lieve Sanne,

zelf ben ik 27, bijna 10 jaar ouder, de eerste keer heb ik ver achter de rug, maar het was voor mij ongeveer 3 maand geleden nu weer even sterk als jij het nu beschrijft. Ik zat precies in dezelfde situatie als jij, gedumpt dus. Mijn vriend is na 2 jaar er vandoor gegaan. Het verhaal is ingewikkeld, hij had namelijk geen verblijfsvergunning, ik heb hem in alles ondersteund en nu heeft hij er wel 1, en hij gaat ervandoor. Ik voel me vreselijk gebruikt, echt heel laag en verdrietig, in het kort gezegd. Nog steeds na ongeveer 3,5 maand kan ik nog enorme huilbuien hebben en ik had zelfs paniekaanvallen omdat ik het gevoel had dat mijn hele basis, mijn hele reden van leven onder mijn voeten vandaan was gevallen. Maar echt, zo is het dus niet!!! Je komt er weer uit, en misschien kan ik je een klein beetje helpen door tips te geven, wie weet .

Ten eerste ga niet zitten hopen. Zeg dat concert van Guus Meeuwis gewoon af want daaraan hou je je nu vast. Je kan altijd nog naar een ander concert als je over een jaar zonder extra gevoelens voor hem vrienden kan zijn, nu kan dat niet!!! Het is kei en keihard voor jezelf maar echt als je gaat zitten hopen blijf je er zoveel langer in hangen. De manier waarop je het zelf omschrijft zegt mij al heel veel: je hoopt omdat je wil 'dat je dan weer een reden van leven hebt'. Die reden van leven moet je uit jezelf halen! Het is vreselijk moeilijk, maar je moet echt van het idee af proberen te raken dat je nu met hem vrienden kan blijven en nog gezellig naar een concert kan gaan. Er spelen zoveel gevoelens door je hoofd, logisch. Toen mijn vriend het uitmaakte, wilde ik ook vrienden zijn, ik was gewoon bang om hem helemaal kwijt te zijn, maar dat was ik toch al want hij wilde me niet meer. Ik ging vervolgens hopen, had nog contact met hem, hij kwam nog bij me thuis, sliep zelfs nog bij me en omdat hij wel wist dat ik me rot voelde sloeg hij dan ook nog eens zijn armen om me heen. Het is als een tijdelijke drug, het voelde op dat moment heerlijk en vertrouwd. Maar elke keer liep hij weer weg, wilde niet meer knuffelen, geen speciale band meer. Je martelt jezelf echt op die manier!! Het allersterkste sta je als je zelf op een gegeven moment weg kunt lopen en hem de rug toekeren. Niet wachten tot hij wegloopt, maar zelf dat besluit nemen. Dat heb ik op een gegeven moment gedaan, en ohhh wat voelde dat uiteindelijk goed! Vanaf dat moment is het keerpunt gekomen.

De vraag is alleen hoe bereik je dat punt dat je zelf sterk genoeg bent.
Het antwoord, denk ik, is door je eigen leven sterker te maken. Dat kan beginnen met hele simpele dingen, door dingen te veranderen in je omgeving die je aan hem doen herinneren, en door nieuwe dingen te gaan ondernemen.

Wat jij omschrijft over je bed, dat herken ik zoo goed. Ik heb met deze jongen 2 jaar samengewoond in dit huis, dus het hele huis zit vol met herinneringen. Ik durfde bijna niet naar huis, als ik mijn hoofd om de deur stak zag ik in gedachten hem voor me die me verwelkomt met een lekkere maaltijd. En dan moest ik weer gaan koken voor mezelf, vreselijk! Ik heb ook een groot 2 persoonsbed in de slaapkamer waar nu een lege plek is, ik woon alleen dus er is bij mij niemand in huis die me even kan troosten of bij wie ik thuiskom. Ik heb nachten en nachtenlang liggen huilen en mezelf helemaal gek gemaakt met alle herinneringen. Geloof me, ik heb aan de kalmeringsmiddelen gezeten omdat ik mezelf gewoon helemaal gek maakte. Uiteindelijk heb ik het bed omgekeerd in de slaapkamer gezet, hoe laag moet je voor jezelf gaan dacht ik toen maar het werkt dus echt, omdat je alles vanuit een andere hoek ziet. Vanmiddag ga ik allemaal nieuwe fleurige dekbedjes kopen en hoeslakens en nieuwe posters voor aan de muur, ik pleur gewoon alles wat me aan hem doet denken de slaapkamer uit.

Verder: maak een lijstje met haalbare doelen, en vooral leuke doelen.
Schrijf bijvoorbeeld op wat je de volgende week wilt gaan ondernemen, voor jezelf: bij mij is het iets simpels als nieuwe spulletjes kopen voor mijn huis, of iemand opbellen die ik al lang niet meer gesproken heb. Ga iets nieuws leren of doen, ga op een cursus. Ontmoet nieuwe mensen, maar misschien even geen mannen, je kan namelijk ook best zonder een man !! Het klinkt allemaal stom misschien en nutteloos, maar het kan je op de iets langere termijn een flinke boost geven in je zelfvertrouwen omdat je die dingen helemaal voor jezelf doet. Schrijf op voor jezelf wat je aan positieve dingen hebt meegemaakt en bereikt hebt. Als je weer gaat piekeren en je gedachten door je hoofd gaan tollen, schrijf een boze brief en een hele lieve brief aan hem zodat je alles van je af kan schrijven. Die brieven moet je dan gewoon niet versturen, maar laten liggen.

