Waarom doorgaan zonder haar nog niet mogelijk is...

Geforceerd daten. Herkenbaar. Ik heb ook met het idee rondgelopen dat dat me wel een goede richting op zou laten inslaan. Maar zoals ik al dacht gaat het nergens over. Ja ik bel met een meisje, ik zie haar woensdag en hebben we een date. Maar ondanks dat het een hele knappe meid is, ook spontaan en waarschijnlijk ook nogal geinteresseerd in mij, wordt dit het niet. Voor het eerst in mijn leven kan ik me er niet toe verzetten het ook maar een kans te geven. Ik ga dan ook niet met die insteek de date in. Ik ben er helemaal niet aan toe aangezien ik eerste orde op zaken moet stellen met ex-lief. Dat verhaal is nog niet afgesloten, daar moet eerst die tekening van komen. Zie ander blog.
Kijk, mijn zelfvertrouwen is niets mis mee. Ik heb heel even in het begin gedacht dat ik het niet waard ben, etc. Maar ik ben het prima waard. Het probleem zat en zit nog steeds bij mijn liefde voor mn ex dat geheel geclaimed wordt door mn ex, ookal weet en wil ze dat zelf niet. Dus nee, het wordt een gezellige avond. Weliswaar niet zo puur als de eerste avond met mn ex, toen ik 100% mezelf was, kon zijn, wilde zijn. Nu ben ik stiekem nog van een ander en kan dus die leuke jongen zijn zoals ik bij mn ex was. Het is geforceerd, niet eens voor een ego-boost. Het is afleiding van datgene wat er voor mijn hart wel toe doet. Het is oneerlijk als dat meisje me dalijk leuk vind. Dat ik hier mee bezig ben is al ongezond. Als het namelijk allemaal normaal had geweest had ik me niet eens bedacht vooraf hoe ik me zou voelen voor haar, of zij voor mij. Maar goed, we doen het toch. Niet eens uit nieuwsgierigheid: ik zou er niet mee zitten als het niet door zou gaan. Liefdesverdriet voor je ex blijft gewoon aanwezig, daar doet zo'n date niets aan af.

Eigenlijk staat het leven weer op de rails, maar ik besef dat het leven leuker had kunnen zijn als mn ex er nog steeds was. Dat remt het wel allemaal een beetje af. Tijd alleen gaat deze wond niet helen. Ik las elders in een recent verhaal dat tijd (neem bijvoorbeeld 7 maanden) wel veel heelt, maar ook nog niet alles. Ik wil met 7 maanden wel weer mezelf zijn. Als ik dipjes houd over mijn ex, dan betekent dat dat ik dan nog steeds mezelf niet ben nog. Ik vind dat een vreselijke gedachte als dat mijn toekomst word. Ik steek gewoon toch een beetje anders in elkaar dan anderen die daar wel in geloven. Ik moet gewoon met haar praten. Zonder veel boosheid, met een beetje begrip van haar kant. Het moet geen goed-maak-gesprek zijn, maar ik wil graag dat ze respect toont voor mijn onverwerkte, onafgesloten emoties. Ik laat haar met rust, op haar verzoek, maar ik vraag ook wat terug omdat ik dat nodig heb en het ook verdienen mag. Al was het alleen maar om mij het gevoel te geven dat ik door kan gaan. Zou mn ex dat kunnen, willen ook? Ik mag aannemen dat na 2 maanden zij (als degene zijnde die uitgekeken is op mij) er nu wel tegen kan dat ik spreek over gevoelens die spelen en waar zij wellicht een gezonde zwieper aan kan geven.

Feit blijft dat opnieuw verliefd worden is uitgesloten. Ik hoor veel mensen hier praten over minpunten die aan het licht komen achteraf. Maar bij mij zit dat anders. Ik zie de minpunten nog steeds niet. Dat komt omdat ik het met haar wilde proberen omdat we zo ontzettend veel gemeen hadden. Hoe zij haar leven leefde beviel me ontzettend en ik wilde daar deel van uit maken. Wat hierna ooit aan komt kloppen bij mij kan alleen maar tegenvallen, net zoals alles toch tegenviel bij diegenen die ik heb gedate voor mn ex. Raar is dat he.

