Voel me zo leeg nu. Via mijn werk (ik werk in de jeugdhulpverlening) ken ik al een paar jaar een man, E. Stiekem vond ik ´m altijd al leuk. Hij werkt niet op mijn kantoor, maar wel bij een instelling waar ik veel mee samen werk. Een serieuze vraag aan hem per mail (werkinhoudelijk) mondde uit in een vrolijke mailwisseling. Hij had (en heeft) een relatie, tja, dat wist ik. Maar toch, ik vond hem al zo lang leuk. We begonnen elkaar te zien en het mailcontact liep echt van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. Dagelijks contact, echt dagelijks, 8 maanden lang. Grappen en grollen per mail vernaderde in delen: over onze jeugd, gevoelens, ervaringen uit ons leven. Ik ben alleenstaand moeder, dochter van 19 en al 18 jaar zonder vriend. Dus wat genoot ik van zijn liefde aandacht. We hebben zoveel uitgewisseld. Zoveel gehuild samen en zo vaak van beide kanten de twijfel om hier wel/niet mee verder te gaan. Toen zijn vriendin met wie hij 8 jaar samen woont ons contact ontdekte heeft hij het contact met mij daarna een aantal maal verbroken, telkens op zeer respectloze wijze. Een kort gesprek, of per mail, zoals eigenlijk pubers dat doen. Hij is 55 jr, ik ben 40. En toch, steeds weer opnieuw herstartte het contact, steeds weer spijt van zijn kant. Tranen, hij kon me niet loslaten. Deze week zou hij een week, alleen, naar Scheveningen gaan om na te denken, een keuze te maken. Zijn vriendin bleek echter 4000 euro van zijn spaarrekening te hebben gepluderd, waardoor er zo'n enorme ruzie ontstond dat hij afgelopen zaterdagavond- en nacht belde: 'kun je vanaf morgen de rest van je leven met mij delen?'Ik vond het wat overdreven, nam het niet zo serieus. Maar eergisterochtend, zondagochtend, stond hij voor mijn deur met een grote koffer. En zelfs toen gaf hij nog aan het allemaal niet zeker te weten mbt keuze voor zijn vriendin of mij. Ik had 'm wrs niet binnen moeten laten, maar ja, na 8 maanden zo'n stevig contact....Geloof maar dat ik hem de afgelopen maanden geconfronteerd heb met de situatie en ook naar mijn eigen andeel heb gekeken. Hij heeft nu deze week vrij van zijn werk/herfstvakantie. Gisteren heb ik mij 1 dag ziekgemeld van mijn werk, we hebben veel gepraat bij mij thuis, gelachen, gehuild, hij kookte voor me, deed alles in huis. De afgelopen nachten waren vervolgens intens en leken zo oprecht. Vanochtend ben ik weer naar mijn werk gegaan. Hij belde vanochtend naar mijn werk, waar ie mijn lege flessen kon inleveren enz. Een paar uur later vandaag, om 12.45 kreeg ik op mijn werk een email. Hij schreef dat ie z'n hart moest volgen, en dat hij vandaag vanuit mijn huis met koffer en al terug is gegaan naar zijn vriendin. Hij schreef dat ie laf is, dat dit als een ramp voelt, dat alles naar mij toe echt oprecht is geweest, maar dat ie het risico wil lopen om 'op zijn bek te gaan'. Hiermee bedoelt ie dat hij niet zeker wete of zijn realtie nu na alles nog echt te redden is, nog toekomst heeft. Per email krijg ik dit vandaag te horen. Bij thuiskomst vanavond een briefje op tafel: 'lieve Lotte, ik moet mijn hart volgen, ik hou van je.' Ik ben zo in de war nu. Bij het overlezen van mijn blog realiseer ik me dat het allemaal zo cliche klinkt. En toch, al die maanden zijn zo intens en intensief geweest. Zijn gevoelens voor mij leken oprecht en eigenlijk denk ik dat nog steeds. Maar tegelijkertijd is hij een lafaard die me niet rechtstreeks durft te confronteren met zijn keuze. De keren dat ie me dumpte de afgelopen maanden, heb ik mezelf leeggehuild.Gek genoeg doe ik dat nu vandaag niet. Verdrietig ben ik zéker wel!! Maar anderzijds geloof ik dat ik momenteel uit zelfbescherming mijn emoties eronder moet houden. Pfoe....wat zal ik hem missen, ondanks zijn gedrag. Mensen om mij heen zijn bang dat ie me over enige tijd weer zal benaderen. Ik geloof t niet, het is nu echt definitief over. Ik hou van 'm, nog steeds, idioot he, maar anderzijds trof ik vanavond bij thuiskomst kleding van m aan in huis, die hij vergeten was om mee te nemen. Ik heb t allemaal in de prullenbak gegooid vanavond. Uit boosheid, onmacht en verdriet. Ik zou niet weten hoe dit alles te verwerken. Na 18 jaar alleen zijn, al die liefde en aandacht van'm..zoveel emoties, telkens zo dichtbij een relatie met m. En dan toch telkens niet. Nu is er echter in een paar dagen tijd zoveel gebeurd dat er geen weg terug is. En tuurlijk is er bij mij het besef dat iemand die vandaag per email laat weten dat ie vandaag bij me vertrokken is mij niet waard is. maar verstand en gevoel leveren zo'n strijd bij mij. Voor mijn dochter is het ook lastig, want ze weet niet dat hij een vriendin heeft, maar voelde wel dat er iets niet klopte. Ze was aardig voor m, en ik heb vandaag maar tegen haar gezegd dat ik m gevraagd heb om ergens anders te logeren. Ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden als van hem, in die 8 maanden dat dagelijks contact. En nu is het over...en op wat voor manier!!! Hoe kom ik hier nu overheen? Ja, nieuwe dingen doen enz enz. maar da's ook heel moeilijk. En via mijn werk zal ik hem soms toch tegen blijven komen. Ik ben er kapot van. Hou van 'm EN zie echt wel hoe ie nu met me omgaat. Zijn geur, zijn ogen, alles, alles ga ik missen. ja, het IS mijn eigen schuld dat ik in zee ben gegaan met een gebonden man. Geloof me, ik weet het. Maar dat maakt het verdriet er nu echt niet minder op. Wow, wat voel ik me leeg na wat er nu is gebeurd en wat voel ik me leeg zonder hem.
Lotte