Mijn ex heeft nu ruim 6 maanden een andere vriendin. De eerste 4 maanden heb ik (via de mail) gescholden, gehuild, gesmeekt, en hele discussies met hem gehad. Daarna ontdekte ik deze site, en kwam er achter dat er veel meer mensen met dezelfde moeilijke gevoelens zitten. Dat heeft me echt geholpen, ook het idee dat je je verhaal nu ook eens aan iemand anders kwijt kunt en dat andere mensen meeleven. Daardoor lukte het me eindelijk om eens een weekje geen contact op te nemen, niet te sms'en of te mailen. Afstand te nemen. Wat niet betekent dat het gevoel van verdriet weg is, of dat ik er over heen ben. Ik neem nu toch af en toe weer contact met hem op, om even "bij te praten": te vertellen dat ik het er nog steeds moeilijk mee heb. Niet dat dat veel effect heeft: hij luistert, antwoordt, en gaat gewoon door met zijn leven met haar. Ik ben nu zo ver dat ik denk dat ik het geaccepteerd heb. Het is niet anders. Eigenlijk zou ik helemaal geen contact meer op moeten nemen, dan heeft hij ook rust. Aan de andere kant zegt hij wel telkens dat hij wil blijven mailen, als ik het hem vraag. Dus ik voel me daar ook niet schuldig over... als hij niet wil horen dat ik hem nog steeds mis en nog steeds met de dag leef en nog steeds geen toekomst voor mezelf zie, moet hij dat maar zeggen!
Zucht... wat is het moeilijk, om die knop om te draaien en ergens anders voor te gaan leven...