Goede mensen zijn er zeker. Jullie allemaal. Allemaal zieltjes met een hart, allen die vallen op harteloze mensen die deden alsof zij een hart hadden. Juist daarom zijn we nu getekend, verziekt. We weten niet meer of we liefde kunnen vertrouwen. Jammer: In de afgelopen jaren geloofde ik het wel dat ik iemand zou tegenkomen waarop ik verliefd zou kunnen worden. Nu ik dat gehad hebt lijkt die hoop weg. Ik riep altijd dat ik niet in de ware geloofde, dat ik met meer mensen op deze wereld samen oud kon worden. Maar achteraf kan ik dat niet meer zeggen. Ik kan dat alleen met haar en nu met niemand anders meer. Te veeleisend, te hoog geklommen en nu diep gevallen.

Wegen die 6 maanden op tegen de rest van mij leven voor en na. Stiekem, ja. Het waren voor mij toch de beste maanden van mijn leven. Ik heb in een korte tijd veel over mezelf geleerd, over liefde, over wat ik wil en niet wil, over wat mogelijk is en wat niet kan, over wat het leven met een partner kan zijn en wat niet. Ik ben echt een ander mens geworden. Zelfbewuster. Eerlijker naar mezelf. Ik vind dat onwennig. Ik weet niet of ik nu ik daar eerlijk over kan zijn ook blijer met mezelf ben. Ik ben zoveel stiller nu, zoveel berustender, maar ik mis mijn energieke kant, mijn spontane en impulsieve kant. Dat heeft mijn ex op een of andere manier van me afgenomen, of misschien heb ik dat mezelf afgenomen om meer in haar straatje te passen. Ik weet het eigenlijk niet meer.

Op het moment dat deze meid het brak met mij, wist ik dat het een lange weg zou worden en de bestemming nogal onbekend. Ik wil dit pad niet bewandelen maar het moet wel. Onmogelijk is het nog om te vragen wat ik wil. Haar terug willen of het afsluiten. Die vraag houdt me nu al twee maanden bezig. Ik heb nog nooit zo lang gedaan om die vraag te beantwoorden met iemand. Het komt door het abrupte einde, denk ik. I need closure. Maar als ik voor closure ga dan beantwoord ik zelf die vraag. Die vraag die ik eigenlijk niet wil beantwoorden. Ik wil haar in mijn leven, nog steeds, maar denk ik dat omdat ik geen closure heb gekregen? Snap je de oneindige circel? Ingewikkelde gedachten die een 'maler' zoals ik dus niet verder laat komen.

Plan de campagne... teken die tekening nou, begeleid met een zeer kort briefje met een uitnodiging eens te praten weer. Het moet ergens heen. Of naar haar terug, of afsluiting. Als ik die vraag niet kan of wil beantwoorden, laat ik het haar dan doen, maar wel op een juiste manier waar ik mee kan leven. En dat is anders dan mij abrupt bij het oud vuil zetten, in de hoop dat dat de beste manier was voor mij om over haar heen te komen.

Speelt die ene vraag bij jullie ook zo. Zijn jullie klaar het deurtje dicht te doen?

Huysch's blog
login of registreer om te reageren

Ma, 20/10/2008 - 10:29 — loverwoman

nooit

ik zal nooit mijn deur dicht kunnen gooien voor mn ex helaas

Liefs loverwoman

Din, 21/10/2008 - 07:47 — Snowman

Logisch

Ik snap je volledig, aan een kant ben ik bezig mijn leven (geforceerd) op de rails te krijgen. Maar in mijn achterhoofd weet ik dat ik zal smelten als m'n ex voor me staat. Ze zit bijna continu in m'n gedachten (positief en negatief) en ze heeft toch nog een plekje in mijn hart ondanks dat deze gebroken is door haar. De deur zal altijd een stukje open blijven staan.

