Het ging de laatste tijd niet meer zo goed. Jij had veel problemen..Al hoewel ik daar geen grip op heb. Ik heb je nog zo vaak geholpen. Je liet me er ook niet bij. Vorige week ging het weer de goede kant op. We deden weer leuke dingen en we lieten elkaar weten elkaar niet kwijt te willen. Maar een paar dag geleden ging het fout. Om zo iets kleins. Het was niet nodig en niet waard om daar over te ruzieën. Maar we deden het toch. Jij was weer een paar dagen spoorloos. Boos.. Ik dacht ahh hoe vaak hebben we dit al gehad in die 5 jaar? Ik koppig, jij koppig. We komen er wel overheen. Maar vandaag, vertelde je mij aan de telefoon en per sms. Dat het over was, dat je mij niet gelukkig kan maken. Dat het beter is om niet meer verder te gaan met elkaar. Waarom? We hadden er uit kunnen komen. Meen je dit nou echt? Hoevaak heb je wel niet gezegt dat we uitelkaar gaan. Je hebt zovaak geroepen dat je voor altijd bij me zou blijven dat als je zoiets zei dat het uit woede was. Maar waarom heb ik hier zo een akelig gevoel bij. Ik kan niet zonder jou leven. Heel mijn leven bestaat uit jou, alles koppel ik terug naar jou. Hoe kan ik nou rustig over straat lopen zonder in paniek te raken. Hoe kan ik nou rustig verder ademen met de gedachte dat ik niet meer met jou ben? Hoe kan ik jou laten gaan? Het gaat niet! Ik wil er niet eens aan denken! Ik weet dat je het moeilijk hebt lieverd, maar ik had je willen helpen. Nu maak je zoveel meer kapot. Ik weet dat ik niet altijd de makkelijkste ben. Maar ik hou van je.. en soms denk ik dat ik meer van jou hou dan van mezelf.

Ik wil geen ander nooit meer..