nou ik heb haar van het weekend gesproken omdat ze vrijdag voor het eerst therapie heeft gehad om haar problemen op te lossen. Onze gesprekken van het weekend liepen een beetje in de soep omdat we ieder elke keer wat te doe hadden. Nou kon ik het gisteren niet laten om te vragen of ze vandaag wat te doen had om even bij te kletsen. Vandaag was ze met haar zus weg maar morgenavond zou ze wel wat willen drinken....

Dus ik ga haar nu voor het eerst sinds een kleine maand weer zien. Ik ben bang en blij tegelijk. Ik weet al dat ze nu even geen relatie wil en dat ze nu voor zichzelf kiest om haar problemen op te lossen (wat ik alleen maar goed vind dat ze die stap nu durft te zetten) maar toch kan ik er niks aan doen dat ik hoop dat als ze me weer ziet (ik doe net of het een eerste date is en ik wil er perfect uitzien) ze denkt wat ze deze weken gemist heeft... Ze hield er altijd van als ik me niet schoor, sterk mannenluchtje op en wat stoere kleren aan. Pffff ik moet niks verwachten maar toch he... die hoop....

Ik maak mezelf gek en kan misschien beter niet afspreken, maar ondanks dat verstand zegt mijn gevoel toch dat ik na 9 maanden haar iedere dag gesproken te hebben en ieder weekend bij elkaar te zijn geweest dat ik haar héééél graag wil zien ongeacht wat eruit komt, ik mis dat mooie koppie en deze weken lijken al een eeuwigheid te duren...