Gr Snowman

Ma, 20/10/2008 - 11:27 — tijger

Hoi

Ik denk dat je het sowiso niet bij jezelf moet zoeken. Dat het haar ding is waarom ze niet meer wilde. Wie weet wat haar problemen, dingen zijn waar zei nog uit moet komen..En denk dat je anders gewoon toch een keer de confrontatie aan moet gaan, haar zien ,en desnoods praten erover, wellicht geeft dat je toch de ontnuchtering die je nodig hebt. Denk niet dat je het te persoonlijk moet aantrekken en je het moet zien voor wat het was. Je hebt toch je best gedaan, en waarom je blind staren op iemand die dus schijnbaar niet bij jou wil zijn, met je goede en slechte dingen? Laat het bij haar en staar je niet blind op het feit dat je je zo goed voelde bij haar, in principe is het je eigen liefde die je mist en die kun je ook aan jezelf of weer een ander geven...
Vind het zelf ook moeilijk maar denk dat het toch zo is. Denk dat wat je voelt, mist eerder je eigen gevoel is wat je op haar projecteerd maar je eigen liefde is die je kan geven aan iemand. En dus beter aan jezelf of aan iemand die het wel kan aannemen. Denk dat je door haar een nieuw stuk van jezelf hebt ontdekt, maar koppel dat niet meer aan haar geef het aan jezelf. Wil je uberhaupt iets met iemand die als het even slecht gaat al zoent met een ander?? Ben eens echt kritisch..Snap ook niet dat je dat zo makkelijk hebt geaccepteerd..

Ma, 20/10/2008 - 11:54 — Spartaan

Beste Huysch, Wat ik niet

Beste Huysch,

Wat ik niet snap (maar dat kan ook aan mij liggen), dat je haar slechte kanten niet ziet. Is die vrouw nu echt 100% perfect? Het is maar 6 maanden geweest he? Geen relatie van een tiental jaren.
Jij en ik lijken op elkaar, althans wat ik kan opmaken uit je blogs. Ik ben ook een maler. Ook ik heb inderdaad die afsluiting nodig. Ik heb hem gekregen. Dat is mijn geluk. Maar ook al had ik die niet gehad, dan had ik er nog zelf uitgekomen. Ik heb haar zelf gebeld (ondanks dat we het samen hebben uitgemaakt, was er bij mij toch heel veel verdriet) en tijdens dat gesprek werd me compleet duidelijk dat we niet bij elkaar pasten. Iets wat ik al heel lang wist, maar niet wilde zien. Iets wat mijn vrienden en familie direct mij vertelden nadat wij uit elkaar gingen. Ik wilde en kon het niet zien. Want oh wat was zij perfect, en oh wat had ik gedaan en oh ik word nooit meer verliefd! Enz enz enz.

Je moet gaan beseffen dat dat allemaal onzin is. Als zij de ware voor jou was, dan was ze bij je gebleven. Klinkt stom maar zo is het wel. Dus zij is niet de ware voor je en die ware loopt ergens rond (en waarschijnlijk zijn het er veel meer dan 1 ware.) Zij was het niet. Jullie leefden in een zeepbel die uit elkaar is gebarsten. Zij heeft dat gedaan, maar dat had jij net zo goed kunnen zijn. Ik denk dat jij nog steeds in je verliefdsheidsfase zat en zit en dat je het nog niet had omgezet in de houden-van fase. Dan is het heel hard dat je het deksel op je neus krijgt, maar beter nu dan over 10 jaar. Stel dat je door was gegaan (met een ongelukkige vriendin) en je had een gezin gestart wat dan? Dan ga je na 10 jaar uit elkaar en zijn de kinderen de dupe. Liever nu dan later.

Huysch, ook ik heb het nog moeilijk genoeg (zou ze al een ander hebben?, heeft ze ooit van me gehouden? bla bla bla) maar het punt is dat je er NIETS mee opschiet er zo over na te denken. Nogmaals ik doe dat ook nog steeds af en toe. Maar het doet er niet meer toe. Ze wil je niet meer en jij haar eigenlijk ook niet meer. Je bent al 2 maanden zonder haar, dus als je ECHT van haar had gehouden en haar terug had gewild dan had je er alles aan gedaan. Dat heb je niet gedaan, je bent in een hoekje gaan zitten en hebt braaf naar haar geluisterd dat je geen contact mocht opnemen. Nou, dat lukt je dus blijkbaar, dus hield je niet van haar. ANders had je toch haar gebeld, gesms't, gemaild of wat dan ook. Niet dat dat veel had uitgemaakt, maar dan had je iig een poging ondernomen.

En over nog verliefd worden? Tuurlijk word je dat! Wat denk je nou, dat je dit de rest van je leven gaat meenemen? Dat er altijd een litteken blijft? Kijk, je zal dit niet vergeten, maar dit krijgt gewoon een plaatsje en over een tijdje als je weer gelukkig bent met jezelf of met een ander dan kan je glimlachen over deze periode. Dit is een heel moeilijke periode, maar je komt hier sterker uit en over een tijdje, als je hier weer bent en gelukkig bent, dan ga je hard lachen om wat je hier geschreven hebt. Het komt allemaal goed!

