aleen tijdje lees ik de verhalen op deze site, en dat doet me heel goed. Het is allemaal zo herkenbaar...ook mijn relatie is na 2.5 jaar overgegaan om het feit dat diegene mijn kind niet wilt! ben 3 jaar geleden gescheiden en deze persoon heeft me heel erg gesteund tijdens mijn scheiding, het was nooit de bedoeling verliefd op elkaar te worden (daar hij flink jonger is dan mij) maar gevoelens hou je niet tegen. Er brak een fijne tijd aan met heerlijke weekenden en het gevoel dat iemand me op een standblok plaatste, hij belde me elke dag en gaf me altijd een goed gevoel over mezelf. In het begin vond ik het niet erg dat er geen ctc met mijn kindje was samen met hem, ik wilde eerst mijn leven weer op rit krijgen na mijn scheiding, en als ik mijn "vrije" weekend had zag ik mijn vriend...eigenlijk is het 2 jaar zo gegaan, in het begin zei hij altijd dat hij met me wilde trouwen en samenwonen maar ik zag dat toen helemaal niet zitten, ik stootte hem daarmee van me af...onze relatie was heel geheim (we waren toen collega's) dus gewoon even samen over straat was er niet bij, mede omdat hij dat niet wilde, we gingen vaak een weekeindje weg in een Hotelletje ergens in NL en dat was altijd heerlijk...
Meerdere malen hebben we samen op het punt gestaan deze relatie te beeindigen maar onze liefde voelde zo sterk dat dat het toch weer won.....
Ik ging toch op een gegeven moment verlangen dat we dingen met z'n 3-en zouden gaan doen maar dat hield hij telkens af, onlangs 6 weken geleden heb ik te horen gekregen dat hij er echt definitief mee wilt stoppen en de reden was niet dat die niet meer van me houdt maar simpelweg dat die mijn kind er niet bij kan hebben..hij wilde voor 200% voor mij gaan maar niet mijn kind, tja dat komt bijzonder hard aan kan ik je vertellen. Daarna is een periode van veel verdriet en onbegrip aangebroken. heb hem nog diverse malen gebeld maar dat was niet succesvol daar hij meteen een nieuwe vriendin had. Ben een tijdje ziek thuis geweest omdat ik het simpelweg niet meer aankon, heb inmiddels ook hulp gezocht en daar put ik veel hoop uit.
Sinds vorige week ging hij mij weer bellen, z'n relatie was weer uit!!! ik kreeg geen hoop maar was toch blij zijn stem weer te horen, voor ik het wist belde die me weer elke 2/3 dagen en was ik weer volop met hem bezig. Gisteravond belde die weer, gewoon vragen hoe het met me was en of ik al een nieuwe vriend heb gevonden.....hij had inmiddels weer een ander iemand leren kennen, nou ik kotste bijna van verdriet en dacht nu moet ik echt aan mezelf denken en voor mezelf kiezen. Dus heb hem uitgelegd dat ik het er nog heel moeilijk mee heb en hem vriendelijk verzocht geen ctc meer met mij op te nemen, ik denk dat de boodschap wel is aangekomen en weer voelt het alsof mijn relatie gisteravond is verbroken, weer heb vannacht niet geslapen en de ontzettend veel gehuild.....het lijkt wel dat het beetje kracht wat ik afgelopen weken heb opgebouwd weer weg is en ik kan weer opnieuw beginnen.
Ik weet inmiddels uit alle verhalen hier op de site dat Tijd het magische woord is en vooral geen ctc meer met elkaar.
Even dacht ik dat wel te kunnen maar nee ook dat is gebleken dat ik daar "kapot" aan ga.
We zijn "goed" uit elkaar gegaan, ik heb gezegd ooit wel weer eens ctc met hem te zoeken maar verwacht voorlopig niets van mij.

Het heeft me ontzettend gekwetst dat die mijn kindje niet wilt, alleen al daarom zou ik hem moeten haten, daar die vanaf dag 1 wist dat ik een kind had!ik weet dat dit echt beter is, een leven zonder hem, verstandelijk weet ik dat, nu alleen nog gevoelsmatig.

Dus daarom heb ik nu mijn verhaal gedaan om het puur van me af te schrijven en reacties te krijgen die zo ontzettend goed doen van mensen die weten wat het is om ldvd te hebben, want ik blijf zeggen dat er geen pijn erger is dan dat.