Momenteel denk ik niets en hou ik alle opties open. Ik weet dat we er volgende week een goed en serieus gesprek over zullen hebben. Dan weet ik waar ik sta. Het is nu gewoon zo verdomd vervelend dat ik niet weet wat hij denkt, hoe hij denkt, wat hij wil, ... Wil hij wel hetzelfde als mij? Wil hij wel terug samen zijn met mij? Wil hij wel vechten voor wat we hadden? Uiteindelijk kan hij er een totaal andere kijk op hebben en kan het zijn dat hij geen motivatie/ energie meer heeft om ervoor te vechten. Dit zou ik wel jammer vinden, want dan lijkt wat we hadden niet 'echt'.
Ik wil gewoon dat hij er voor wil gaan. Niet onmiddellijk want zowel hij als ik als wij hebben tijd nodig. Maar langzaamaan moeten we terug leren plezier maken. De vlindertjes moeten langs beide kanten gewoon terugkomen, zodat we zien dat er meer is dan de afstand, de problemen, ...

Je moet gewoon sterk zijn. Ik vond het ook moeilijk om niets te laten weten. Momenteel is het mij al sinds zondag - wat een overwinning - gelukt om hem gerust te laten. Uiteindelijk moet ik stoppen met aan mijzelf te denken: ik heb reeds gehoord wat ik wou horen (hij vindt mij nog steeds belangrijk, hij wil mij niet kwijt uit zijn leven en hij wil vechten voor ons - maar beloofd niets). Nu moet ik hem geven wat hij wil: tijd om na te denken en alleen te zijn.

Ik denk dat je de afleiding zelf zal moeten zoeken... Doe iets actiefs? Lopen, zwemmen, wandeling, fietsen, ... Ik weet het, het nut hiervan is ver te zoeken. Maar alles is welkom datje gedachten kan doen verzetten. Uiteindelijk kom het sowieso beter over - naar haar toe - als ze ziet dat je je leven terug opneemt. Maar je moet het uiteindelijk voornamelijk voor jezelf doen.
Leef. Hoe moeilijk het ook is. Stap per stap, dag per dag...