Ma, 20/10/2008 - 14:14 — Huysch

reacties op allen...

@Tja:
Je bent niet de eerste die mijn manier van vertellen op zich best aardig vindt. Ik ben ook iemand die altijd met mn armen loopt te zwaaien wanneer ik wat vertel. Ik doe het uit mijn hart en schrijf op wat ik denk. En gelukkig wordt het niet eens een heel warrig zooitje tekst. Als ik niet uitkijk, kan ik zelfs nog meer woorden intikken maar dan heb ik kans dat ik in herhaling val. Maar heel erg bedankt voor dit -voor mij- warme compliment.

@Tijger:
Ik heb zeker mijn best gedaan. Toch lijk ik nog steeds mijn best te willen doen. Het klopt, ik moet het zien zoals het was en mezelf er niet op blind staren. Oh wat betrap ik me vaak daarop. Ik herken het inmiddels wanneer ik dat doe, maar mezelf eruit trekken is nog lastig. Ik vind het mooi hoe je het zegt: Ik mis mijn eigen liefde. Misschien is dat nog wel het meeste waar van alles. Ik mis hoe ik ben als ik liefde kan geven. Aangezien er nu niemand is die mijn liefde wil of van mij mag krijgen, geef ik het niet en mis ik dat. Liefde geven is voor mij nog belangrijker dan liefde krijgen wellicht. Ik zou mezelf eens moeten afvragen of eigenlijk wel ooit liefde van dr heb gekregen, of dat ik het me slechts voorhoudt.. maar misschien moet ik daar helemaal niet meer aan denken: wat schiet ik er nog mee op...?
Ze zoende al met een ander, vrij snel, bij dat dipje... Das niet goed he. Maar op dat moment was dat het enige minpuntje tussen alle pluspunten, en ik was wel een tolerant jong. Ik gooide dr niet meteen weg daarom want iedereen maakt fouten; het is slechts aan jezelf om te kiezen welke fouten je fataal acht voor je relatie.... Ik ben bang dat ik nu nog steeds dezelfde keuze had gemaakt: een misstap met een ander blijft voor mij -hoe ongelooflijk het ook is- niet HET argument om iemand niet meer te willen.... Misschien weer wel bij n ander, maar zij kon blijkbaar veel bij me maken. En hoe kan ik beter verdienen als ik het mezelf al niet eens wijs kan maken hoe de steel in de vork steekt? Ooit sta ik misschien weer voor die beslissing en wat kies ik dan? Wat moet ik dan kiezen. Zorgen voor later, maar beter nog, liever voor nooit.

