Beste

Ik zal niet zo doen alsof ik weet waar jij aan toe bent, want ik ben nog nooit zolang met iemand samen geweest. Ik kan het alleen vergelijken met mijn relatie die vijf jaar heeft geduurd. Ik denk hetgeen je kunt doen om jezelf te helpen om het te verwerken is praten. En nog eens praten. Veel praten. Alleen kom je nooit over de berg heen. Als je uit elkaar gaat dan heb je het gevoel dat je alleen op de wereld bent, voor iedereen gaat het leven verder, zelfs je ex, maar voor jou blijft alles staan. Het is moeilijk om deze cirkel te doorbreken, en dat kun je niet alleen. Ik heb er veel over gelezen na de break up (ik heb nooit een familie lid verloren maar ik geloof dat deze pijn even intens is) omdat dit zowat het ergste is wat ik meemaakte en omdat ik moest weten wat eraan te doen was. Eerst kun je het onmogelijk geloven (het is waarlijk onvoorstelbaar, we waren toch ooit zo gelukkig samen en zweerden dat we er altijd voor elkaar zouden zijn?). Je begint jezelf (de persoon die je bent) en haar/hem een hoop verwijten te maken of probeert te onderhandelen (maar ik zie je nog graag, ik kan veranderen, en als ik dit doe...) Hier ontwikkel je ook wraakgevoelens, evil plans om haar/hem de pijn te bezorgen waarvan je denkt dat zij/hij ervoor verantwoordelijk is. Maar je weet dat ze/hij weg is. Niet meer voor/van jouw. De langste en meest intense fase denk ik volgt hierop. Depressie. Gevoelloosheid. Onverschilligheid jegens alles en iedereen die deel uitmaken van het dagelijkse leven. Je vrienden hebben plezier, maar jij kunt/mag geen plezier hebben. Mijn hoofd duizelt er nog steeds van als ik eraan denk. Ik denk dat je de gehele situatie niet uit het oog mag verliezen. Wat gebeurd is is gebeurd, het is goed om te weten dat je er niks meer aan kunt doen, maar je kunt eruit leren, jezelf leren kennen. Ik weet niet of het in jouw geval zo zou zijn, maar ik begon me ietsjes beter te voelen toen ik vond dat ik haar moest vergeven (ik was ongelooflijk boos op haar, ze deed dingen die niet hoorden, misschien omdat ze zo was of misschien omdat onze relatie een zinkend schip was en het beide niet beseften). Ik gooide al mijn wraakgevoelens en frustraties over boord en (zover mogelijk) te begrijpen wat er gebeurd is zonder ofwel mij of haar alleen iets te verwijten. (Niet voor haar maar voor mij! leven met zulke intense frustraties maakt alles nog onmogelijker). Als twee mensen die ooit van elkaar evenveel hebben gehouden, en de wereld voor elkaar hebben betekend uiteen gaan is het volgens mij te wijten aan béide partners.
Maar uiteindelijk moet je verder. Je moet jezelf vinden en leren kennen. Je bent veranderd tijdens de relatie, nu ga je opnieuw moeten veranderen. Op een gegeven moment kun je er zelfs kracht uit putten, je kunt een beter mens worden voor anderen. Leer terug te genieten van kleine dingetjes. Doe iets compleet nieuws voor jou iets als een symbool voor het nieuwe leven (leer een nieuwe taal, leer een muziekinstrument te bespelen, schrijf je verhaal en beleving en verwerking neer in een dagboek (dit helpt echt!!!!)). Maar wees niet alleen. Je vrienden/familie/collega's weten wat dit betekend. Zij zullen luisteren, al vertel je het hele verhaal twintig keer, jij zou het zelfde doen voor hen.

Ik moet erbij zeggen dat dit is hoe ik het heb ervaren. Misschien dat dit je helpt, misschien dat dit compleet anderes is als hoe jij het nodig acht om je te helpen. Maar ik kan maar proberen hé?

Ik wens je het beste...

Cor.