriendin) aan de kant had gezet, begonnen we te daten. Het was voor mij erg verwarrend omdat ik m’n vorige relatie nog niet verwerkt had en met een vriendin van haar gedate had. Tegelijkertijd vond ik haar erg leuk, maar kon ik me niet binden. Ze bleef wel slapen, maar we hadden geen seks. Iets wat ze achteraf in me gewaardeerd heeft.

Inmiddels begon haar vriendin dingen te vermoeden. Ik vond het moeilijk om een houding te geven in het geheel en kon m’n vriendin niet echt steunen hoe ze in deze situatie moest handelen.

Ik voelde me wel verantwoordelijk. Als ik er immers niet geweest was, hadden zij nu niet die frictie gehad. Tegelijkertijd vond ik dat ik het zelf redelijk netjes had aangepakt door haar vriendin snel af te kappen en me niet te snel te binden aan mijn huidige vriendin.
Na een aantal ruzies besloten m’n vriendin en haar vriendin te breken. Haar vriendin vond dat ze niet eerlijk was behandeld door mij en mijn vriendin. Mijn vriendin heeft hier veel verdriet om gehad, ze waren immers sinds de basisschool al bevriend. Het bleef voor mij moeilijk om haar hier in te steunen, omdat ik me wel verantwoordelijk voelde en voor de situatie wegliep.

Uiteindelijk bleef dit het eerste anderhalf jaar een beetje doorsluimeren. We hadden ook onze betere tijden met leuke uitstapjes en veel tijd voor elkaar. Totdat ongeveer een jaar geleden de problemen terugkwamen. Het was december, een tijd waarin je weggevallen dierbaren extra gaat missen. Met kerst werd ze ziek en kon ze niet mee naar mijn familie (ik was de avond er voor wel mee naar haar familie geweest). Na de kerst was ze erg verdrietig en het frustreerde mij dat ik de situatie ook niet onder controle had en liep een beetje weg.

We besloten een pauze van 2 weken in te lassen. Met oud en nieuw waren we dus niet bij elkaar en het waren twee slopende, stille weken. Ik wilde haar echt niet kwijt en hield heel veel van haar. Ik wilde de problemen graag uit de weg ruimen en er voor gaan.

Na de 2 weken kwam ze bij me. Ik was bang voor haar reactie. Gelukkig wilde ze door en ik ook. We spraken af dat zij het verleden achter zich zou laten en te accepteren dat haar vriendin weg was. Ik besloot om haar meer te steunen.

Tegelijkertijd was ze aan haar stage begonnen en dat vrat veel energie. Vaak was ze moe en werden haar frustraties op mij gebotvierd. Vaak kwamen er hele stortvloeden uit met opgekropte situaties die eerder ook al besproken waren. Ik merkte dat ik wederom begon te vluchten en mijn eigen belangen op zij schoof. Als zij een paar maanden later klaar zou zijn met haar stage zou de rust wederkeren en zou ze vast relaxter gaan doen.

Ik boekte een week vakantie met een vriend. Een niet echt handige timing, ik zou er niet zijn met haar verjaardag. Vooraf gaf ze aan dat ze deze toch niet wilde gaan vieren. Toen ik terugkwam van vakantie had ze een vervelende mededeling, het was uit.
Gek werd ik. Wat had ik kunnen doen om dit te voorkomen? Waarom had zij niet eerder haar twijfels laten doorschemeren? Was het niet aanwezig zijn op haar verjaardag de echte druppel?

Een maand lang was ik een wrak. Ik werk in de detachering. M’n opdracht liep af en gelukkig had ik nog veel vakantiedagen. Ik ging een maand alleen backpacken. Ik raapte mezelf bij elkaar en zag in dat het leven alleen ook heel fijn kan zijn.

Niet snel nadat ik terugkwam zocht ik het contact met haar op na 2 maanden radiostilte. 3 dates en een week of 5 verder bleken we allebei nog veel gevoelens voor elkaar te hebben en elkaar erg te missen. Ze was inmiddels klaar met haar stage en een stuk relaxter. Niet lang daarna gingen we een lang weekend op vakantie en dit voelde als vanouds.

De afgelopen maanden op m’n werk zijn helaas erg zwaar. Er wordt getwijfeld aan mijn functioneren en me met een fluwelen handschoen verzocht om me heen te gaan kijken. Uiteraard zorgt dit voor mij bij veel stress. In het begin was ik vastbesloten terug te vechten, maar heb nu geaccepteerd dat ik ergens anders wellicht beter uit de verf zal komen.

Als zoveel mannen ben ik niet heel goed in het uiten van persoonlijke nederlagen. Ook naar haar niet. De afgelopen maanden ben ik minder vrolijk, onzekerder en geslotener. Dit heeft ook z’n weerslag op haar. Een maand terug heeft ze voor het eerst haar twijfels uitgesproken.

Ik probeer haar ervan te overtuigen dat het beter met mij en ons zal gaan als ik eenmaal ander werk heb. Voor haar heeft het daar niet mee te maken en is er meer aan de hand. Haar gevoelens voor mij zijn aan het verdwijnen en ze twijfelt aan een toekomst tussen ons.

Ik denk dat onze problemen met typische man-vrouw verschillen te maken hebben en wij echt een goed stel zouden kunnen zijn. Zij wijt het echt aan problemen tussen ons.

Als we bij elkaar zijn is er aan passie geen gebrek. We kunnen het ook nog heel gezellig hebben. Toch als ze weer weg is gaat het weer knagen. Wat moet ik nu, afwachten terwijl ik van binnen wordt opgevreten en proberen stand te houden en wachten tot ze bijdraait. Of moet ik haar keuze respecteren en in haar beslissing meegaan om er een punt achter te zetten.

Ik weet het niet, zij is echt de liefste en mooiste vrouw op aarde en wil haar niet kwijt. Tegelijkertijd kan ik ook niet tegen die eeuwige onzekerheid. Op m’n werk heb ik hard gevochten en voor haar ook. Nu lijk ik het op 2 belangrijke fronten beide te gaan verliezen… zo oneerlijk

Ik heb haar al een paar brieven geschreven met over hoe ik me voel. Ik ben iemand die me schriftelijk beter uit kan drukken dan verbaal. Dit helpt me om dingen op een rijtje te krijgen. Ik merk dat zij daar koeltjes op reageert en dat vreet dan weer opnieuw aan me.

Wat moet ik met deze situatie?