@Spartaan:
Zes maanden, toch perfect gebleven, zelfs na twee maanden voorbij. Het lijkt wel alsof ik niet helemaal goed snik ben, een steekje los bij me zit. Geloof me, als ik dit lees dan denk ik het van mezelf al: het is te absurd voor woorden dat ik dit zo ervaar! Ik kan je dan ook eerlijk vertellen dat ik nooit eerder op deze manier dit ervaren heb. Als je me dit een jaar terug had laten lezen had ik mezelf nooit geloofd. Waar zit het dan in dat ik dit mezelf aan doe?
Het geeft echt te maken met een verwachtingspatroon wat ik in de loop der jaren heb ontwikkeld. Zoals ik al vaker geschreven heb, heb ik voor haar vele korte relaties/scharrels/dates gehad. Echt veel... Van alle soorten en maten... En blijkbaar leerde ik steeds een beetje meer wat ik wel leuk vond en wat ik niet leuk vond. Dat geflirt werd wel eens door mij beeindigd, soms door de ander, vaak ook samen. En elke keer als ik dan degene was die aan de kant gezet werd was ik verliefd geweest, maar besefte ook dat diegenen ook wel minpunten had. Dan zei ik tegen mezelf: als ik nog eens verliefd word, dan moet ze die eigenshap, gewoonte, hobby, vrienden, ouders, leefomgeving, etc. niet hebben. Eigenlijk is dat wat iedereen doet na een mislukte relatie: je relativeert, je leert en wordt er sterker door. Je vormt jezelf. Vergeleken met de eerste lovers jaren geleden waren de latere een stuk meer in de richting van wat echt bij mij past. Ik zou ze allemaal niet meer willen, maar de eerderen nog veel minder dan de lateren.
Dus als je al met al zoveel verschillende persoonlijkheden op je los hebt gelaten, dan is het niet moeilijk om te denken: ach, diegene die het ECHT is, die komt nog wel... dat komt goed! Nog steeds een gezonde gedachte eigenlijk. En toen kwam zij, en dit keer was het niet een klein beetje klik, een klein beetje overeenkomst; nee, het was een springtij met stormvloed aan overeenkomsten en klik! Het is echt waar. Die eerste avond hadden we werkelijk veel moeite om niet-overeenkomsten te vinden. Ik vind overeenkomsten leuker dan verschillen. Ik ben zelf een persoon die graag dingen onderneemt met een ander. Verschillend zijn van elkaar helpt dus niet echt want dan kan ik gewoon niet te veel meekomen met een ander. Dit wil ik best nog eens toelichten een keer...
Maar het komt er dus op neer dat ik me ontzettend aangetrokken voelde door haar sterk met mij overeenkomende karakter, bezigheden, idealen, etc. Juist dat had ik tot nu toe nooit echt meegemaakt. Laat staan dat iemand zo sterk in mij geinteresseerd was. Zij wilde echt weten wat voor werk ik deed, waarom ik wat leuk vond, noem maar op. Meestal was het zo dat ik even wat vertel over wat voor werk ik doe en dan vervolgens hoor je er nooit meer wat over. Dat vind ik jammer; bij haar was dat een verademing. Ook andersom hoor: ik was ook bijzonder geinteresseerd in haar studie.... En als ik iemand dus zo dicht bij me heb dan is dat bijzonder. Vooral als ik in mijn eigen omgeving kijk: veel gelukkige koppels, maar vaak zo verschillend van elkaar. Ik vind dat bijzonder... Hoe vaak hoor je mannen die van voetbal houden niet zeggen: een vriendin die van voetbal houdt zou fantastisch zijn....! Alleen om maar aan te geven dat dat wel een heel erg ideale situatie zou zijn geweest... een beetje een droom.... droomvrouw. Wat nou als mijn ex alles in dr had waarbij ik die zin zou kunnen zeggen.... Snap je wat ik bedoel? Ik had iemand die in dr had wat ik echt wilde dat ze in dr had....

Moeilijk om te zeggen of het verliefdheid was of houden van. Waar leg je de grens... Geloof me dat ik zeker momenten had dat ik ook haar even niet om me heen hoefde te hebben. Op zo'n moment voel je je even niet verliefd, maar hou je wel van iemand. En deze emoties die ik nu ervaar zijn zo nieuw dat die alleen maar openbaren als je van iemand houdt.... 6 maanden, 66 jaar... de lengte is relatief. Iemand die 30 jaar bij iemand was voelt in de kern hetzelfde, heeft meer herinneringen, goede, maar zeker ook meer slechte denk ik. Uiteraard kan ik zeggen dat het beter is om liever nu al te breken dan over een jaar of 10 wanneer er kids rondliepen. tuurlijk, nu ben ik nog jong genoeg en zijn mn handen nog niet vastgebonden aan een huwelijk of nageslacht.... ik kan nog puur natuur een nieuwe realtie instappen daardoor. Maar ik zeg wel dat het ook niet over moet gaan na een jaar of 10. Maar da's natuurlijk een ander verhaal. Ik had het methaar -zoals ik er naar kijk- een eeuwigheid kunnen uithouden....

Ze is niet de ware. Het is namelijk voorbij. Droog stuk taal, maar niets minder dan de bittere waarheid. De ware is een dooddoener. Het is al bijna een dood-zonde om over de ware te spreken anno 2008 wanneer een derde van de huwelijken op de klippen loopt en andere aantallen over diegenen die nog niet getrouwd zijn wellicht hoger maar nog onbekend zijn.... De ware is een illusie in tijden wanneer mensen keuze genoeg hebben en werkelijk -net als mij tegenwoordig- streven naar de perfecte lover... Maar zij kwam dus awefully close..
Over het echt van dr houden.... dat ik direct braaf in n hoek ben gaan zitten...? Dat ligt net iets anders... ja nu, nu doe ik dat omdat ik zowiezo ook twijfel tussen haar wensen respecteren (omdat ik van dr hou) en dr alles aan te doen om te laten zien dat ik van dr houd (met als gevolg dat ik aan het stalken ben!).

