Mijn ouders zijn gescheiden geweest in het jaar 2009 - 2010. Mijn pa had een appartement in een dorpje vlakbij Arnhem waar ik en mijn ex een keer een midweek verbleven. Gewoon om aan alle stress te ontsnappen, logisch in deze hectische tijd. Het was een heerlijke midweek maar erg pijnlijk omdat ik er onlangs aan terugdacht, dit door het simpele feit dat ik er voor mijn werk moest zijn.

Het kwam neer op deze precies uitgedachte gedachte.

November 2010 om 21:25 (ja ik weet het nog tot op de minuut) zat ik Criminal Minds te kijken, een programma op Veronica. Ik kreeg een sms van mijn ex die luidde: "I think I also love you too." Dat was het begin van onze heftige, turbulente maar bovenal liefdevolle relatie. Ik was helemaal in de wolken and so was she. Nog geen 6 weken later boekte wij onze eerste van de 3 verre reizen naar West Afrika, dit met achterliggende gedachte om de lokale bevolking daar te helpen. Expres gingen wij niet mee met de tour operator van Arke omdat die ons alleen naar de bekende spots voor toeristen zou leiden. In plaats daarvan gingen we de sloppenwijken in met een van de grootste oplichters van Senegal en Gambia (wat we pas achteraf wisten door een immigratie officier van Gambia.

Een aantal maanden voor deze vakantie, om precies te zijn eind Januari verbleven wij dus die midweek in het appartement van mijn vader waar het verhaal mee begon. De reden dat deze plaats extra lastig is voor mij komt door het feit dat ik haar daar ten huwelijk heb gevraagd. Kaarsjes brandde in de slaapkamer, rozenblaadjes op de grond en mijn ex met een blinddoek geleidt naar de tussendeur die de woonkamer scheidde van de slaapkamer. Voor het bed stond ze waar ik op nog geen halve meter van haar knieën zelf op mijn knieën ging. Waarna we na een zeer intense vrijpartij om klokslag 24:00 uur naar bed gingen om de volgende dag samen met een lach op te staan, douchen en te ontbijten.

Na die dag hebben we zoveel meegemaakt, van begrafenissen, verjaardagen, huwelijken en vakanties tot studies die niet goed gingen, huilpartijen, hachelijke situaties en samenwonen.

Ik vraag me na 3 maanden (and counting) nog steeds af waarom we gewoon bijna geen vertrouwensband hadden gesmeed. Zou je wel denken toch na wat we allemaal samen hadden meegemaakt?

Je zegt toch niet voor niets het "ja" woord, gaat samenwonen, plannen voor kinderen, zowel jongens als meisjes namen verzinnen, in New York wonen, vakanties, toekomstplannen en nog heel veel meer?

Natuurlijk snap ik dat het ontzettend moeilijk is om je twijfel goed onder woorden te brengen, maar damn... niet het kleinste beetje? Niet het kleinste beetje sympathie opbrengen om het op zijn minst tot een goed einde te brengen en al dan niet vrienden te blijven?

De gedachte eindigde met: moest het nou zo eindigen, na alles wat er gebeurd is? Alles verbroken alsof het leven niet eens meer bestaat? Dan moet je wel haast gevoelloos zijn...

En toch, ik ben 3 maanden verder en het steekt nog wel enigszins, maar lang niet zo erg meer als in de allereerste paar weken. Ik kook nu 2 a 3 keer per week voor mijn papa en mama, help mee in het huishouden, scherp qua afspraken, financiën (rekeningen e.d.) op orde, sociaal leven is uitgebreid, kom goed voor mezelf op. Grappig dat dit letterlijk allemaal zaken zijn waar mijn ex wat over te zeggen had. En niet alleen mijn ex maar letterlijk haar hele familie. Toen mijn studie niet lekker liep en ik er uiteindelijk mee moest stoppen, geloofde mijn ex schoonvader gewoon niet dat ik ooit zal vinden wat ik leuk vond. So much for trust and confidence huh?

Anyway, mijn haat en liefde zijn niet gekoppeld maar staan los van elkaar jegens haar, want het was ten eerste niet alleen maar haar schuld, ik heb me zeker ook wel eens als een eikel gedragen en ten tweede, ze wordt/werd gechanteerd door haar ouders op het gebied van geld. Er zijn behoorlijk wat dingen gebeurd waardoor ik enigszins de conclusie heb getrokken dat die vader geen kaas heeft gegeten van emoties en opvoeding en dat door de jaren heen door heeft laten sijpelen richting zijn dochters (ik weet het, een conclusie gebaseerd op zaken waar ik eigenlijk geen conclusie op mag/heb mogen baseren, desondanks heb ik er wel middenin gezeten.)

Nou goed, dit was het weer voor vandaag!

Ik werk hard aan mezelf om het malen in mijn kop wat te verlichten en niet overal zo zwaar aan te tillen ofwel persoonlijk op te vatten. Het is verdomd moeilijk, maar er zit zeker progressie in!

I'll keep you guys posted and try to react a bit more than now!

With love,

Jonne