hallo allemaal..ik ben nieuw hier. kwam hier terecht door liefdesverdriet in te tikken..want dat had ik..HEB ik. heb een jaar lang een heel intense relatie gehad. nu 3 weken geleden eindigde deze. voor de vierde keer...inderdaad, dat zegt wel wat. maar toch..voor ons beiden was dit de eerste x dat we meer voelden dan ooit voor iemand anders. beiden een relatie van 8 jaar achter de rug. hij 2 kids, ik 1. beiden beschadigd en beiden vastberaden het deze x wel te laten slagen...maar helaas....we zijn heel verschillend..hij extravert en overal voor in, ik wat rustiger en meer huisje boompje..zonder beestje. elke keer weer stopte het om dezelfde reden; hij kan het niet geven, zoals hij zelf zegt. hij houd van me, nog steeds maar zijn eigen leven lijkt belangrijker. zijn vrienden, sport, ouders, kinderen(uiteraard), of gewoon alleen thuis zijn. ik was toch constante factor zei hij..dus deed hij eerst andere dingen want ik wachtte toch wel. hij is iemand die door iedereen geliefd wil zijn en voor iedereen rent. geen nee zegt...maar dus WEL tegen mij. zooo vaak heb ik zitten wachten of ie belde om langs te komen of spontaan binnen kwam lopen. zo vaak dacht ik na hem 3 dagen niet gezien te hebben dat ie wel ineens naar me toe kwam...dan was ik er heilig van overtuigd en maakte mezelf een beetje mooi...maar natuurlijk...hij kwam weer niet want hij zat bij zijn ouders, vrienden of erger...gewoon thuis en had er niet eens aan gedacht om eens naar me toe te komen. de frequentie van het elkaar zien in de week was altijd issue.hij had minder behoeft aan mij als ik aan hem zei hij.door het constant afstoten ging ik meer trekken waardoor het erger werd. kwam er weer ruzie en had ie helemaal geen zin meer om te komen terwijl ik voor mijn gevoel in mijn recht stond. ik zei altijd; als je van me houdt heb je toch de behoeft bij me te willen zijn? dat was wel zo...maar niet te vaak dus. heb zoveel verdriet gehad...ik wilde zo graag...was nooit eerder zo gek van iemand. ondanks wat hij me aandeed. heb opmerkingen geincasseers als; je bent nu eenmaal niet mijn grootste hobby en ..als we het zo gaan doen zoals ik het wil dan ga jij dat niet leuk vinden. ook zei hij dat ie regelmatig sms-jes stuurde voor mij want zelf had ie daar geen behoefte aan. maar omdat ik daar waarde aan hechte en hij me niet kwijt wilde deed ie dat. de waarde was er meteen af voor mij. hij kon rustig een paar dagen zonder me en zonder kontakt zei hij..want we houden toch van elkaar? dat weten we toch?..dan zit het toch goed?..ik zei dan; ja maar je moet er wel wat voor blijven doen,..omdat je dat wil en omdat de liefde anders overgaat. hij begreep het allemaal en legde de 'schuld'ook volledig bij zichzelf. hij verzekerde me dat ie echt van me hield en alle keren dat het over was wilde hij toch weer terug omdat ie ook niet zonder me kon. uit hele kleine dingen moest ik merken dat ie echt van me hield...doordat ik bv niet reageerde op zijn bellen of sms. dan draaiden de rollen om en werd hij onzeker. het leek soms wel een wedstrijdje..wie het langst zonder wie kon...ik verloor altijd. mensen zeiden me vaak laat hem maar is wachten dan zul je zien...maar dat kon soms lang duren, daar had ik hem niet mee. hij kon tenslotte lang zonder me. het doet zo pijn om te horen dat degene bij wie je het liefst bent jou niet op de eerrste plek zet. uiteraard gingen zijn kids voor..maar elke avond