Na een dikke maand hebben mijn ex en ik elkaar weer opgezocht. Dit hadden we direct bij het uitmaken al afgesproken, dus heb me er op kunnen voorbereiden. Ik wilde hem laten zien dat ik het leven ook alleen aan kon. We hadden bij mij afgesproken, omdat er dan niemand thuis zou zijn (we wilden toch wel wat privacy). Maar toen bleek dat mijn moeder rond die tijd toch thuis zou zijn, ben ik naar hem toe gegaan (daar bleek niemand thuis te zijn).

Toen ik bij hem aankwam, ging hun hond uit zijn dak. Hij deed niks anders dan bij mij opspringen; was een warm welkom dus. Ik was die ochtend naar de kapper geweest en had mijn haar compleet anders gedaan. Mijn ex vond het leuk staan. Op zijn kamer aangekomen ging hij op zijn bed en ik op de bureaustoel zitten. Ik wilde afstand houden, uit zelfbescherming zeg maar. Toch trok hij mij naar hem toe, ik heb gezegd dat ik dit niet wilde. Na een half uur een goed gesprek te hebben gehad, voelde ik me wat meer op mijn gemak en ging naast hem zitten. Hij trok me weer naar hem toe en begon me te knuffelen. Ik wist niet wat ik er mee moest, maar bleef liggen en knuffelde hem niet terug. Dit is nog zo'n uur doorgegaan (tussendoor wat gek doen: kietelen, kussengevecht enz.), maar ook heben we nog goed gesproken.

Maar hij begon steeds meer te doen: blazen in mijn oor, dicht tegen mijn nek aan liggen en dan praten (wat ik goed voelde...). Op een gegeven moment kwamen we bij een bepaald onderwerp dat hij zei: 'Ik zou nog steeds dit kunnen doen.' en hij gaf me een zoen in mijn nek. Niet lang ofzo, maar hij weet hoe gek ik hier op was... Ik ben overeind gegaan en heb gezegd dat ik het niet leuk vond wat hij deed. Dit begreep hij en zei dat hij het te laat realiseerde. Hij hoopte dat ik er niet meer achter zou zoeken...

Uit de gesprekken kwam naar voren dat hij OP DIT MOMENT niet met mij verder wilde, maar als hij wel weer iets met me wilde, was ik de eerste die het zou horen. Ook kwam naar voren dat hij nogal met zichzelf in de knoei zat (school, toekomst, heden...) en dat hij ook niet zeker wist dat hij de goede keuze had gemaakt.

Ik weet echt niet meer wat ik er mee aan moet. Hij pakt me toch niet voor niks vast, hij zoent me toch niet voor niks in mijn nek? En daar komt nog bij dat hij ook een lichte twijfel heeft... Op de één of andere manier zit ik er nog niet heel erg mee (ik heb vannacht voor het eerst in een week weer eens goed geslapen). Maar toch wil ik weten wat jullie hier van vinden. Wat moet ik doen? Tips?