Het was de maandag voor kerst 2006. Mijn ex werd gebeld door de kopers van zijn woning. Ze wilden even een keer langskomen in die week om wat maten op te meten. Daarbij maakten ze melding van het feit dat hun woning waarschijnlijk snel verkocht zou worden. ?¢‚ǨÀús Avonds sprak ik hem daarover aan de telefoon, waarbij hij dit dus aan mij vertelde en hij klonk enthousiast en opgewonden. De dag erna bleek het tegengestelde het geval. Hij gaf over de telefoon aan niet goed in zijn vel te zitten en het had met ons te maken. Hij ergerde zich de laatste tijd aan me, maar besefte dat het niets met mij te maken had. Chaos in zijn gevoel. Of hij even kon komen praten. Zo geschiedde. Bij mij op de bank zittend kwam er vrij weinig uit. Ook niet na het stellen van vragen van mij. Hij zat met tranen in zijn ogen en een dikke keel van emotie.
Het was de bedoeling ?¢‚Ǩ‚Äú een constructie die hij zelf overigens heeft verzonnen ?¢‚Ǩ‚Äú dat na de oplevering van zijn huis aan de kopers (uiterlijke datum zou 2 april zijn afhankelijk van het moment waarop zij hun woning verkocht zouden hebben) hij een tijdje bij mij in zou trekken, een paar maanden en dat we daarvanuit een woning in Haarlem zouden gaan zoeken. Bij mij wonen is qua oppervlak niet ideaal, want klein, maar wel even goedkoop met z'n 2-en.
Hij is die avond weggegaan en we hebben toen afgesproken even fysiek afstand te houden. Er zijn nog wel wat e-mails verstuurd, maar kerst dus zonder elkaar gevierd. Na kerst belde hij, wilde wederom langskomen en praten. Hij gaf aan dat hij in het verleden nooit goed naar zijn intuitie geluisterd heeft en dat die relaties allemaal verkeerd zijn afgelopen. Zijn intuitie zei hem heel duidelijk:"niet doen". Hij vertelde me (voor het eerst overigens) dat hij van me houdt, dat hij me mist. Rationeel is alles oke, ik ben naar zijn zeggen leuk, lief, lekker, intelligent, ruik goed, heb humor, prima seks, dus het lag niet aan mij. In een van de mails heeft hij ook aangegeven zich ?¢‚ǨÀúgesplitst' te voelen, en noemde zijn situatie "een zooitje stress op elkaar". In het gesprek zei hij ook zich opgelucht te voelen zonder mij. In een andere mail kwam de term ?¢‚ǨÀúdiep voor mij te voelen' naar voren. Hij is geen type voor bindingsangst, althans, dat heeft hij voorheen nooit gehad, was altijd meer dan bereid zich aan de toenmalige vriendin te binden. Hij heeft wel een trauma van zijn stukgelopen huwelijk opgelopen, zijn ex heeft hem psychisch wel een flinke tik van de molen verkocht. Hij zegt echter dat hij geen spoken meer uit het verleden heeft waar hij mee moet dealen.
Dit kwam voor mij totaal onverwacht. Hij zat weliswaar niet zo goed in zijn vel, maar wijtte dat zelf aan een winterdipje. Iets waarvan hij iedere winter last van scheen te hebben. Omdat hij erg hecht aan het spreken van de waarheid heb ik hier niets achter gezocht. We moeten nog spullen uitwisselen, sleutels zijn al teruggegeven. Ik begrijp hier helemaal niks van, hijzelf ook niet, kan me geen helder antwoord verschaffen over het hoe en waarom van onze breuk. Ik ben helemaal kapot van verdriet?¢‚Ǩ¬¶