Ik ben 45 jaar en zie er nog goed uit. Ben actief, modern en geduldig heb humor was vrolijk en noem maar op. Eigenlijk als ik mijzelf nuchter bekijk dan mankeert er weinig aan me maar na een huwelijk van bijna 24 jaar begin ik te twijfelen. Tuurlijk heb je ups en downs en daar kom je dan uit maar sinds anderhalve maand voel ik mij radeloos. Mijn man heeft ineens een wel heel leuke collega op het werk. Ze schijnen het heel erg goed met elkaar te kunnen vinden en het ergste is dat hij er nog eerlijk voor uit komt. Ze heeft hem haar hele liefdes leven verteld met alle intimiteiten die daarbij horen....erger nog ze is nimfomaan...vertelt hij ook nog....ja wie wil er niet zo'n vrouw en dan nog notabene 13 jaar jonger. Ze koopt cadeautjes voor hem omdat hij zo aardig is en goed luisteren kan. Ze overstelpt hem met liefdes gedichten die ik natuurlijk heb gevonden. Haar foto staat op zijn computer en noem maar op.
We hebben er dagen over gepraat maar hij kan mij niet begrijpen dat ik dat niet leuk vind en daar nachten van wakker lig en smorgens met wallen onder mijn ogen van het huilen wakker wordt. Het is voor hem normaal en ik mag er niets achter zoeken. Hij hemelt haar op want ze heeft zo een vreemde jeugd gehad en ze is interessant omdat zij zo iemand is waar je als man alleen maar over leest en die kom je nu tegen op je pad....het overkomt je en dat moet je ervaren..vind hij. het zou mij ook kunnen gebeuren. Ik mag er niets achter zoeken want hij houdt van mij en heeft beloofd om niet met haar in zee te gaan. Hij vind het alleen maar interessant zegt hij.
Als ik hem vraag om dan alsjeblieft de gedichten en cadeautjes niet te accepteren en dat op een vriendelijke wijze af te wijzen wordt hij geprikkeld want ik begrijp de situatie niet. Ik vertrouw hem niet en doe kinderachtig hij kan haar het plezier toch niet ontnemen. Hij weet dat ze achter hem aan zit dat geeft hij toe.
Hij weet wat mijn standpunt is en toch gaat hij door. Vandaag is het Valentijn...hebben we nooit iets aan gedaan maar nu krijgt hij van haar een liefdes gedicht. Het doet pijn en het meeste verdriet heb ik doordat hij zegt dat hij het allemaal doet omdat zij er plezier aan beleeft. Ze schrijft een auto-biografie en hij inspireert haar, dat kan hij haar toch niet ontnemen? Het is immers mijn probleem en ik moet me niet aan stellen. Ondertussen zit ik ermee en weet niet wat ik er mee aan moet. Soms gaat het goed en soms wordt ik zo verdrietig en woedend. Vandaag denk ik dat ik misschien beter een paar dagen weg moet gaan om tot hem door te laten dringen dat het menens is en dat ik het niet meer trek maar elek keer als we erover praten dan kom ik niet verder en door mijn zogenaamde onbegrip duw ik hem alleen maar verder van mij af. Ben ik nou achterlijk? Zitten mannen echt zo in elkaar en kom ik daar nu pas achter...het lijkt zo onwerkelijk .....ik heb geprobeerd om er mee om te gaan maar het lukt niet..ik kan het gwoonweg niet bevatten dat haar plezier zwaarder weegt dan mijn verdriet. Advies????