Na 1,5 jaar verkering.. voor anderen misschien niet zo lang.. voor mij alleen wel..

Mijn verhaal:
Januari, we hadden vaak ruzie maar om problemen die eigenlijk niet door ons samen veroorzaakt waren maar door problemen met vrienden en vakantie wat allemaal mis was gelopen waardoor hij wel mee kon en ik opeens niet meer mee kon op vakantie, niet zijn schuld want hij wilde dolgraag dat ik meeging maar met boeken was het een en ander fout gegaan, geen mega-"relatie"-probleem dus..

Eindelijk ging het nu de afgelopen weken lekker, ik verraste hem dat ik langs kwam nadat ik moest werken, hij vond het hartstikke leuk. De weekenden waren gezellig en knus en van problemen was eigenlijk geen sprake, ik dacht dat hij het ook enorm naar zijn zin had en dat het echt gewoon eindelijk eens lekker ging (voor mij dan.. ik heb een rotperiode achter de rug van voor mijn relatie met hem).

Een maandag (drie weken geleden) had ik een meningsverschil aan de telefoon met hem, voor ik het wist floepte ik eruit: jij moet eens in het woordenboek kijken wat "verkering" betekent.. dit had ik denk ik nooit moeten zeggen.
Die dinsdag kwam hij bij mij langs en het was hartstikke gezellig, hij zij nog dat hij mij nooit kwijt zou willen en dat hij veel van mij hield.
Donderdag kwam hij ook langs.. er was niks aan de hand, we keken een film. Ik vroeg "wat is er".. waarom ik dat vroeg weet ik nog steeds niet. Toen zei hij opeens "ik heb er geen zin meer in, ik wil vrijgezel zijn" maar helemaal zeker wist hij het ook allemaal niet en echt andere redenen waren er niet, hij gaf onwijs veel om me en hij hield van me en hij vind mij een onwijs leuke en lieve meid... waarom het dus nu uit is weet ik nog steeds niet.

Het is nu drie weken uit.. van de een op andere dag spreek ik hem niet meer terwijl ik hem voorheen bijna iedere dag sprak. Natuurlijk heb ik hem na die donderdag nog wel twee keer of zo gesproken maar toen kwam er nog niks zinnigs uit, het enige wat ik wil is duidelijkheid en dat hij mij kan vertellen wat het nou nog meer is en niet alleen dat hij vrijgezel wil zijn want dat vind ik een beetje vreemd, vooral omdat ik ook nooit wat heb gemerkt, niet alleen ik niet, zijn ouders niet, zijn beste vrienden en vriendinnen niet.. helemaal niemand niet, tegen iedereen was hij altijd zo positief en leuk over mij. Ik snap er echt niks van.

Ik denk niet dat iemand mij kan helpen, ik kan mezelf niet eens helpen. Ik word helemaal gek "zal ik hem bellen, niet bellen, smsen, niet smsen".. en vooral al die vragen van waarom en waarom blijven in mijn hoofd. Dit is echt iets wat ik er net even niet meer bij kon hebben. Ik weet niet meer wat ik moet doen..

Ik dacht dat hij van mij hield.. Hij weet niet wat hij moet zeggen en de keren dat ik hem nog even sprak hoorde ik hem twijfelen en wist hij het ook niet meer...

Wat moet ik nou doen, ik hou van hem