zat ie bij zijn ouders. hij woonde 2 huizen verder en at daar. bleef daar hangen tot soms half 10 en kwam dan naar mij. heb zo vaak potten koffie weggegooid omdat ie dat al bij pa en moe op had. terwijl hij wist dat ik ook koffie had. altijd dat gevoel dat ie niet staat te springen om te komen. maar dat was het niet zei hij. hij was gewoon minder krampachtig als ik zei hij. hij ging er relaxter mee om??...ik hing juist zo aan de keren dat ie kwam omdat het maar weinig was..dus wilde ik de avond zo lang mogelijk maken en hoopte dat ie vroeg kwam. als ik het zo opschrijf begrijp ik dat de conclusie moet zijn...hij houdt niet genoeg van me. maar ik weet dat ie met exen ook zo was. hij hecht aan zijn eigen tijd. ik zei dan vaak..ben ik dan nu ook niet jouw eigen tijd? je hebt zelf voor een relatie gekozen. in het begin wilde hij meteen samen wonen en werd ik overstelpt met lieve sms-jes. uiteraard wordt dit minder maar bij hem sloeg het ineens om. ik weet dat hij geen ander had/heeft. heb em daarvoor te vaak gecontroleerd haha erg he!!!...hij is misschien gewoon egoistisch..mijn moeder zei vaak; waar ligt jouw grens. ik heb zoveel gepikt, gewacht, gehoopt, gehuild, geschreeuwd. ik ging er kapot aan. heb 4 weken geleden anti-depressiva gekregen omdat ik het niet meer trok. de huisarts vond dit onderhand noodzakelijk, ook omdat ik een kind heb. en toch...ik mis hem zo..zijn armen om me heen, samen in bed, samen op de bank..zijn geur, zijn zoenen..het rare is dat hij kontakt zoekt terwijl hij heel definitief was dat het niet werkt. het was een verstands beslissing want hij houdt nog steeds van me. hij sms-te me dat ie me mist. en belde me van de week. ik heb genegeerd. het levert nix op. andere keren was ik blij maar nu weet ik dat het een mededeling is van hem. maar toch stiekem denk ik...waarom zeg je dat je me mist?..en als ik niet reageer waarom bel je me dan later?.. is dit nazorg leveren ofzo?..hij wwet dat ik liever geen kontakt wil omdat ik dat moeilijk vind. vorige weekend heeft hij mijn sleutel terug gebracht. ik wilde hem in de brievenbus maar hij stond erop hem persoonlijk te geven. later bleek omdat ie me weer even wilde zien, ruiken, voelen. daarna heb ik hem gezegd dat ik dit niet had gewild omdat ik de dag erna stuk was!!!
het definitieve...hij wilde echt niet meer maar wilde wel kontakt houden...waarvoor? voor de sex? dat is wat ik denk. omdat ie geen andere relatie wil. hij weet namelijkzelf dat ie een probleem heeft met binden. ik vroeg hoe hij dat zou doen als ie een knuffel nodig heeft of liefde mist...hij zei dan kom ik naar jou toe..want ik hou nog van je. maar het gaat niet, ik kan het niet. ik moet dus loslaten...maar wat is dat MOEILIJK!!! elke minuut denk ik aan hem. reed in t begin vaak langs zijn huis. accepteren is zooo moeilijk. ik kan altijd slecht afscheid nemen, hecht me snel. het is zo leeg in bed, koud, stil. en de weekenden, lees ik hier ook, zijn zo erg. zeker als mijn zoon bij zijn vader is. toch zit ik volgens mij in de ontkenningsfase..en hoop ik...terwijl ik weet dat dit beter is. maar het doet zo pijn dat je weet dat je nog van elkaar houd maar dat hij het niet kan geven...pfff wat een verhaal!!! als ik eenmaal los ga haha..doet me goed het is op te schrijven en zoveel herkenbare dingen te lezen!! bedankt voor de steun die jullie allemaal gaven zonder het te weten. good to know im not the only one...