Bijna 8 weken geleden heeft mijn ex-vriendin besloten om onze relatie van bijna 12 jaar te beëindigen. Het afgelopen driekwart jaar liep onze relatie minder vlotjes dan de afgelopen 11 jaren, eigenlijk hebben we tijdens onze relatie amper ruzie gehad.

In juli liep het al bijna mis, aangezien wij allebei een andere opvatting hebben over geld. Ik vind dat we het moeten uitgeven maar zij wilt graag sparen. Samen hebben we een koophuis en ook ben ik wat lakser met geld ook wat betreft onze maandelijks bijdrage. Maar uiteindelijk komt het altijd goed waardoor we aan het einde van de rit altijd gelijk staan wat betreft betalingen. Afspraken overgemaakt en dat ik het voortaan automatisch laat afschrijven.

Nu komt het volgende in juli hebben we een goed gesprek met elkaar gehad. Het stomme is dat ik daarna niet open en eerlijk ben geweest naar haar toe wat betreft de financiën, zij is daar achter gekomen door in mijn administratie te neuzen. Ik ben namelijk bezig met een grote investering om onze toekomst veilig te stellen ( grotendeels mijn eigen geld). Verder heb ik een heel klein gedeelte van onze belastingteruggave ook aan die investering besteed en dat heb ik niet tegen haar gezegd. De belastingteruggave wilde ik eind van het jaar terugstorten op onze gezamenlijke rekening aangezien ik dan een groot geldbedrag krijg.

Toen heb ik haar 2 weken geleden een brief geschreven waarom ik deze acties had gedaan. Ik dacht dat ze wel klaar voor was om te praten maar ik kreeg alleen maar verwijten naar mijn hoofd geslingerd, dat gesprek duurde welgeteld 15 minuten. Over de brief heeft ze het amper over gehad. Het enige wat ze zei was dat ik de relatie kapot heb gemaakt, dat ik het in eigen hand had en dat ze mij niet meer kan vertrouwen omdat ik glashard in haar gezicht heb gelogen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik echt wel begrip voor haar heb, maar dat zij niet inziet dat het goede bedoelingen waren. Nooit mijn intentie geweest om haar pijn te doen.

Zij baalt ervan dat ik tegen haar heb gelogen en dat ze mij niet meer kan vertrouwen. Verder zit ze ermee dat ik een groot gedeelte van mijn eigen geld in die investering steek zonder dat met haar te overleggen.

Ik heb een gesprek gehad met mijn ex schoonouders, die zeiden dat ik haar echt op de ziel heb getrapt en dat ik haar echt verdriet heb aangedaan. Maar mijn ex schoonouders balen ook van deze situatie en vinden het echt gigantisch jammer. Maar ze weten ook dat ik stom ben geweest en dat ik goede bedoelingen had. Ze gaven ook aan dat zij dit nog een plekje moet geven voordat ze het kan relativeren.

We hebben de afgelopen tijd wel een paar keer met elkaar gepraat, maarja dan krijg ik allemaal verwijten naar mijn hoofd geslingerd. Ook ontlopen wij elkaar door niet vaak thuis te zijn. Afgelopen zondag heb ik even met haar kunnen praten omdat ik wilde weten hoe het met haar gaat en wat deze situatie met haar doet. Eindelijk toonde ze een btje emotie en zei dat ze zich klote voelt, pijn heeft en erg teleurgesteld is. Ik voel echt met haar mee en het doet mij ook pijn als ik haar zo zie lijden, het lijkt bijna wel alsof ik het heb uitgemaakt. Ze gaf aan dat ze van me houdt, om me geeft en mij nog steeds erg leuk vind maar het uitgemaakt heeft ter zelfbescherming. Zij wilt niet dat ik de mogelijkheid krijg om in de toekomst haar weer pijn te doen. Zij kan het mij op dit moment dus niet vergeven. Ze is zo gekwetst door mij en gaf aan dat ze dit een plek moet geven en dat dit heel veel tijd gaat kosten, zij wilt niet dat ik haar help om haar pijn weg te nemen. Ze vind dat ze genaaid is door mij en dat ze dom was geweest door in mij te geloven. Haar vertrouwen in mij is helemaal weg, wat ik jammer vind is dat ze niet ziet dat ik oprecht spijt heb. Dit heb ik haar duidelijk proberen te maken maar op de een of andere manier dreunt dat niet tot haar door. Ook heb ik door leugens om bestwil nooit de intentie of bedoeling gehad om haar te kwetsen, ik wilde het zelf oplossen. Zij vond dat ik teveel op eigen houtje heb gehandeld en dat ik hele andere prioriteiten heb gehad tijdens onze relatie.

We wonen nog samen in het huis maar leven gescheiden van elkaar, maar een van ons gaat binnenkort weg. Ze slaapt nu in de werkkamer omdat ik niet naast haar wil liggen, stomme actie van me maarja niks meer aan te doen. Elke keer als ik haar zie dan slaat de twijfel in mijn hoofd, wil ik er nog voor vechten en aan de andere kant denk ik prima. Maarja een relatie van 12 jaar wil je ook niet zomaar opgeven, aangezien het de afgelopen 11 jaren heel mooi is geweest. Ik wil ervoor vechten alleen zij niet meer en dat doet pijn, ik kan het alleen mezelf verwijten.

Ik ga kapot van de schuldgevoelens, want ik heb echt verdriet dat ik haar pijn heb gedaan terwijl ik oprecht meen dat ik haar nooit heb willen kwetsen. Ook heb ik mijn ex schoonouders teleurgesteld, dat doet mij ook pijn. Als ik de tijd kon terugdraaien dan had ik het anders aangepakt. Ik wil weten waarom ik zaken als geld vaak voor haar verzwijg of er over lieg terwijl ik niet over de financiën hoef te liegen omdat wij samen qua financiën niet te klagen hebben. Ik heb al een afspraak gemaakt met de psycholoog omdat ik het hier heel erg moeilijk mee heb.