Ik hoop dat deze blog bijdraagt aan de verwerking van mijn nu al 8 maanden durende shit . Ik ben al een oude knar (59 jaar) en had toen ik 47 was mijn eerste echte liefde ontmoet. Ik wist tot op het bot dat mijn vriendin de ware zou zijn en is. Dat gevoel is nooit weggegaan. Niet dat we daardoor een vlekkeloze relatie hadden, integendeel, maar de goede kant was hemels en is dat altijd geweest.
Mijn vertrouwen was en is altijd gebaseerd geweest op het goede in onze relatie en ook al is het al 8 maanden uit en heb ik haar ook die 8 maanden niet meer gezien van binnen rot ik weg om haar gemis.
Mijn focus was immer op de goede zaken in onze relatie want die waren naar mijn ervaring zo puur en echt. Nog nooit had ik zoiets meegemaakt in mijn schrale aantal van relaties. Ik was altijd op zoek naar het zuivere en had het gevonden en ben het weer kwijt. Ultieme liefde blijf ik het vinden daar hebben vorige relaties bij lange na niet aan kunnen tippen. Wat was deze liefde echt. Bij de vorige relaties liet ik geen traan toen het uit was, nu is het verdriet niet te stoppen. De tekst die ik nu op papier zet is uitsluitend therapeutisch maar ik weet dat het uiteindelijk geen bal uit maakt, ze komt NOOIT meer terug, terwijl mijn hart maar bezet blijft. De liefde van haar is veranderd in een bikkelharde houding waar gevoelige eikels zoals ik niet tegen kunnen. Mijn wanhoop en verdriet maakt geen enkele indruk op haar, het negatieve uit onze relatie heeft bij haar gewonnen, het positieve bij mij, alhoewel ik daar nu negatief van wordt in andere zaken zoals vertrouwen. Alle tegeltjes wijsheden ten spijt, van "loslaten", naar boven kijken, optimisme of ander bagger helpt mij geen barst. Het lijkt soms obsessief maar als ik realistisch ben en mijn gevoel volg, wat ik ook IN de relatie deed, is alleen mijn liefde TE solide lijkt het wel. Eindelijk had ik haar gevonden en ik vind en vond dat er zoveel aspecten waren dat WIJ bij elkaar hoorden. Het leek wel een natuurlijke wet, een Ying & Yang, een balans. Nee, niet allemaal probleem vrij en ook niet romantiserend, wat dat betreft ben ik realistisch genoeg. Ik heb alleen onvoldoende realisme dat het echt over is, ik wil er niet aan, hardnekkig, koppig, geef het maar een naampje. Ze zit in me tot op het bot. Niemand, maar dan ook niemand kan me helpen, hoe goed bedoelt "adviezen" ook zijn. Adviezen die zo makkelijk vervliegen of verdampen en zullen nooit de leegte opvullen die is achtergelaten. En zo als het nu voelt kan dat gat door niemand vervangen worden. Ook begrijp ik haar niet, haar hardheid, intolerantie en gebrek aan mededogen. Onbegrijpelijk voor de gevoelige types als ik is dat je de ene dag (wat mij betreft) de ultieme echte liefde bedrijft ( ik heb het dan niet over uitsluitend sexuele activiteiten) en dat men een paar dagen later zo maar weg is, voorgoed weg en nooit meer gezien, Na 12 jaar telefonisch afgewimpeld. Liefde is mooi als men het kwijt kan, zo niet dat is het een virus, een kankergezwel dat eindeloos doorgaat en het is absoluut kwaadaardig. Liefde vereist een welwillige ontvanger, zo niet dan stik je er in. Dit is geen dramatiek, was het maar waar, dan was het weg zodra de toneelgordijnen weer gesloten werden. Maar op het podium wat je leven heet, verpest het de zin van je bestaan. Ik kan er niets aan doen.......Ik hou van haar