Nog geen 5 dagen nadat ze het uitmaakte stond ik op dr stoep met al mn vragen en mn liefdesverklaringen.... een paar mailtjes; smsjes... alles in die eerste weken. Ze reageerde zelf niet meer he, negeerde me juist omdat ik dat deed... De pogingen heb ik ondernomen, maar inderdaad, het levert niets op en stoot haar af. Dat lees en hoor je overal. Daarom heb ik dat maar heel even gedaan voordat ik naar mn hoek ging en heb zitten brouwen op gedachtes hoe ik DAN zonder te stalken haar hart kon terugwinnen (en toen kwam dat infameuze boek, met plan de campagne!).

Je laatste stukje is treffend! Ja je zal helemaal gelijk hebben! Maar het verschil tussen dit hopen en er in geloven is nimmer zo groot geweest!! Het is wellicht het laatste wat ik geloven kan! Juist door het bovenstaande, het verhaal over waarom ik haar dan zo perfect vond is hier mede oorzaak van! Ik zie de nadelen niet/amper dus zit er een soort van knak in de verwerking! Ik kan me nergens tegen afzetten waardoor ik mezelf niet de richting op stuur waardoor ik van haar als geest af kom! Ja, tuurlijk wil ik weer eens verliefd worden. Onverwacht, juist als ik het niet zie aankomen, ongeforceerd, geen date waarover ik me zorgen maak of het liefde betreft of niet....! Puur! Zo moet het. Als ik weer kan lachend terugkijken naar deze periode in mijn leven. Maar eer dat ik daar ben, moet ik eerst nog daar zien te komen. Hoop op een goede afloop is mooi, een goed doel, maar ik mis de leidraad om er te komen nog. Er moeten duidelijk wat subdoeltjes komen die me voorlopig op weg helpen, denk je ook niet. Ik heb nieuwe hobbies opgepikt en doe andere dingen dan toen ik met dr had en daarvoor. Da's goed voor de bezigheid, maar nu behoef ik ook nog wat voor de tijden wanneer ik gewoon even tv kijk, ga slapen, wat lees... de tijden zonder het contact met anderen, wanneer ik even met mezelf ben. Nu is zij daar nog, steeds in mijn gedachte, onlosgelaten. Doordat zij daar is, ontneemt dat heel veel plezier, ongeremdheid, het fanantiek zijn, het durven dromen. Het komt vast goed... in elk geval is het mooi dat je hebt gereageerd; schrijven en terugreageren ordenen (nog steeds) gedachten in het koppie van deze chaotische maler

@loverwoman:
Je reactie was kort en bondig maar je snap het wat ik voel en blijkbaar ervaar jij het ook dat je er moeite mee hebt om de deur te sluiten. Wat dat betreft kan de reactie van Spartaan op mij ook zo op jou neergelaten kunnen worden.... *sterkte ook voor jou!*

Ma, 20/10/2008 - 12:58 — TJA

Soms valt me de mond echt

Soms valt me de mond echt open van verbazing hoe goed jij gevoelens kunt beschrijven...wat ik hier boven lees komt op veel vlakken overeen met hoe ik me voel, ik kan het alleen zelf niet zo goed omschrijven als jij.
Ik zit, zoals je kunt lezen in mijn laatste blog, ook met de vraag; moet ik nu écht loslaten of niet? Eigenlijk weet ik het antwoord wel, maar waarom is het dan toch zo moeilijk om dat antwoord voor de volle 100% te accepteren? Het zit hem denk ik in wat je moét doen en wat wílt.
Maar goed, hoe ik ook nadenk over alles...ik zie mezelf niet zo goed passen bij een ander meisje als bij haar. En ik zie haar niet zo goed passen bij een andere jongen als bij mij. En ergens denk ik dat het uiteindelijk allemaal weer goed komt, maar als ik dat blijf denken; hoe kan ik dan in godsnaam echt loslaten?
Het is inderdaad een oneindige cirkel en ik hoop dat die op de een of andere manier snel doorbroken word. Bij mijzelf en ook bij jou.

Ma, 20/10/2008 - 21:08 — fear

blog stelen

kan ik niet gewoon jou blog kopieren
wat jij verteld voel ik me ook, tuurlijk zijn er verschillen.