Je zal zien dat het uiteindelijk beter gaat! Zoek steun bij je familie en vrienden. Verder vind ik het heel goed dat je je verhaal hier hebt geschreven, want 'lotgenoten' begrijpen je toch het beste!

Veel sterkte!

liefs,

Ilse

Heel erg bedankt voor je lieve reactie met veel goede tips.
Maar ik kan het niet.... Gister naar een vriendin gegaan, mijn eerste weekend alleen moest opgevuld worden. We zouden de hele dag lekker haar dvd box Sex and the city kijken. Nou oke, leuk zou je denken. Ik ging met de trein naar haar toe, en op dat station waar ik nu moest uitstappen, stap ik normaal over op de stoptrein naar mn vriend, dus bijna automatisch liep ik dat perron op. Pats boem! Sanne hier moet je niet zijn! Pijnlijk, kwam er nog een trein aan, voelde het spoor me trekken om erop te gaan liggen. Maar op het station me redelijk in kunnen houden, met mn tranen in mn ogen het ik met de wazige blik gelopen richting de bussen. Nouja verder wel leuke dag gehad bij haar, zoals, afgesproken lekker op de bank gehangen, thee gedronken, koekjes wilde ik niet (sorry maar i heb gewoon echt geen honger) maar ze verplichtte me wel wat te avondeten. Heel gedoe van gemaakt, ze is al vriendin vanaf de 3e klas op de havo, dus heeft mn anorexia periode van dichtbij meegemaakt. Pijnlijk, heb zitten huilen tijdens het eten, ik wílde gewoon echt niet eten, ik heb geen honger, voel niets meer.
Maja rond een uurtje of 9 weer naar huis toe, mn vader was thuis, moeder werkte tot 11 uur. Ik voelde me zo'n zombie, zo mislukt, zo dik ook... wist echt niet meer wat ik moest doen. Ben naar boven gegaan, liedje opgezet waar ik me nog verrotter door voelde. Need someone to look after me...
Ik flipte, wist niet meer wat ik met mezelf aanmoest, kon alleen maar denken aan manieren om te sterven, mezelf te verlossen uit dit kutleven. rondjes gelopen op mn kamer, rood hoofd, hand door mn haren graaiend. Toen kwam mn moeder thuis, ik naar beneden, hopend dat ik van de trap zou vallen. nog steeds hartstikke van slag toen ik beneden was, wilde niet dat ze me aanraakte, de enige die me mag aanraken is hij. Maar hij wil me niet meer. Een kwartier heb ik helemaal overstuur, huilend door de kamer lopen ijsberen zonder een woord te zeggen.
En toen kwam het... Mn moeder zei professionele hulp in te schakelen als ik mezelf niet snel wat meer op kon pakken! Een psycholoog! Niet alweer, dacht ik. Maar ergens lijkt het me zo fijn, ik heb total geen eigenwaarde, zelfvertrouwen en zin om een eigen leven op te bouwen. Ik heb nooit iets voor mezelf gedaan, altijd voor de ander, voor mn vriendjes, vriendinnen, ouders. Ik weet niet wat ik leuk vind, ik schaam me voor de paar hobby's die ik heb. Voel me zo alleen, er zijn zo weinig mensen die mij snappen. wat ik leuk vind is puzzelen, lezen, dwarsfluit spelen, tekenen schilderen en vogels spotten. Ik hou van vogels, ken bijna alle vogels in Europa, ben al vanaf jongs af aan met mn vader vogels gaan spotten, met goede verrekijker en vogelboek heb ik er steeds meer geleerd. Ik ben een natuurmens, geen stads- feest of uitgaans mens. het liefst zou ik stoppen met mn stage en studie en mezelf opsluiten in een hutje op de hei. Ik kan dit niet meer aan, warom snapt niemand nou dat het voor mij niet hoeft als ik geen doel heb, geen reden?
Ik ben zo kapot, dat rotbed zit vol met herrineringen, heb vannacht voor het eerst 7 uur geslapen daar, maar ik ben zo moe, zo kapot. Mn rug doet pijn, mn benen willen niet, mn buik voelt geen honger meer, het lijkt of er een band om mn longen heen zit, ik wil niet ademhalen, en die knallende hoofdpijn houdt ook niet op. Ik slik de hele week al 4 ibuprofen op een dag, voel me zo slecht, maar ik kan dit gewoon niet zelf. Mn lichaam is op en mn geest heeft nooit geleerd voor zichzelf te leven.
I Don't want to, I don't like to. There has to be a better way...?