Na anderhalf jaar heeft mijn vriendin het uit gemaakt. Ooit zei iemand dat het als een sprookje klonk: Ik had haar via een website voor Britneyfans leren kennen, zij woonde in Belgie. Ik reed dus ieder weekend met de trein en 2 bussen naar het zuiden om bij haar te zijn........viereneenhalfuur lang reizen dus (heb nog geen rijbewijs). Later haalde ik haar met de trein op en reed samen terug naar Amsterdam met haar en idem naar huis. Betaalde haar treinkaartjes voor vette weekjes Amsterdam. Ik schreef liedjes voor haar. SMSMte haar 's avonds welterusten. Ik was apetrots toen ik na jaren op het bedrijfsgala alleen gaan, EINDELIJK mijn vriendinnetje kon meenemen. Die avond had ik het mooiste meisje meegenomen.
We zouden samen naar Britney Spears gaan dit jaar: Ons beider idool.
We waren elkaars eersten EVER ook nog. Ook elkaars eerste relatie.....
en toen was t gevoel bij haar weg....
Terwijl het gevoel bij mij nog heftiger was geworden dan in het begin. Ik merk aan haar dat zij opgelucht is dat ze het heeft uitgemaakt (want ze zat al lang met het uitdovend gevoel).
Maar ik? Ik word nu heen en weer geslingerd tussen verdriet, jaloezie (naar mijn potentiele opvolger toe), depressiviteit en krampachtige vrolijkheid (naar buiten toe). Ik was zo blij dat ik EINDELIJK na meer dan twintig jaar alleen te zijn, eindelijk een relatie had.....en nu word ik gek van deze kapotte droom. Ik wil haar terug. Ik word gek van dit alleen zijn. En nee, vrijgezellig ben ik TE lang genoeg geweest. Nu ik weet wat een relatie inhoudt, is vrijgezel niet vrijgezellig...Iemand die onvoorwaardelijk van je houdt...wat een heerlijk verslavend gevoel.
(en dat ze ondanks mijn ziekte die me met de dag lelijker maakt (sarcoidose), van me hield....)
In het proces van verwerking en acceptatie zoek ik mijn toevlucht tot afleiding:
veel vrienden zien, mijn rijbewijs halen, sporten, gedrag veranderen op advies van mijn vrienden, NIET uitgaan (ik werd depri van al die stelletjes), nieuwe piercing genomen en zelfs het schrijven van liedjes........
Hier het liedje dat ik nooit had willen schrijven, maar wel moest, om te accepteren dat het over is. Stiekem hoopte ik nog dat ze erdoor geraakt zou worden, maar meer dan een bedankje werd het niet.

Luister hier naar mijn afscheids/ldvd/bedanktliedje voor Stefanie

Een vriend van me raadde mij aan om een nieuwe vriendin te hebben voordat zij een ander vriendje heeft, omdat ik anders echt gek zou worden. Lijkt me een goede raad, want mijn levenslust vergaat me als ik haar gelukkig zie met een ander. Een ander die WEL heeft wat ik allemaal niet heb...

Clarnz

(omdat ze zo ver woont zal ik haar nooit meer zien, maar alleen via internet. Voor een "gewone vriendin" met wie ik wat heb gehad kan k het niet meer opbrengen om 4,5 uur te reizen)