Ik ben echt een ander mens geworden. Zelfbewuster. Eerlijker naar mezelf. Ik vind dat onwennig. Ik weet niet of ik nu ik daar eerlijk over kan zijn ook blijer met mezelf ben. Ik ben zoveel stiller nu, zoveel berustender, maar ik mis mijn energieke kant, mijn spontane en impulsieve kant. Dat heeft mijn ex op een of andere manier van me afgenomen

dat raakte me even.
ik kan me er niet in verwoorden maar ik voel het wel.
jij hebt het nu verwoord.

bij mij is de deur eruit.

ik heb nooit afscheid kunnen nemen.
ze was zomaar verdwenen nooit meer wat gehoord.
soms probeer ik het nog wel met een mailtje naar haar hyves.
en dat is meer van hoe gaat het.
terwijl ik haar alles wil zeggen.
maar doe ik niet.

ik kan het niet verwerken.
soms denk ik waarom ben je niet gewoon overleden inplaats verdwenen zomaar.
ik rouw op de manier als iemand overlijdt , omdat ik het zelfde gevoel heb.
alleen ik kan hier geen bloemen bij leggen en gedichten en alles.

ik ben bang dat het deurtje altijd op een kiertje blijft staan

Din, 21/10/2008 - 12:38 — TJA

Helemaal gelijk

''soms denk ik waarom ben je niet gewoon overleden inplaats verdwenen zomaar.
ik rouw op de manier als iemand overlijdt , omdat ik het zelfde gevoel heb.
alleen ik kan hier geen bloemen bij leggen en gedichten en alles.''

Precies zoals ik me voel. De belangrijkste persoon in mijn leven is van me afgenomen, maar die persoon is er nog wel. Als iemand overlijd ben je die persoon ook kwijt, maar dan wilde diegene in ieder geval nog wel bij je zijn. Nu ben ik die persoon ook kwijt, maar ze wil me niet meer. Maar af en toe zie je haar nog wel, zo dichtbij maar zo onbereikbaar. Verschrikkelijk.

Din, 21/10/2008 - 19:45 — KleineZeemeermin

Sjeee, moeilijk he...

Sjeee, moeilijk he... loslaten... of besluiten hoe en of je iemand wel kunt los laten... Bij mij was het ook plotsklaps over, maar doordat we samenwoonden en ook nog eens geen terugvalvrienden in de buurt hadden om te logeren hebben we juist in het begin veel 'verplicht' met elkaar gepraat. Maar eigenlijk kon ik niet eens praten, het was een grote warboel in mijn hoofd, het werd dus allemaal alleen maar erger... en nu is het te laat. Maar ik heb wel goed afscheid kunnen nemen (ook al was dat echt heeeel erg verdrietig, maar ik had wel het gevoel dat ik grespecterd werd) en dat is misschien wat jij nog heel graag wilt doen om het af te kunnen sluiten. Ik begrijp dat het heel belangrijk voor je is. Ik hoop dan ook dat ze je die mogelijkheid ook geeft. Jullie hebben samen een relatie gehad dus ze is je ook een beetje verplicht om dit ook weer samen af te kunnen sluiten.

En mocht ze nu echt niks meer met je te maken willen hebben (dan is dat best respectloos van haar en is ze je liefde ook niet waard), probeer het dan symbolisch af te sluiten, je moet toch verder... hoe moeilijk dat ook is. (maar dat weet je zelf ook wel) Ik zou nog 1 keer bellen of iets en haar duidleijk maken hoe belangrijk die ene ontmoeting nog voor je is, wil ze dat niet dan zou ik zeggen laat haar lekker in haar eigen sop gaar koken.

En je mag overigens ook aan haar terugdenken als een perfect iemand. Ik kan ook heel moeilijk iets bedenken (en ik ben echt al 7 maanden verder) wat ik achteraf verkeerd aan hem zie... misschien ergens vaag is er wel iets, maar ik kan of wil het nog niet helder krijgen... overigens wil ik ook helemaal niet 7 maanden of langer verdriet hebben om mijn ex, maarja... de tijd (die alle wonden heelt)gaat erg langzaam... en toch weer ook heel snel, want die 7 maanden zijn wel omgevlogen. In mijn hoofd kan het deurtje wel al dicht, maar in mijn hart... zucht...

Ik hoop voor jou dat je er eerder klaar mee bent dan ik, echt waar en ik wens je veel succes met alles.

Lfs

Wie is online

Enquête

Huysch's Buddies