Ik blijf mezelf maar afvragen waarom het zoveel pijn doet..Intense pijn..heel veel verdriet..Ik mis het samenzijn,het genieten van elkaar,het veilige gevoel..Ik mis hem intens..Ik kan alleen maar gillen van binnen..de pijn is onuitstaanbaar.Niet alleen ik zelf huil,maar mijn hart ook..Ik heb gewoon een nat hart van het huilen.Alsof er miljarden messen tegelijk mijn hart in gestoken worden,zo voelt het..Niet alleen het mes in mijn rug,maar door mijn hele lichaam.Ik vraag mijzelf honderdduizend keer af of het wellicht beter is om die Liefdesbrief te schrijven..de Liefdesbrief uit wanhoop,de liefdesbrief waar Paskal Jakobsen van Blof zo intens gevoelig over kan zingen..Honderdduizend woorden die ik zo op papier kan zetten vliegen door mijn hoofd..Zal ik dit..zal ik dat..het hele fucking alfabet vliegt als een vliegende schotel door mijn hoofd.

Of ik er wat mee opschiet weet ik niet,wellicht dat ik er voor mijzelf wel rust in krijg als ik het hem dan wel zal schrijven..misschien is het een idee om een fictieve brief op te stellen,gewoon opstellen op mijn laptop en dan overwegen om hem alsnog ooit te versturen.Er zijn zoveel vragen die ik hem wil stellen.Alle letters van het alfabet spelen daar echt een grote rol in..Zo duidelijk is het wel voor me..

Op dit moment van schrijven hoor ik op de achtergrond een van onze liedjes..Overgave van Blof..dit nr geeft zoveel intense gevoelens...gevoelens van herbeleven,keer op keer.

In mijn verleden ben ik mijzelf op een bepaald moment een soort van kwijt geweest zeg maar..Ik heb in mijn beide lange relatie's op een gegeven moment van mij uit geen intimiteit meer gehad..ik wilde het niet,kon het niet en het gebeurde dus ook niet.Voor mijn partners zal dat echt moeilijk geweest zijn,dat besef ik me echt wel..Maar sinds ik dus samenwas met A is het gelijk zo geweest vanaf het begin dat ik de intimiteit kon delen met hem..Het voelde zo vreselijk goed..zo intens..keer op keer als we de liefde bedreven genoot ik van minuut tot minuut met alles wat ik had gaf ik me volledig over aan hem..Hij is ook echt de enige geweest voor mij die mij kon behagen tot elke vezel in mijn lichaam..Het meest intense moment was voor mij ook vaak nadien voor mij,dat hij dan nog eventjes bleef liggen,met zijn hoofd tegen mijn borst..hem nog even voelen,even het gevoel vasthouden van het meest intieme moment tussen 2 geliefde.Ik mis ook dat heel erg..hem niet meer te voelen tegen mij aan,op de bank,op bed,overal..Het pijnlijke is ook dat ik hem letterlijk nog gewoon ''voel''overal de hele dag door..Ik hoor hem,ik zie hem,ik proef hem,ik ervaar zijn aanwezigheid de hele dag door om me heen en dat doet pijn.

Het is zo stil in mij..zo stil in mij...

Liefs fallen angel.